| 'Heat' is spannend tot de laatste seconde Al Pacino en Robert de Niro: ongelooflijk goed Je kan de mooiste verhalen verzinnen, de meest spectaculaire stunts ensceneren, de slimste dialogen schrijven of de mooiste shots draaien, er is in een speelfilm niets zo belangrijk als de acteurs. Robert de Niro en Al Pacino zijn de sterren van 'Heat'. En daarmee zet dit tweetal alle andere ingrediënten van deze rolprent in de schaduw. Het duo dat geen shot samen deelde in 'The Godfather II', maar met die film wel hun namen eeuwigheidswaarde gaven, is nu weer samengebracht voor 'Heat'. Een keiharde politiethriller van regisseur/schrijver Michael Mann.
De Niro (links) is de slechterik en Pacino de smeris die hem moet vangen. De film volgt hen beiden tot de ultieme confrontatie op het einde. En hoewel De Niro in de eerste scène al een gruwelijke moord laat plegen op drie bewakers van een geldtransport, zal hij gaandeweg net zoveel sympathie verwerven als Pacino dat vanuit zijn protagonistenrol bij voorbaat al bezit. Als ze op het einde elkaar in een duel bestrijden, hoop je daardoor op een onbeslist, al ben je ervan doordrongen dat het Recht Zal Zegevieren. Twee uur en veertig minuten duurt dit misdaadepos. Al Pacino (rechtsboven) is een geharde politieman die zichzelf een jager noemt. Slechts de jacht geeft hem een zin aan het leven. Hij kan zijn angsten niet delen met zijn (derde) vrouw en heeft ook te weinig oog voor zijn gezin. Hij is doordrenkt van zijn werk, komt er niet meer los van en zet alles op het spel om De Niro in de kraag te vatten. Die is op zijn beurt een loner met groot technisch vernuft en een kleine bende die er meedogenloze wijze van overvallen en inbraken op na houdt. Prooi en jager, daar kijken we naar al die tijd. En geen seconde die ons niet fascineert. Dat komt omdat Mann dichtbij zijn karakters is gebleven en hun emoties tot belangrijkste aandachtspunt heeft gemaakt. Het verhaal doet er nauwelijks toe, het zijn de mensen waar hij naar kijkt. En daarmee geeft 'Heat' de sterstatus van De Niro en Pacino meer en meer glans. Een film die je achterover perst in je bioscoopstoel en daar van begin tot eind gevangen houdt. DvdH.
Première 28 maart 1996 |
