|
Jonathan Pryce is een bezienswaardigheid Wanhopige liefde stijlvol door Henk ten Berge 'Carrington' is het merkwaardige en schilderachtige verhaal van een liefde die gedoemd is te mislukken maar niettemin jarenlang hardnekkig voortbestaat. De film past perfect in de sfeer van producties als 'Howards End' en van 'Shadowlands' en 'Secret Garden'; zeer Brits, very sophisticated en highbrow met prachtige onderkoelde figuren. Emma Thompson en Jonathan Pryce geven hier gestalte aan een paar van die klassieke Engelse types.
Het verhaal is gebaseerd op de relatie tussen de schilderes Dora Carrington en de schrijver Strachey. Ze zijn elkaar zeer toegedaan, zoals dat vroeger in deze eeuw nog heette. Ze ontwikkelen zelfs een sterke liefdesband maar de hartstocht ontbreekt. Hij is homoseksueel en zij bepaald niet. Wat zij elkaar zo heftig gunnen, krijgt geen invulling, om het maar eens in termen van dit deel van de eeuw te zeggen. Het gevolg is dat zij allebei af en toe hun eigen weg kiezen. Met pijn. Met spijt. En ze zoeken elkaar steeds weer op. Zo ontstaat een boeiend spel van aantrekken en afstoten, van wanhopige signalen, van mooie romantische momenten en van pijnlijke relaties waarmee zij elkaar kwetsen, zonder dat te bedoelen. De liefde eindigt dramatisch. Jonathan Pryce is de absolute ster van de film. Hij zet een unieke flegmatieke en excentrieke kunstenaar neer, een man om het ene moment bitter te haten en even later vertederend en charmant te vinden. Hij werd vanwege de rol op het festival in Cannes dan ook terecht uitgeroepen tot beste acteur. Emma Thompson maakt minder indruk dan we de laatste films van haar gewend waren. Ze blijft een briljante actrice maar deze rol biedt haar veel minder houvast. Christopher Hampton, de schrijver van het scenario, beging de fout ook zelf de film te regisseren en raakte daarbij duidelijk het zicht kwijt op enkele karakters van wie hij kennelijk zelf zeer gecharmeerd was. De vrouw valt in herhalingen, wordt voorspelbaar en slaagt er tenslotte niet in de aandacht van de kijker te binden. De naam van de vrouw is ook gekozen als titel van de film waarmee Hampton kennelijk wil aangeven dat het vooral háár verhaal is. Aan het slot blijkt het juist zijn leven en houding te zijn die het meest beklijven.
Première 31 augustus 1995 |
