Jack Nicholson: "Ik ben geen cynicus"
Tweevoudig Oscarwinnaar weer kandidaat
voor goud met 'As good as it gets'
door Eric Koch
Zo zien we Jack graag. Bijtend geestig z'n omgeving terroriserend met opmerkingen
die elk weerwoord ontmoedigen. De tweevoudig Oscarwinnaar verdiende met
zijn optreden in de romantische komedie 'As good as it gets' (deze week
in ons land in première) een Golden Globe en maakt opnieuw kans op Hollywoodgoud.
Jack Nicholson en Helen Hunt werden voor hun rol in 'As good as it gets'
beiden voorgedragen voor een Oscar. Ook de film van James Brooks kreeg een
nominatie.
Als de eenzame schrijver Melvin benut Nicholson elke kans op venijn, maar
cynisch wil hij zijn personage niet noemen. "Hij is een typische New Yorker",
zegt Nicholson. Hij kan het weten. Weliswaar woont hij in Los Angeles, maar
hij werd geboren in The Big Apple. Hij geeft een voorbeeld. "Als een buitenlander
de metro niet kan vinden en naar woorden zoekend een New Yorker vraagt naar
de onder....., onder...., zal die zeggen: wat zoekt u? Een onderzeeboot?
Of misschien een helikopter?"
Melvin is geen cynicus, verklaart Nicholson pertinent. "Zijn New Yorkse
levensbenadering wordt versterkt door zijn ziekte en zijn zelf gekozen isolement.
Hij heeft onder meer een manische smetvrees. Daar is een chemische kuur
tegen. Vergelijkbaar met manische depressie. Zoiets is niet met analyses
te genezen. Pillen houden de effecten prima onder controle, maar die moet
je je leven lang blijven innemen. Als succesvol romanschrijver kan hij zonder
medicamenten leven. Hij hoeft voor zijn werk zijn huis niet uit en geld
heeft hij genoeg."
Voor zijn maaltijd heeft Melvin zijn vaste tafeltje, waar zijn confronterende
gedrag wordt getolereerd door de nuchtere serveerster Helen Hunt. Hun opbloeiende
relatie doet Melvin uiteindelijk besluiten zijn best te doen voor een socialer
leven en dientengevolge voor dagelijkse pillen. "In aanleg een sentimentele
geschiedenis, maar James Brooks heeft er leven in geblazen", zegt Nicholson
bewonderend over de regisseur met wie hij 'Terms of endearment' en 'Broadcast
News' maakte. "Brooks voegt er zoveel hartverwarmende kleine trekjes aan
toe. Voor zulke verhalen kies ik. Ik ben in de eerste plaats een filmmaker
en pas daarna acteur. Al vond ik Melvin en fascinerende figuur."
Jack Nicholson met zijn vriendin Rebecca Broussard.
Hoe befaamd zijn spottende grijns mag zijn, cynisme is ook Nicholson zelf
vreemd. Zelfs niet als zijn favoriete basketballclub de Los Angeles Lakers
verliest. Nicholson is in opperbeste stemming, al heeft hij die nacht nauwelijks
geslapen. "Ik heb vannacht op de tv naar de Lakers tegen Chicago gekeken.
Begon om drie uur, maar mijn cluppie won", zegt Jack glunderend. Voor de
Lakers offert-ie graag wat nachtrust op, maar om half vijf opstaan voor
de bekendmaking van de Oscarnominaties is er niet bij. "Maar misschien ben
ik nog wel op", grijnst hij.
Hij heeft nauwelijks meer plaats in zijn prijzenkast, waarin zelfs al een
Lifetime Achievement Award prijkt. Een beloning voor een glanzende carrière
van vier decennia, die min of meer per ongeluk begon. Als tiener veroverde
Jack een baantje als boodschappenjongen bij de tekenfilmafdeling van de
befaamde MGM-studio. "Ik wilde filmsterren van nabij zien. Zoals Lana Turner
of Marlon Brando. Zelf acteren? Nooit aan gedacht. Dat leek me onbereikbaar.
Ik vond het al prachtig als ik tussen de boodschappen door even kon gaan
buurten in een studio, waar die beroemdheden aan het werk waren. Van nature
ben ik nogal open, dus ik knoopte met iedereen een praatje aan. Op een gegeven
moment vroeg een regisseur me of ik niet wilde acteren. Nee hoor, antwoordde
ik. Later die dag werd ik op kantoor geroepen door mijn baas, Bill Hannah,
met zijn partner Joe Barbara de maker van o.m. de Flintstones. 'Wat hoor
ik', vroeg hij me. 'Heb jij nee gezegd tegen de grote Joe Pasternak?' Ja,
zei ik. Hij keek me ongelovig aan. 'Wat wil je dan voor carrière, lummel?
Boodschappenjongen?'
Helen Hunt en jack Nicholsen zijn beiden blij met hun Oscar-nominatie. Jack
Nicholson: "Ik wordt vaak afgeschilderd als een wildeman. Het tegendeel
is waar. Ik heb mijn zaakjes prima voor elkaar."
Nicholson liet zich overtuigen, ging terug naar New Jersey om acteerlessen
te nemen en trad op in lokale theaterproducties. "Ik heb twaalf jaar lang
geen enkele les gemist", vertelt Nicholson. Hij ging terug naar Hollywood,
maar het duurde jaren voordat zijn doorbraak kwam. "Kwam ook omdat ik deel
uitmaakte van een Beatnikgeneratie. Je moest existentialistisch zijn. Jezelf
pushen was een doodzonde. Maar als jezelf in Hollywood niet nadrukkelijk
wil presenteren, kun je net zo goed niet gaan."
Terugkijkend is hij blij dat het succes laat kwam. "Kijk hoe 't afloopt
met veel van die jongeren, die met hun neus in de boter vallen. Na een jaar
hoor je niets meer van ze. Een lange carrière is geen toeval. En wie 't
heeft, komt er toch wel. Kijk naar mij, naar Meryl Streep, Dustin Hoffman,
De Niro, Jim Carrey. Ik ben in de pers vaak afgeschilderd als een wildeman.
Niets is minder waar. Ik heb mijn zaakjes altijd prima voor elkaar gehad."
Hij grijnst. "Ik ben een multimiljoenen-bedrijf. Geen enkele reden dus voor
cynisme. Ik ben een gelukkig mens. Daar kom ik rond voor uit."
Publicatie 12 februari 1998
|