Dat de jongen al lang iemand anders op het oog heeft en dus weinig voelt voor een huwelijk, is slechts een van de talrijke verwikkelingen in 'Black Cat White Cat', een surrealistische komedie over vriendschap, ware liefde en het lot. De Bosnische regisseur Emir Kusturica keert met de film terug naar het zigeunerleven dat hij tien jaar eerder al in 'Time of the Gypsies' verkende. In slapstick-achtige stijl introduceert hij daarbij een hele reeks kleurrijke personages, variërend van een diva die met haar gespierde billen een spijker uit een plank kan trekken tot een aan 'Casablanca' verslaafde gangsteropa in een opgevoerde invalidenwagen.

'Black Cat White Cat' mag dan weinig meer zijn dan een verzameling van zulke kolderieke karikaturen, running gags en vette knipogen, het is wel een film die bruist van levenslust. Uit alles spreekt Kusturica's liefde voor zijn onderwerp. Bovendien breit hij uiteindelijk van een onwaarschijnlijker verzameling losse eindjes een bevredigend happy end. In Venetië werd dat vorig jaar voldoende geacht voor het toekennen van een Gouden Leeuw. Wie z'n bokkenpruik op zet en zich voorneemt zich door deze film niet te laten meeslepen, zal het met die beslissing ongetwijfeld hartgrondig oneens zijn. Op mij werkte de vormvastheid waarmee Kusturica zijn dik aangezette grappen blijft serveren echter bepaald ontwapenend.