donderdag 22 februari 2001

Glenn Close vindt duivels personage
uit '102 Dalmatiërs' wel sympathiek

door Dick van de Heuvel

LONDEN - Cruella de Vil is terug! En hoe. De meest verschrikkelijke hondenhaatster van het Westelijk Halfrond lijkt zelfs een aardig mens geworden te zijn, dankzij een twijfelachtige behandeling in een sombere psychiatrische inrichting. Maar vrees niet gij, hondofoben! want haar verandering is slechts schijn. '102 Dalmatiërs' zal zij nodig hebben, en hun huid zal dienen voor een bontmantel die de modewereld op z'n kop zal zetten.

Er was weinig voor nodig om Glenn Close te bewegen opnieuw in de huid te kruipen van de duivelse Cruella die alle hondjes en zoveel kinderen de stuipen op het lijf joeg in Disney's '101 Dalmatiërs' (overigens een live-action remake van de gelijknamige tekenfilm uit de jaren zestig). "Ik was laatst in Zweden en er kwamen twee kinderen naar mij toe om me gele rozen aan te bieden, die ze zelf hadden gemaakt van crêpepapier. De bloemetjes trilden in hun handen. Klaarblijkelijk waren ze door hun ouders naar mij toe gestuurd. Maar zélf stonden ze stijf van angst", vertelt Close lachend. "En ik hou zo van kinderen!"

Cruella de Vil (Glenn Close) lijkt na therapie een ander mens.
Maar hondenbont maakt haar opnieuw wild in '102 Dalmatiërs'.

Vreemde, rare en soms zelfs slechte mensen. Wie haar carrière in vogelvlucht bekijkt, ziet ze in vele gedaanten langskomen. Alex Forrest bijvoorbeeld in 'Fatal Attraction', die het gezin van Michael Douglas terroriseert als ze een nacht met hem heeft doorgebracht. Of Marquise de Merteuil uit 'Dangerous Liaisons', die dodelijke spelletjes speelt met de liefde. Waarom zoekt ze juist dat soort rollen uit?

Close: "Niet om het slechte in de mens. Dat soort karakters zijn fenomenen en als actrice is het inspirerend om daar vorm aan te geven. Je zoekt naar de uitersten van menselijk gedrag en in alledaagsheid en sympathieke karakters vind je dat niet. Het gekke is dat ik ze ook niet zie als slechte mensen. Ik heb ze met me meegedragen en kén hun karakters, weet ook waarom ze zijn zoals ze zijn. Ik heb me in het karakter van Alex Forrest íngegraven en ik weet dus wat er in haar jeugd moet zijn gebeurd waardoor ze werd wie ze werd. Ik hou van de boosaardige personages die ik heb neergezet, omdat ik meer van ze weet dan wie ook."

Griezelen

Dus houdt ze ook van Cruella de Vil? Ze lacht. "Op een bepaalde manier, ja! Ze heeft iets sympathieks, vind je niet. Ze is daadwerkelijk een vrouw van wie je houdt, omdat je haar zo kunt haten. In het echte leven zou je haar niet in je buurt dulden, maar op het witte scherm heb je zulke mensen nodig. Ze leren je griezelen, en dat is goed."

De mooiste zwart-wit-jurken draagt ze in de film. Ze zijn speciaal voor haar ontworpen door Anthony Powell, die ook haar kleren ontwierp voor de musical 'Sunset Boulevard', waarin ze op Broadway schitterde als Norma Desmond. "Ik heb een afspraak met Disney, en die houdt in dat ik álle jurken mee mocht nemen na afloop van de opnames. Ze hangen thuis en soms stel ik ze tentoon. Laatst nog op de school van een van mijn kinderen. Zo'n expositie levert dan meteen 25.000 dollar op voor een goed doel. Nee, verkopen doe ik ze NOOIT. Ze zijn het museum van mijn acteren."

Voor de rest houdt ze niet van kleding en mode. "Ik ben goed bevriend met Armani en zij kleden mij aan. Dat is ook alle tijd die ik aan kleren wil besteden. Ik hou niet van winkelen. Het liefste zou ik zien dat iedereen gewoon in een uniform moest lopen over straat, dan hoefde ik me niet over mijn uiterlijk druk te maken. Voor een film vind ik het belangrijk hoe ik eruit zie, maar in het dagelijkse leven sloof ik me voor dat soort zaken helemaal niet uit."

Een hondenpuppie dreigt in een jas te worden verwerkt in '102 Dalmatiërs'.

'102 Dalmatiërs' was vooral fysiek een zware opgave, zegt ze. "Ik las het script en ik zag dat de grootste uitdaging de scène was in de bakkerij. Die set werd verderop gebouwd, en zou pas op het laatst van de opname worden gebruikt. Ik ben elke dag even gaan kijken om me voor te bereiden. Aan de ene kant vind ik dat soort scènes heerlijk om te doen, vooral omdat het zo technisch is en je werkelijk als team moet werken. Als ik zelf verander in een soort taart, dan kan dat alleen maar omdat twee stuntmannen me dragen in dat rare taartenkostuum. Dat moet je goed uitdenken. Ik heb daar elke dag een paar uurtjes voor genomen, want zulke scènes moet je niet alleen aan de regisseur over laten."

Babbelaar

Het opnemen van deze Disney-film was één groot feest. "Al waren de scènes met Gérard Depardieu het hoogtepunt. We hadden er allebei nogal naar uitgekeken, en ik had er over nagedacht hoe ik toch het meeste indruk op hem kon maken. Ik wilde dat hij mij bij onze eerste ontmoeting meteen zag in een volledige Cruella de Vil-outfit. Daar had ik die paar extra uurtjes make-up en kleding best voor over. Hij had ogen zo groot als schoteltjes toen hij de kleedkamer binnenkwam en wist twee minuten niet wat hij moest zeggen. Dat is voor Gérard heel wat, want hij is altijd een gezellige babbelaar."

Ze heeft hard gewerkt de laatste drie jaar. "De ene rol na de andere. Ik heb nu behoefte aan rust. Voor mij is acteren toch transformeren. Ik word iemand anders. Ik neem nooit mezelf mee in een rol. Ik heb de laatste drie jaar misschien wel tien rollen gespeeld, en nu gonzen in mijn hoofd al die stemmen rond van al die karakters. Dat is een vervelend gevoel, ik raak er door in de war. Mijn hoofd moet weer leeg worden, voordat ik mijn lijf kan lenen aan een nieuw karakter, anders blijven al die andere rollen meebrullen in elke zin die ik zeg."

Ze gaat daarom terug naar het platteland waar ze een boerderij heeft. "Met honden, ja. Ik hou heel erg veel van honden. Nee, het is niet een plek waar je Cruella snel zal zien. En dat is maar beter ook!"