'Shanghai Noon'

Vermakelijke bami-western

Ooit was Jackie Chan voorbestemd Kung Fu-ster Bruce 'The Dragon' Lee op te volgen. Maar terwijl Lee ijskoud en zonder een spier te vertrekken vuistdikke planken met zijn blote hand doormidden mepte, slaagde Chan er bij zo'n actie slechts moeizaam in een komisch-pijnlijke grimas te onderdrukken. "I always do the funny face", luidde zijn droge commentaar. De acteur besloot van zijn zwakte zijn kracht te maken. Met komische charme en razendsnelle stunts veroverde hij vanaf dat moment Azië.

Inmiddels heeft Chan dankzij zijn typerende, fysieke humor ook de taalbarrière doorbroken die hem scheidde van wereldfaam.'Rumble in the Bronx' en vooral 'Rush hour' markeerden, na een handvol mindere pogingen, het commerciële succes van zijn oversteek naar Hollywood.

'Jackie Chan verkent het Wilde Westen in 'Sjanghai noon'.

Shanghai Noon', zijn laatste, is zelfs in meer opzichten geslaagd. Als Chon Wang, lid van de Chinese keizerlijke garde, belandt Chan in deze film in het Wilde Westen. Hij is vastbesloten om prinses Pei Pei (Lucy Liu) te redden, die ontvoerd is uit de Verboden Stad en ergens in het onherbergzame Nevada wordt vastgehouden voor losgeld. Tijdens zijn missie kruist hij het pad van Ray O'Bannon (Owen Wilson), een outlaw met een grote mond en de schietvaardigheid van een blinde kip. Aanvankelijk komen de twee lijnrecht tegenover elkaar te staan. Als O'Bannon hoort dat er een kist vol losgeld in het spel is om nog maar te zwijgen van die knappe prinses blijkt hij echter grif bereid die rare Aziatische snuiter te helpen.

Het verhaal is een niemendalletje en dient slechts als kapstok voor snelle actiescènes met een hoog slapstick-gehalte en een hele reeks aanstekelijke grappen, gebaseerd op de cultuurkloof tussen de Chinese paleiswacht en zijn omgeving. Wat 'Shanghai Noon' daarbij vooral verteerbaar maakt, is de combinatie van Chan en Wilson. Zij vormen onder regie van debuterend speelfilmregisseur Tom Dey een innemend duo, dat zelfs als de film wat te lang wordt uitgesponnen de lach er nog weet in te houden.

Marco Weijers