Dierentuin beweegt alleen als het waait
door Nico van der Zwet Slotenmaker
HUA-HIN - Normaal gesproken is het wat minder aan te bevelen,
maar in de enorme tuinen van Hotel Sofitel Central in Hua-Hin, Thailand,
kan je gevaarloos onder de buik van een olifant doorlopen. Ook de ontmoeting
met een neushoorn hoef je niet uit de weg te gaan en als het je toch wat
te riskant voorkomt kun je altijd nog veilig schuilen onder de vleugels
van reusachtige vogels.
Een dierentuin dus, al is het er een waarin de menagerie alleen beweegt
als het waait. Struiken en hagen zijn het die zo deskundig zijn geknipt en geschoren dat
je je gemakkelijk in een wat drukke wildernis zou kunnen wanen. En als in de avonduren de van neon-buizen gemaakte slagtanden van de allergrootste
olifant aanflikkeren is het soms nog wel een beetje griezelig ook.
Twee vlaggen
Hotel Sofitel Central, dat ook nog Mercure Resort Hua-Hin heet en dus een
beetje onder twee vlaggen vaart, wordt geleid door directeur Richard Kaldor
die best begrijpt dat de eerste vragen uiteraard over de begroeiing rond
zijn optrekje gaan. Hij spreekt niet over tuinlieden. 'Hairdressers', kappers
dus zijn het in zijn ogen, de mannen die het er allemaal zo schitterend
doen uitzien.
Hij heeft er eenentwintig in vaste dienst en daarnaast komt er af en toe
nog wel eens een extra specialist bij die de absolute wetenschap over het
gewei der elanden in zijn hoofd en heggeschaar heeft. Want gewassen zijn
net als mensen en dieren, ze groeien.
En in zulke tropische en af en toe door een stormachtig regentje gezegende
omstandigheden groeien ze zo hard als de kool waar ze alleen qua kleur op
lijken. Iedere dag kun je de barbiers dus bezig zien, een vorm van kunst
die naar mijn weten weinig applaus oogst, maar het wel degelijk verdient.
De naam (of liever namen) van het hotel mogen de huidige reiziger wat modern
in de oren klinken en hem doen vermoeden dat we hier wellicht te maken zouden
kunnen hebben met zo'n eenvormige blokkendoos waarvan er veel te veel zijn.
Dat vermoeden maakt de verrassing echter alleen maar des te groter. Dit
is absoluut prima. Het verleden zit er dubbel en dwars ingebakken en hoewel
de luxe van vandaag de dag op de voet is gevolgd ademt alles de sfeer uit
van een vroeger dat nooit meer terug is te halen. Nee, ik schrijf onzin,
het is juist terug te halen door ondernemingen als dit hotel.
In prijs bovenaan de lijst die elke aspirant vakantieganger in de folders
krijgt voorgeschoteld en waarvan hij dan steevast zegt: 'het op een na of
twee na duurste zal ook wel prima zijn, laten we dat maar nemen'. En af
en toe, zeer af en toe zeg ik op mijn manier: 'spaar nog een jaartje extra en pak de ereplaats. Vrijwel iedereen verdient het een keer in zijn leven, al mag en zal ik
mij natuurlijk nooit met de inhoud van uw portemonnee bemoeien.
Rond de eeuwwisseling, toen Thailand natuurlijk nog Siam heette, waaide
uit het Westen de mare over dat een gezonde omgeving met veel zeewater in
de buurt het leven kon verlengen en omdat ook toen al iedereen ongaarne
definitief de vlag streek liet koning Rama III voor hem en zijn naasten
een verblijfplaatsje inrichten op de stek waar we het nu over hebben. Onder
zijn opvolger, Rama IV dus, kwam er ook wat belangstelling uit de streken
die wij plegen te bevolken en toen ook nog de spoorlijn Bangkok-Singapore
wat meer allure kreeg kon het niet anders zijn dan dat Hua-Hin een station
werd waar de rijken der aarde de kruiers zeer veel koffers lieten dragen.
En dat alles richting hotel, want dat was de vorstelijke residentie inmiddels
geworden.
Maar op de Eastern & Oriental Express, de luxe trein die ik in Singapore
voor dit traject heb bestegen, stap ik er toch niet uit. Liever laat ik
me vanaf de Thaise hoofdstad een kleine 200 kilometer over de weg terugrijden
om te zien hoe de situatie er aan deze kant van Thailand, aan de Golf van
Siam, voorstaat.
Sprookjes
Zo'n jaar of tien, vijftien geleden werd aan de stranden gebouwd of de
halve wereld hier wel zou willen wonen of vakantie vieren. Maar het lag
iets anders. De naar de hemel reikende appartementen werden voornamelijk
gekocht door lieden die waren wijsgemaakt dat ze binnen een paar jaar het
dubbele of meer voor hen stulpje terug zouden kunnen vangen. Al het onroerend
goed werd dan ook gekocht door zakenlieden uit Bangkok of door beleggers
in plaatsen op de wereld waar ze ook nog in sprookjes geloofden.
Bouwen en beleggen is een vak apart. Daar weet ik niets van. Van het aantal
mensen dat zich een keer per jaar een (dure) vakantie kan veroorloven echter
wel het een en ander. Het was een optelsom uit de kleuterklas. Dit moest
wel op een mislukking uitlopen. En de weinigen die er toch hun domicilie
kozen zagen de bakker en de slager in de catacomben al snel afhaken, want
het is nu eenmaal niet profijtelijk voor de mondkost van slechts een handjevol
mensen te hoeven zorgen.
Dan krijg je steevast het volgende. De autoriteiten zien dat in zonder
hun ongelijk natuurlijk toe te geven. Die gooien het ineens over een andere
boeg. Ze worden zich ineens bewust van het milieu. Hoger bouwen dan drie
verdiepingen mag niet meer, het landschap mocht nauwelijks meer worden aangetast
en bij zoveel huizen was zoveel vierkante meter groen verplicht. Zulke maatregelen
maken op de burgers altijd een goede indruk, terwijl iedereen met een beetje
verstand van de materie natuurlijk best weet dat ze de torenflats tot in
de wolken verkocht zouden hebben als er vraag genoeg was geweest.
En dan staat daar het Sofitel of Mercure Hotel de ontwikkelingen oud, wijs
en begrijpend aan te zien. Het is er met drie zwembaden, een bibliotheek,
een biljartkamer, een museum en andere heerlijkheden ook niet meer ontvankelijk
voor. Een rots in de branding waar het plaatselijke leven van de stad rustig
omheen speelt. Want zodra je de poort verlaat sta je midden in het Thailandse
leven.
Uiteraard hoort daar tegenwoordig ook het Duitse restaurant en de Amsterdam
Bar bij. Veel mensen zeggen of schrijven me dat zulks niet hoort, even vergetend
dat het eigenlijk al eeuwen zo is. Toen dachten enkele nu op de globe weg
te cijferen naties ook voor eeuwig hun maatschappij te vestigen. Al zal
het toen wel 'Hollandse Club' hebben geheten in plaats van 'Broodje van
Dolf'.
Geld
De marskramers, winkeltjes en inheemse eettentjes hebben even de neiging
getoond zich als verslagen belegeraars ver van de hotelmuren terug te trekken,
maar dat heeft men gelukkig kunnen beletten. De hoteldirectie vond dat dit
bonte gewemel, deze typische sfeer er juist bijhoort en stelde zelfs geld
beschikbaar om verhuizingen te voorkomen.
En als ik dit veel later op de dag zit te overdenken in de bar die door
het toch niet kinderachtige blad 'Newsweek' als de beste ter wereld is betiteld,
schuift directeur Richard Kaldor nog even bij me aan. Wat is mijn ervaring?
'Dat het nogal duur is allemaal', antwoord ik. Hij neemt eerst een slok
en zegt dan rustig: 'dat zal zo blijven ook. Op de populariteit van de massa
zit ik niet te wachten'.
Want zelfs de grootste olifant met de allerlangste snuit is niet in staat
dit verhaaltje uit te blazen.
Reiswijzer
Reizen met de Eastern & Orient Express van Singapore naar Bangkok, gecombineerd
met een verblijf in het Sofitel/Mercury Hotel in Hua-Hin, kunnen onder andere
worden geboekt bij Incento, Stationsweg 40, 1404 Bussum, tel. 035-6955111.
Publicatiedatum = 20 juli 1996
