We zijn in Te Whakarewarewatangaoteopetauaawahiao
'Stinkende' tocht door een
zojuist ontdekte planeet
door Nico van der Zwet Slotenmaker
ROTORUA-TAUPO - Bij aankomst op het station van Rotorua dien ik me onverwijld naar de balie te begeven om de sleutels van mijn huurauto af te halen. Dat wordt een beetje moeilijk, want op een soort bushokje na waar niet eens een middenklasser in zou passen is er niets. Dat overkomt me wel meer. Zeer terzake kundige lieden stippelen routes voor me uit die later dood blijken te lopen. Dat komt omdat alles altijd verandert en folders en gidsjes vaak voor de eeuwigheid worden gedrukt.
Nu heb ik voor zulke gevallen een tactiek bij de hand. Ik begin altijd met
op zijn minst een uur te wachten. Wachten is best leuk. Je doet niets en
toch iets. In dit geval had ik er graag een bankje bij gehad, maar ook dat
wordt hier niet verstrekt. Mijn bagage is echter heel goed bruikbaar als
zitplaats. Flessen vervoer ik na enige incidenten al lang niet meer.
Dit keer duurt het maar een paar minuten als een rondscharrelende particulier bekent naar mij op zoek te zijn. Nee, ik heb gelijk, het station is er al een tijdje niet meer omdat op die plek een industrieterrein moest komen en trouwens, zoveel treinen rijden er in dit deel van het noordelijke eiland van Nieuw-Zeeland nu ook weer niet. De man blijkt echter wel degelijk als een soort klusjesman samen te hangen met het autoverhuurbedrijf waarnaar hij me nu zal vervoeren.
Gelijk
Dan kan ik eindelijk toch per vierwieler op weg. Niet lang echter, want reeds enkele kilometers verder wacht het 'New-Zealand' Maori Arts and Crafts Institute and Whakareware Thermal Reserve'. De meneer die mij daar een persoonlijke rondleiding zal geven is echter met vakantie (hij heeft gelijk, het is goed weer), maar de groepsexcursies vertrekken om het kwartier.
Daar geef ik trouwens verre de voorkeur aan. Een gids die met een speciale gast op pad wordt gestuurd diept het onderwerp vaak te ver uit om voor serieus te worden versleten en je moet er steeds met je hoofd bijblijven. In een groep heb je dat niet. Je kunt eens vrijblijvend de andere kant opkijken en als het je verveelt is het gemakkelijk achter te blijven en quasi nonchalant een zijpaadje in te slaan.
Dat is nu trouwens niet nodig, want de fors gebouwde Maori houdt eerst een pakkende inleiding over zijn volk dat hier lange tijd alleenheerser was en bij zijn lezing heeft hij verschillende zaken bij de hand die zijn voorvaderen destijds ten algemenen nutte aanwendden.
Hij legt ook uit waar we hier precies zijn. Namelijk in Te Whakarewarewatangaoteopetauaawahiao. Een hele mond vol. Een zich in het gezelschap bevindende Brit zegt dat er in Wales ook een dorp met een verschrikkelijk lange naam is, wat niet erg beleefd van hem is, want ik had er net zelf over willen beginnen. Ik ken dat dorp namelijk. De gids heeft er ook van gehoord. Ieder jaar is er wel een bezoeker die erover begint. Maar hier in (zie gemakshalve hierboven) is er toch sprake van een langere rij letters en om iedere competitie uit te sluiten stelt hij dat er nog ergens in de buurt een dorp ligt dat een nog langere naam draagt, zodat we ons in Europa niets hoeven te verbeelden.
Gassen
Wandeling door een wel heel vreemd landschap. Overal borrelt het en dampt het.
Dan gaan we wandelen. Een soort tocht over een zojuist ontdekte planeet. Uit alle hoeken en plooien van de aarde gist en borrelt het. Soms is er nauwelijks een hand voor ogen te zien. Dat de twee eilanden van Nieuw-Zeeland louter uit vulkanisch gebied bestaan word je op deze plek weer eens duidelijk ingeprent. En al die gassen en dampen moeten kunnen ontsnappen natuurlijk, anders gebeuren er zeker ongelukken. Nu heb ik te weinig school gehad om te weten welke alchemisten onderaards hun potje koken en wat ze er precies indoen, maar een conclusie overheerst: het stinkt hier.
En het stinkt 'fameus' om met Woutertje Pieterse te spreken. Naar rotte eieren als u het mij vraagt. Zoiets ga je beleefdheidshalve natuurlijk niet roepen bij een interessant natuurverschijnsel. Toch zijn de meeste bezoekers blij dat ze een zakdoek bij zich hebben om neus en mond te bedekken en een enkeling trekt zelfs een jasje over het hele hoofd, wat niet erg bevorderlijk is voor het uitzicht.
Je kan gemakkelijk struikelen en stel je eens voor dat je in zo'n borrelende spleet zou vallen. Dat mag natuurlijk niet en er staan dan ook keurige hekjes die je op veilige afstand houden.
De wandeling eindigt in een dorpje dat opgetrokken heet te zijn in oude Maoristijl en dat best aardig is, al is het nu natuurlijk een lange reeks van winkeltjes geworden met de normale toeristische zaken in de aanbieding. Er is een klein begraafplaatsje en zelfs tussen de zerken staan afvoerpijpjes en schoorsteentjes om de mistige dampen af te voeren zodat het de overledenen niet te warm onder de voeten kan worden.
Koekepan
Ik mag op deze plaats gelukkig voorkeuren uitspreken en daarom stel ik dat het Waimangu-park, een half uurtje per auto verder richting Taupo beter is. Er ligt hier zelfs een folder in mijn eigen taal op mij te wachten en met dit materiaal onder de arm kun je rustig op weg gaan naar bijvoorbeeld het Koekepan Meer dat op 1 april 1917 ontstond toen de Echo-krater met geweld uitbarstte.
Er stond destijds een klein vakantiepension dat werd vernietigd. Twee mensen vonden de dood. Verre van een aprilgrap dus. Later vulde de krater zich al snel met water en zo werd een meer van 38.000 vierkante meter geboren. De naar de oppervlakte opstijgende gassen geven de indruk dat het water kookt. Dat is niet het geval, maar 55 graden is het toch nog wel. Waimangu is geheimzinnig.
Vooral omdat het heel groot is en niet zo toeristisch. Soms wandel je hele stukken zonder iemand tegen te komen. En als je dan overal uit bergen en meren dampen ziet opstijgen ben je echt even ergens anders, vooral omdat alles ook nog eens gepaard gaat met geluiden. Een keer durf ik er op te zweren dat er om de hoek van het pad zwaar wordt gehamerd, maar als ik ter plekke ben blijkt het geluid van diep onder de grond te komen.
Als u de wandeling helemaal afmaakt kunt u op het Rotomahana-meer ook nog een boottocht maken. Op verschillende plaatsen op de route stopt trouwens een pendelbusje.
Gaten
Om de zaak maar meteen af te ronden snel ik de volgende dag ook nog even naar de 'Craters of the Moon' bij Taupo. Hier zitten echt hele diepe gaten in de grond en is er van vieze lucht geen sprake. De natuur borrelt zijn eigen gangetje zonder voor overlast te zorgen. Het park wordt geheel gerund door vrijwilligers, zodat het niet meer dan logisch is dat ik een kaartje koop bij de heer Jack Wolk, uiteraard Nederlander van geboorte.
Als kind wilde hij altijd al naar dit land, maar na de oorlog kwam hij als werknemer bij de NDSM-werf steeds maar niet voor emigratie in aanmerking. Later bleek dat de weer in opkomst zijnde industrie het met de regering op een akkoordje had gegooid zeer bruikbare arbeidskrachten in eigen land te houden. Jack gebruikte toen een omweg. Hij nam eerst als vrijwilliger dienst in Korea en toen zijn tijd erop zat ging hij alsnog naar zijn beloofde land. "Ik ben niet eens meer naar huis geweest. Ik heb me meisje een brief geschreven dat ze hier maar heen moest komen en zo is het ook gebeurd."
Garnalen
Inderdaad, een mens heeft soms aan een paar goede ideeën genoeg in het leven. Dat ondervind ik nog dezelfde dag een stuk verderop. Een farm voor tropische garnalen. Simpel. Hete lucht stijgt voor niks uit de grond. De in de buurt staande energiecentrale warmt er zijn water mee. Het is dan nog een beetje te heet voor de garnalengroei. Geen probleem natuurlijk. Fris rivierwater zat. Even mixen en de wieg voor de oorspronkelijk Maleisische gamba is gereed. Ze zijn heerlijk. Hij is ook al beetje met export bezig.
Op het programma omdat maar weer eens voor de dag te halen staat dat ik de dag kan besluiten met zo'n dodensprong aan een stuk elastiek. Het is gratis, de V.V.V. (zo noem ik het altijd gemakshalve ook in het buitenland maar) draait voor de kosten op.
Het bungy-jmpen is verschrikkelijk populair in het land, maar deze knaap doet het op zijn manier een heel stuk voorzichtiger.
Ik vind Nieuw-Zeeland echter zo al mooi genoeg.
Ik hoef het niet op z'n kop te zien.
REISWIJZER
Ieder reisbureau kan u naar Nieuw-Zeeland op weg helpen. Specifieke informatie
verstrekt de New-Zealand Tourism Board, Friedrichstrasse 10-12, D 60323
Frankfurt am Main, tel. 0049-69-9712110, fax: 0049-69-121113.
Vliegen naar Nieuw-Zeeland kan met de eigen maatschappij van het land, Air New-Zealand, Meir 24, B 2000 Antwerpen. Het gratis informatienummer is 06-0221016.
Nieuwe gids
De Nederlandstalige vakantiegids van het Nieuw Zeelands Verkeersbureau bevat veel informatie over toeristische regio's, nationale parken, avontuurlijke en sportieve uitdagingen, evenementen en praktische reistips zoals klimaat, paspoort, visa en de Nederlandse aanbieders van reizen naar Nieuw Zeeland. De gids is voorzien van veel kleurige foto's.
De gratis vakantiegids kunt u aanvragen bij het Nieuw Zeelands Verkeersbureau, Friedrichstrasse 10-12, D 60323, Frankfurt am Main, Duitsland. telefoonnummer: 0049-69-9712110.
Publicatiedatum = 11 oktober 1997
