zaterdag 17 februari 2001

Nieuw Zeeland

De grootste boerderij ter wereld

door Henk de Koning

AUCKLAND - Rangschik smaakvol bijeen: de fjorden van Noorwegen, de zingende bossen van Zweden en het berglandschap van Zwitserland en voeg daarbij nog een mespuntje Nederlands weidelandschap, een flinke scheut tropisch regenwoud alsmede een royale lik gouden stranden van de Costa del Sol en ziedaar een vakantieland als een viersterrengerecht. Toch hebben we het hier gewoon over Nieuw Zeeland.

Het weidse landschap buiten de grote steden, de vrijwel stille wegen en de schier eindeloze waterplassen maken van Nieuw Zeeland een vakantiedorado met onbegrensde mogelijkheden voor ontspanning: fietsen, wandelen, vissen, bergbeklimmen, golfen, kuren in geneeskrachtige bronnen, museabezoek, winkelen in moderne steden of gewoon lekker luieren aan fraaie, rustige zandstranden met uit de krultang van Neptunus gelopen brandings.

Nieuw Zeeland wordt met zijn eindeloze groene vlaktes (waarop voornamelijk schapen grazen) wel betiteld als de grootste boerderij ter wereld. Circa 10 procent van de beroepsbevolking is werkzaam in de landbouw. Hieronder opmerkelijk veel agrariërs van Nederlandse origine. Mensen die de hand aan de ploeg wilden slaan, maar hiervoor in ons land de ruimte niet meer vonden.

Nieuw Zeeland is nog altijd vulkanisch actief wat onder andere blijkt uit de vele enorme zwavelrijke kraters die men verspreid over het land aantreft.

Nieuw Zeeland is een Engelse dominion en Engels is dan ook de officiële voertaal. Neemt niet weg dat vanwege de grote emigrantenstroom ook het Nederlands verrassend vaak in Nieuw Zeeland wordt gesproken. Opletten dus bijvoorbeeld in restaurants waar het ons overkwam dat we mopperden over het weer, maar de Nieuw-Zeelandse eigenaar bij het serveren van de koffie ons in vloeiend Nederlands verzekerde: "Geen zorgen heren, morgen schijnt de zon weer." 'Oud'-landgenoten tref je in Nieuw Zeeland overal.

Gedurende eeuwen zijn door de plunderende mens in de unieke natuur van Nieuw Zeeland enorme wonden geslagen. Inmiddels is een belangrijk herstel gaande dank zij de landelijke overheid die strenge wetten ter bescherming van het milieu heeft uitgevaardigd, maar die ook handhaaft. Niettemin worden nog altijd in het land meer dan 500 planten en dieren met uitsterven bedreigd.

Bush-walks, bungee-jumping, kanoën, parasailing, wildwatervaren, als geen ander land lokt Nieuw Zeeland de durfals met avontuurlijke sporten. Wist u overigens dat bungee-jumping van oorsprong een Nieuw-Zeelandse vinding is. U weet wel met een lang elastiek om je enkel (dus niet aan je sok) je van grote hoogte in de diepte storten om na een vrije val vele meters pijlsnel weer op te veren, vlak voor de vingers van de dood.

Ook culinair is Nieuw Zeeland een ontdekking. De vele producten die het land levert in combinatie met de diverse culturen der emigranten hebben Nieuw Zeeland een verrassend veelzijdige en verfijnde keuken bezorgd. Komt bij dat het land uitstekende wijnen voort brengt met Montana als de bekendste producent. De Chardunnay, Sauvignon, maar ook de Nieuw-Zeelandse Riesling zijn van een kwaliteit dat men graag nóg een flesje ontkurkt. In de afgelopen 20 jaar ontstonden meer dan 100 wijnhuizen met een gezamenlijke jaarlijkse productie van circa 45 miljoen liter.

Nieuw Zeeland zorgde vooral in de na-oorlogse jaren, naast Canada, voor de opvang van een grote stroom Nederlandse emigranten. Mannen, vrouwen, gezinnen trokken er veelal aan boord van grote oceaanschepen naar toe, omdat herrijzend Nederland overbevolkt raakte. Ook nu nog is het land in trek bij emigranten.

Ruim vijf procent van de 4.6 miljoen inwoners van Nieuw Zeeland bestaat dan ook uit mensen die oorspronkelijk hun roots in Nederland hebben. Nieuw Zeelanders van Jan de Wit, zou je chauvinistisch kunnen zeggen. Zoals Wilfried (arts) en Mieke (verpleegster) Holtrop, die in 1987 naar Nieuw Zeeland emigreerden.

Wifried en Mieke Holtrop op de weranda van hun klooster. Op de achtergrond het kerkje dat ze er onlangs bijkochten
en grondig werd opgeknapt.

Ze kochten in Picton, niet ver uit de buurt, een voormalig klooster, een prachtig in Victoriaanse stijl uitgevoerd houten bouwwerk dat ze verplaatsten naar een eerder gekocht stuk grond van acht hectare nabij het plaatsje Rapaura.

Honderd jaar lang hadden de Sisters of Mercy in het gebouw gebivakkeerd, les gegeven aan schooljeugd, maar toen aan deze klerikale vormgeving geen behoefte meer bestond, werden de hoogbejaarde nonnen met pensioen gestuurd en kwam het gebouw voor de sloop leeg te staan.

Wilfried: "Er waren meer kapers op de kust, stuk voor stuk slopers die het op de prachtige antieke betimmering van het interieur hadden voorzien. Maar toen wij de Mercy Foundation lieten weken het gebouw niet te willen afbreken, maar voor hergebruik te bestemmen, gaf men aan ons de voorkeur. Mieke vernam het heuglijk nieuws toen ik de praktijk in was. Ze belde enthousiast op en zei: "Ik heb zojuist dat klooster gekocht hoor. Maar hij moet wel uit het dorp waar ie nu staat worden weggesleept."

Voor het vervoer naar de nieuwe bestemming zaagden experts het klooster in vijf grote delen. Die werden na een tien uur durende slopende rit op de nieuwe plek als een bouwdoos weer netjes in elkaar gezet.

 

In een deel van het klooster zijn ze zelf gaan wonen, de rest fungeert als Bed and Breakfast-logement. De vier ruime en sfeervolle gastenkamers op de tweede en tevens hoogste etage van het klooster bieden een weids uitzicht over de vijvertuin en de wijngaarden, de olijbomen en de met sneeuw bedekte bergtoppen van Rapaura.

 

EIGEN FOTO'S