&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">


zaterdag 23 december 2000

MAROKKO:

Een hartverwarmend welkom

door Theo Jongedijk

AGADIR - Wat er vijftien jaar geleden tijdens onze vakantie in Agadir allemaal is misgegaan, doet nu nauwelijks nog ter zake. Het overheersende gevoel van destijds niet écht welkom te zijn in het noord-Afrikaanse land was in ieder geval de belangrijkste reden voor het besluit om nooít meer naar Marokko terug te gaan.

Oosterse doorgang naar de Medina van Fes.

Dat het zinvol kan zijn om zelfs een onvoorwaardelijk standpunt als dit na verloop van tijd te herzien, bewijst de volle tevredenheid waarmee wij afgelopen oktober terugkeerden van een reis dwars door het eerder nog door ons zo 'verfoeide' land.

Van Casablanca in het westen tot en met Oujda in het uiterste oosten kruisten tijdens een fascinerende rugzaktrektocht met het openbaar vervoer alleen vriendelijke en hulpvaardige mensen ons pad.

Ook de heerlijke geur van de alom aanwezige kruiden, waardoor het eten smaakvol is, maar niet scherp, de middeleeuwse sfeer in de eeuwenoude medina's en de magie van de woestijn dragen bij aan het positieve beeld, dat wij voortaan aan Marokko zullen verbinden.

Wat een tegenstelling tot vijftien jaar geleden, toen douanehanden huishielden in onze bagage, de beambten op het postkantoor er vertragingstactieken op na hielden eer er geld op tafel kwam en een leger van handtastelijke mensen ons voortdurend achtervolgde, teneinde zichzelf tot onze gids te kunnen bombarderen.

Een groep kinderen in de stad Berkane, die Europeanen alleen van de televisie kennen.

Marokko dankt zijn nieuwe, veel vriendelijker gezicht aan een mentaliteitsverandering in combinatie met de oprichting van een speciale politiedienst, die korte metten heeft gemaakt met de al te grote opdringerigheid.

Onze reis voert langs Rabat, Meknes en Fes, drie van de vier koningssteden, die met de trein kunnen worden aangedaan. Hier staan vorstelijke paleizen, die eeuwen geleden zijn opgetrokken naar de beste traditie van de kleurrijke en charmante islamitische bouwkunst. Fraai gekostumeerde wachters poseren bereidwillig voor een foto.

Ezels

In de zes eeuwen oude medina van Fes moeten we bij het horen van de roep 'Balek-Balek' telkens snel een veilig heenkomen zoeken. Zwaar beladen ezels en paarden hebben in de smalle steegjes voorrang op al het andere 'verkeer'.

Deze man zou ruim honderd jaar oud zijn en afstammen van een profeet.

Ons oog valt hier op een oude man, die met zijn handen jonge kinderen streelt, terwijl bezorgd ogende moeders toekijken. "Hij is meer dan honderd jaar oud, afstammeling van een profeet en geneest volgens de koran", vertelt onze gids. We wanen ons in de souks vol met oude ambachten in de middeleeuwen, totdat het gerinkel van een mobiele telefoon de moderne tijd verraadt.

Het zes uur durende treintraject van Fes naar Oujda, dat zich tussen Rifgebergte en Midden-Atlas door slingert, is een adembenemende landschapshow, waarin bossen, steppe- en woestijngebieden elkaar afwisselen.

Ons einddoel Berkane bereiken we met een taxi, waarvan we naar plaatselijk gebruik de achterbank hebben moeten 'kopen'. Twee andere passagiers delen de stoel naast de chauffeur. Als we tegelijk met een kudde schapen op de onverharde plaats van bestemming aankomen, gaat net de school uit. Wij blijken nu zelf een bezienswaardigheid.

Een vrouw vraagt de kinderen, die zich massaal om ons verdringen, in het Arabisch: "Hebben jullie soms nog nooit Europeanen gezien?" "Ja", wordt er in koor geroepen. "Maar alleen op de televisie."

 

EIGEN FOTO'S

vlag Marokko