Gehaaste indruk ontbreekt
in Campitello di Fassa

Ook de Dolomieten werden bedwongen

door Nico van der Zwet Slotenmaker

CAMPITELLO DI FASSA - De zon is niet echt lief voor de 600 inwoners van het Dolomietendorp Campitello di Fassa. Het hemellichaam speelt vooral in de winter bij toch klare lucht zo'n beetje de hele dag kiekeboe achter de immense bergreuzen, slechts af en toe een glimp doorlatend als een plotselinge en dit keer eens vriendelijke bliksemstraal.

Ook hier is men constant in de weer om de pistes op peil te houden.

Dat is het karakter van de Dolomieten, geëtst door een wrede bouwmeester, die de grilligheid van een onbarmhartige natuur precies in kaart wilde brengen. Maar ook deze hellingen hebben zich tenslotte door de mens laten bedwingen. In de zomer door duizenden klimmers en nu in de winter door het kleurige skivolk dat onafgebroken lift en daalt.

Hoe ben ik hier nu toch weer terechtgekomen? Heel simpel. Wel wetend dat het ene skigebied nauwelijks meer voor het andere onderdoet, laat ik bij mijn winterse uitstapjes het toeval de doorslag geven. Wat was er dus simpeler dan alert te reageren op de mededeling van de broer van een vriend die op zijn beurt weer banden onderhield met een café-eigenaar uit het Noord-Hollandse Hoogkarspel die jaarlijks met zijn klanten 'op wintersport' gaat en nu voor een Italiaanse bestemming had gekozen.

Het riviertje in het dorp moet voor het grootste deel zijn weg onder het ijs zoeken.

Oprecht

Het feit dat dit oprechte dorsthuis de mysterieuze naam 'Bantam' bleek te dragen, maakte de zaak alleen maar spannender, alhoewel ik de verklaring wel een beetje van tevoren wist. Niet dat ik er veel boksers van die gewichtsklasse dacht aan te treffen, dat is het niet.

De Dolomieten vormen een wat grilliger decor dan de meeste bergmassieven.

Nee, in vroeger jaren toen ongeveer de helft van onze natie op zee zat, hielden veel lang alleen gelaten schippersvrouwen thuis herberg om de eenzaamheid wat te verdrijven en een paar centen te verdienen. En wat was er logischer dan de kroeg de naam te geven van de plaats waarnaar manlief altijd de steven wendde? In veel gevallen met groot succes, zodat ook dit verdiende geld kon worden belegd in taveernes die een steeds weldadiger karakter kregen en wijd en zijd befaamd werden. Franeker bijvoorbeeld dankt er nog (even in het Nederlands) 'De Bocht van Guinee' aan.

Gelukkig bleken de vaste Bantammers een zeer gastvrij volkje dat keurig een plaatsje voor me inruimde. In de bus, ook al heb ik mezelf al een keer of zestien beloofd me met dit vervoermiddel niet meer over lange afstanden te verplaatsen.

Maar goed, voor die ene keer. En na een uur of twee masseren en rek- en strekoefeningen kan je zo ongeveer weer normaal lopen en op de lange latten ga ik toch al niet meer.

Gelukkig

Gelukkig is er een internationaal bekende langlaufwedstrijd rond het dorp waarbij duizenden van de partij zijn. Gemakshalve houd ik me op bij de plaats waar de atleten met hete soep worden gefourageerd en waar de vuren dus enige warmte verspreiden. Veel soep en koffie raakt in de sneeuw, want als je al zo'n kleine twintig kilometer bezig bent willen de handen niet meer zo best. Topsport is een hard bestaan, het lijkt wel een beetje op de Elfstedentocht in de buurt van Bartlehiem.

Rust-, natuur- en actiezoekers kunnen hier aan hun trekken komen.

Ook ik pak mijn portie ongemak. De volgende morgen ben ik al boven als de eerste skiërs nog geen twee uur bezig zijn. Met een comfortabele cabinelift waarin ik de enige passagier ben. Daar houden echte wintersporters niet van, die willen allemaal tegelijkertijd en dan krijg je gedrang. Hier is het echter nog niet zo druk. Het is gemoedelijk. Bij het restaurant mag je zelfs buiten in het zonnetje zitten zonder dat je wat hoeft te bestellen en dat heb ik wel eens anders meegemaakt.

Zowel op de geprepareerde pistjes als in de maagdelijk witte wereld kan in de Dolomieten worden geskied.

Vooral de lokalen die om tien uur in de morgen al alle tafeltjes dekken voor de lunch waarop slechts weinigen afkomen, zijn verschrikkelijk. Als je om een consumptie vraagt kijken ze je aan of je iets smerigs in de zin hebt. Nee, ze willen je altijd het menu in de maag splitsen en passen deze tactiek zo stringent toe dat je op den duur helemaal wegblijft.

Normaal

Campitello di Fassa is daar gelukkig nog niet aan toe en in het dorp zijn zelfs nog lieden die zich aan de wintersport niets gelegen laten liggen en op een andere manier aan de kost komen. Ook dat is een zeldzaamheid geworden. Het is elders doodnormaal de man die de stoeltjeslift bediende tien minuten na zijn dienst in de spoelkeuken van zijn schoonzoon aan te treffen, terwijl de skileraar ineens een barjasje heeft aangetrokken en je vraagt wat het wezen moet.

Om de langlaufers warm te houden staat er hete koffie en soep op het menu.

Die gehaaste indruk ontbreekt in dit Dolomietendorp dat overigens best gelegenheden te over biedt om de inwendige mens te versterken. Op de nieuwste tent na, waarvan de eigenaar inmiddels is gaan beseffen dat hij hier niet binnen zal lopen en dus steeds narriger wordt, heerst er een sfeer waarbij je elkaar snel bij de voornaam noemt en het 'doe maar gewoon'-principe hoog scoort. Lieden die naar deze streek reizen om in een enge piano-bar hun nieuwste afterski-kleding te laten zien kunnen beter elders neerstrijken.

Riante cabineliften zorgen dat er weinig opstoppingen voorkomen.

Zo moet wintersport een jaar of dertig geleden zijn geweest, denk ik een paar keer als ik in de dorpskern rondslenter. Natuurlijk is er een riviertje dat echter voor het grootste deel onder het ijs zijn weg moet zoeken. Als monument is ook hier een soort monumentale ijspegel opgericht die 24 uur per dag wordt besproeid en dus steeds groter wordt.

Deze enorme ijspegel is zo'n beetje het monument van het dorp.

In Café Fritz heerst anders dan anders een beetje rouwstemming. Ik vraag de kastelein wat de reden wel kan zijn. 'Tomba is gevallen' zegt hij op de televisie wijzend.

Ja, dat krijg je natuurlijk met al dat ijs en sneeuw.

Eigen foto's

Publicatiedatum = 7 november 1998