Never mind the crocks...
Tijdens onze reis in Zimbabwe kregen we een tip van een andere backpacker. De leukste trip die hij in Zimbabwe gemaakt had? Een kanotocht! Zonder deze te hebben gemaakt, kon je niet zeggen dat je Zimbabwe écht had gezien. Het was niet echt duur, je was één met de natuur, je moest niet teveel luxe verwachten, zelf je tent opzetten en een beetje avontuurlijk aangelegd zijn, wij voldeden aan al deze eisen, en togen naar Stretch en Sarah Ferreira van Goliath Safaris om een kanotrip te reserveren.
Twee weken later was het zover. Stel je eens voor, aan de rivier de Zambezi, de scheidslijn tussen Zambia en Zimbabwe, zit een groep van 11 man te wachten tot de kano¹s afgeleverd worden. Degene die de kano¹s afleveren is de groep die de driedaagse kanotocht doen, en wij, 8 toeristen onder begeleiding van 2 1/2 gids, hebben geboekt voor de 4-daagse tocht door het zambezireservaat. Aan de overkant komen gestaag 5 olifanten aangelopen, en we kijken vol ongeloof toe. ze komen steeds dichterbij, tot aan de overkant van de rivier, die zo¹n 12 meter van ons vandaan is. We weten niet echt hoe we moeten reageren, we zijn opgewonden, maar is het wel zo wijs om nu vol enthousiasme te reageren op wat iedereen nu ziet? Iedereen houdt zijn adem in als één van die kolossale grijze lobbesen besluit de oversteek te maken, en ons nadert op ongeveer 5 meter.
Dat ze zo gigantisch groot waren, wisten we in theorie wel, maar praktijk is toch wel even slikken, vooral van deze kleine afstand. Vlak na dit schouwspel, meerde groep 1 aan en kregen we enthousiaste verhalen van de avonturen die hun ten deel waren gevallen. Hoe die gaten in de ijzeren peddel waren gekomen? Ze keken elkaar vragend aan óf ze het ons zouden vertellen of dat ze ons onwetend zouden laten vertrekken. Nu ja, we konden het wel raden, maar het bleef ongelofelijk. We leerden in ieder geval, dat wanneer je een krokodil in zijn slaap stoort door een peddel voor zijn neus het water in te steken, hij schrikt en toe zal happen.
Wijzelijk had de peddelaar de peddel losgelaten en de achterste kano had hem er weer uitgevist. De adrenaline stroomde alleen al bij het aanhoren hiervan door ons bloed; wat zou ons te wachten staan? Lang hoefden we niet te wachten, Biggy en Joshua, onze gidsen wilden vertrekken. De kano¹s werden bepakt, de tenten en rugzakken werden in netten gedaan en vastgemaakt aan touwen die aan de kano¹s vastzaten. Ik ging in de voorste kano met de stagiaire Michael en Biggy en in de achterste kano zat Arthur met Joshua. Michael zou binnenkort examen hebben, en moest een hoop beesten en wetenswaardigheden op kunnen noemen, dus zijn mond stond niet stil; Links is een kolonie ¹ common weavers¹, die herken je aan de hangende nestjes; Wist je dat nijlpaarden onder water net zo snel kunnen lopen als een brommer?; Daar boven in die boom zie je de resten van waarschijnlijk een baviaan die door een luipaard is overmeesterd...
Rustig peddelend zakten we de Zambezi af, genietend van de natuur, slalommend tussen de groepen nijlpaarden, griezelend van de krokodillen, die er in alle soorten en maten te vinden waren Œwel 10 per 100 meter¹ wist Michael ons te vertellen, Œbut never mind the crocks, it¹s the hippo¹s you should be afraid of¹, keek die idioot geen Jacques Cousteau? Krokodillen waren toch levensgevaarlijk, nijlpaarden konden geen vlieg kwaad doen, leek ons, maar Michael werd toch een beetje zenuwachtig telkens als we Œdicht¹ langs een nijlpaard gingen, de krokodillen keek hij geen twee keer naar, maar naar die groepen nijlpaarden die ons leken uit te lachen keek hij met argusogen. Biggy lachte alleen maar, probeerde sommige Œdappere¹ mannetjesnijlpaarden met harde klappen op het water boven water te krijgen, want dan wist je tenminste waar ze waren...
We waren zo'n twee uur onderweg door de kronkelende rivier, die zich hier en daar opsplitste om zich vervolgens een kilometer verder weer samen te voegen, toen we een harde schreeuw hoorden, vervolgens een plons en wat gespetter, het was de laatste kano. De overige kano¹s werden aan de kant gesommeert en wij gingen stroomopwaarts terug om te kijken wat er was gebeurd. Na enkele minuten zagen we Arthur en Joshua geheel in tact, en terwijl wij de kano naderden pikten we wat drijvende spullen uit het water. Lachend van de zenuwen leegden ze de kano, verzamelde ze de in de rondte slingerende spullen en deden hun verhaal. Zoals Michael en Biggy mij alles aan het uitleggen waren over de natuur, zo wees Joshua Arthur allerlei aparte dingen aan.
Opeens zag Arthur twee kleine oogjes boven water komen, hij vroeg Joshua bij wat voor dier die ogen hoorden, maar voor Joshua de oogjes had ontdekt waren ze alweer onder gegaan. Dat was vast een krokodil, zei Joshua, niets om je druk over te maken.... En op dat moment wordt gehele kano uit het water getild...Het volgende ogenblik liggen ze allebei in het water, tussen de kano en het vasteland in. Van de eerste schrik bekomen registreert Arthur dat het exact even ver is naar de kant of naar de boot te zwemmen, en met een blik op de krokodil, die een meter of 10 verderop zichtbaar is, vraagt Arthur aan Joshua welke keuze hij moet maken. De boot!
Nog nooit zijn 5 meter zo snel afgelegd door Arthur, borstcrawlend bereikt hij de boot en met de één of andere oerkracht zit hij no time in de boot. Joshua daarentegen heeft nooit zwemles gehad, zoals dat hier verplicht is, en kan zich in het water alleen met de schoolslag behelpen. Bij elke slag die Joshua maakt, denkt Arthur dat het de laatste zou kunnen zijn, elke seconde verwacht hij twee grote kaken uit het water te zien rijzen, en Joshua verdwijnen, maar de goden zijn hem goedgezind en enkele seconden later, die wel uren leken te duren, zit ook Joshua veilig in de boot. Alhoewel, veilig, de peddels drijven ergens stroomafwaarts, en ze moeten zorgen dat ze aan de kant raken, want in het diepe water zitten nijlpaarden, en die wil je ontwijken. Dus er is maar één optie mogelijk; met de handen peddelen, terwijl je weet dat er krokodillen zitten....
Op dat moment dat de jongens de kant hebben bereikt, komen wij, met de door ons verzamelde peddels, flesjes en andere spullen door de bocht. Arthur, die net gestopt was met roken, neemt dankbaar de Œstresssigaret¹ aan van Michael, en ook Joshua vraagt er één. Verbaasd geeft Michael er éen af, Joshua rookte toch niet? Nee, maar dit is een goed moment om te beginnen! Samen legen ze de kano, verzamelen de spullen die rondslingeren en tellen hun zegeningen. Het enige wat Joshua uit kon brengen op dat moment: ŒI touched a Hippo¹, De oogjes die Arthur boven water zag komen was geen krokodil, maar een pasgeboren nijlpaardkalfje, en op het moment dat zij in hun kano voorbij kwamen zat het kalf aan de ene kant, en Moeder Nijlpaard aan de andere kant. Uiteraard als iedere jonge moeder raakte ze volkomen in paniek toen ze haar kind niet meer zag, en alles moest wijken om deze weer terug te vinden, ook de kano. Met gemak ging deze een halve meter boven het water, de jongens eruit gooiend.
Joshua landde op het achterwerk van het nijlpaard, en viel toen in het water. Nijlpaarden zijn paniekbeesten, ze zijn niet gevaarlijk omdat ze agressief kunnen zijn, maar omdat ze angstig zijn en daardoor verschrikkelijk onvoorspelbaar. Normaal gesproken, wist Michael ons te vertellen, als iemand een nijlpaard aanraakt, zal deze zich in paniek omdraaien en diegene bijten, en gebeten worden door een beest met een muil ter grootte van een minimotorkap, wordt meestal niet overleefd. 'Œs Avonds na het eten zat Joshua nog af en toe voor zich uit te staren; ŒI touched a Hippo² schuddend met zijn hoofd.
Ga je op reis naar Zimbabwe? De leukste trip is een kanotocht met Goliath
Safaris. Het is niet echt duur, je bent één met de natuur, verwacht niet
teveel luxe, want je moet zelf je tent opzetten en een beetje (?) avontuurlijk
aangelegd zijn. Zonder deze tocht te hebben gemaakt, kun je niet zeggen
dat je Zimbabwe écht hebt gezien. Afijn, de tip raad je al; Kanoën? Doe
het niet!!!! Stretch & Sarah Ferreira Goliath Safaris Suite 336 Bronte Hotel
Baines/Fourth Street Harare, Zimbabwe Tel. 708843 En doe Biggy, Joshua en
Michael de groeten, deze trip zullen ze zich vast nog wel herinneren...