" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALT=""> Dit verhaal is ingezonden door Peter de Bruin uit Oud-Turnhout (B).
(bruindep@ compuserve.com)


De hoon van de Pro

Op 'golf' had ik het nooit zo begrepen, moet u weten. Niet alleen vond ik het net zo weinig met sport te maken hebben als schaken en stijldansen, maar vooral het hoge GSM- en Donaldson-gehalte maakte me keer op keer opstandig. Alsof ik weer op de hockeyclub stond, druk bezig een nieuwe bijzitverloofde in te palmen, en er kwam zo'n vieze ouwe vent van boven de dertig het clubhuis binnen met blauwe blazer en een choker, waar de vouwen van het doosje nog in stonden. Vaak heb ik toen gemijmerd hoe ver ik mijn Karachi King in z'n artiesteningang zou kunnen aanbrengen, voordat hij om genade zou jammeren. Ter finale kwijting zou-die dan huilend moeten toekijken hoe Heren I zich met het blanke zwaard over zijn broekrok-en-klapkuiten-vrouwtje zou ontfermen. Maar ik drijf wat af, geloof ik.

Had ik u al verteld dat Nederland zo'n beetje het enige land ter wereld is dat een Golfvaardigheidsbewijs ("GVB") verplicht stelt? Een beetje vent wil niet eens in de buurt komen van die Account Managers met lease-Audi, maar als je de sport om de sport wilt proberen moet je eerst nog een examen doen om bij dat inteeltclubje te mogen horen! Het zal u dus niet verbazen dat ik zelden op een golfbaan te vinden was. Dat veranderde in Zimbabwe. "Pay and play" is daar het adagium en banen in overvloed. Die zijn ook nog 's natuurlijk geaccidenteerd, dit in tegenstelling tot Nederland, waar je vaak op een ingezaaide vuilnisbelt staat te tobben.

Rond Harare lag een vijftal banen, zo leerde ons de Gouden Gids, dus niet getalmd en flux per verreklank gereserveerd. Maak in Harare nooit de fout om een taxi te bellen als je op tijd wilt aankomen. Het locale taxicollectief houdt letterlijk met touwtjes en kauwgom het wagenpark in min of meer rijdende staat: een dag eerder verloor onze taxi net buiten de stad een wiel en dan mag je kiezen tussen liften of lopen.

Toeristenvriend Hertz verhuurde ons één van Harare's meest begerenswaardige automobielen, een acht jaar oude Nissan Primera. (Door torenhoge importheffingen zijn auto's in Zimbabwe schier onbetaalbaar geworden. Een zaak in tweedehands auto's vroeg zonder van kleur te verschieten 8000 gulden voor een 15 jaar oude Corolla. Als u dus geld wilt verdienen op uw vakantie, importeer dan via Zuid-Afrika een auto, rijd ermee naar Zimbabwe en verpats 'm. Niemand die u om een Deel III vraagt, geloof me).

Even buiten de stad vinden we de golfbaan en draaien het compleet verlaten parkeerterrein op. We zijn nog niet uitgestapt of uit de bosjes komt er plotseling een tiental Zwartmannen op ons afgerend, heftig schreeuwend en gesticulerend. Nou kom ik uit de grote stad en als er daar op een verlaten parkeerplaats tien mannen op je af komen, blijf je niet staan wachten om te vragen wat ze van je willen. Trillend van de zenuwen krijg ik nog net op tijd de autodeur opengepeuterd en de motor gestart. Terwijl het grind onder de banden vandaan spat, blazen we een roemloze aftocht. "Die waren we mooi te snel af", probeer ik de situatie nog enigzins te redden. Maar op zulke momenten sla ik mezelf weer voor m'n hersens dat ik vroeger nooit op Judo ben gegaan of op zo'n andere stoere mannensport, u weet wel, zo eentje waar ze je dan leren hoe je met één ferme uithaal vijf bomen van kerels neermaait en daarmee zulke bewondering oogst bij dat meisje met groot haar en blonde borsten, dat ze meteen haar deuren opent die voor anderen gesloten blijven. En 't is ook goed voor je toekomst, kijk maar naar Jean Claude van Damme, die jongen heeft 't nog ver geschopt.

Gelukkig is het verijdelen van een moordaanslag ook een puik excuus om reeds rond het middaguur te gaan drinken, dus die kans moet geen mens aan zich voorbij laten gaan, zeg ik altijd maar. Maar wel met mate, anders loopt 't nog lelijk met u af en krijgt u ook zo'n pafferige Koos Postema-kop (als ze dit onder die drankreclames zouden zetten zou 't tenminste werken, maar dat terzijde).

Opgeven is tegen onze principes, vooral als je een dure auto hebt gehuurd, dus na een paar glaasjes proberen we Golfterrein nummer twee, daar zou 't wel beter zijn. Dat is maar hoe je het bekijkt, want er komen nu geen tien vervaarlijk-uit-hun-ogen-kijkende mannen op ons af, maar meer dan twintig. Moedig geworden door de Gin & Tonic rennen we nu dwars door de aanranders heen richting een gebouwtje, dat in golftermen als de Pro Shop wordt aangeduid, geloof ik. Aan de Witman achter de toonbank vraag ik in hijgend Engels "Wat de voorplanting willen die gasten van ons?". Ik weet zeker dat ik hem een beetje in z'n ruitbroek zag plassen voordat hij antwoordde: "Those .... are your caddies, sir".

Mijn Gouden Tip is deze: vaak wordt u op buitenlandse golfbanen gevraagd een regeltje in een boek in te vullen onder "Naam", "Club" en "Handicap". Ook al bent u gezond van lijf en leden, vul nooit bij dat laatste 'NO' in, zoals ik deed. U haalt er zich, om voor mij nog onduidelijke redenen, de Hoon van de Pro mee op de hals en het had er volgens mij ook iets mee te maken dat-ie me het lulligste setje huursticks meegaf.