Flitsen uit Venezuela

De Angel Falls in Venezuela zijn de hoogste watervallen ter wereld, meer dan een kilometer valt het water naar beneden. De verrukkelijke schoonheid van deze waterval vraagt echter om een tegenprestatie en die moet dan ook geleverd worden. De tocht naar de Angel Falls is namelijk niet zonder ongemakken.

Na de broeierige drukte van het vliegveld van Caracas is het landelijke vliegveld van Canaima een verademing. Wandelend van de dc 9 naar de douane, over het loeihete asfalt, bespeur ik een varken dat nietsvermoedend over de landingsbaan rondscharrelt. Een uurtje later, als ik tevreden op een bankje zit te wachten tot de douanebeambte is uitgelunched, verschijnt er een kleine indiaan die met een bezem het varken wegjaagt. Er komt namelijk een vliegtuig aan.

Vanaf Canaima gaat de tocht naar een junglehotel dat aan de voet van een waterval ligt. De gids zegt dat je hier kunt zwemmen maar dat je eerst een steen in het water moet gooien om de piranhas weg te jagen. Ondanks de verzengende hitte zie ik maar af van een frisse duik. De gids wijst mij aan waar we gaan inschepen - daar, bovenaan de waterval.

Een oude Toyota jeep brengt ons over een modderpad het plateau op. Zo'n 20 meter stroomopwaarts van het geweld van de waterval liggen twee lange kano's met enorme buitenboordmotoren op ons te wachten. Het achterste deel is helemaal volgepakt met voorraden. Helemaal achterin zit een indiaanse vrouw. Later zal blijken dat zij voor ons zal koken.

En dan begint de tocht pas echt. De rivier stroomt door een overweldigend, onwerkelijk landschap van vierkante bergen, dichte jungle, onmetelijk hoge bomen en oogverblindende kleuren. In het begin is de rivier nog een vriendelijk wenkende gastheer en is er genoeg tijd om van het schitterende landschap te genieten. Het geluid van vogels, krekels en af en toe een ratelslang is oorverdovend. Verder stroomopwaards worden deze dieren luid overstemt door het geluid van bulderend water. De rivier is veranderd in een kolkende stroomversnelling. Als ik naar voren kijk zie ik een heuvel - de rivier loopt echt stijl naar boven. Onze stuurman Koekoei weet met uiterste precizie de boot over de enorme golven tussen de granieten rotsblokken, waarmee de rivier hier zo rijkelijk gelardeerd is, door te sturen. Een stuurfout en we liggen in de schuimende watermassa. Ik kijk over de boeg naar een enorm granieten rotsblok dat razendsnel op ons ofkomt, een golf water striemt mijn gezicht, terwijl ik het water uit mijn ogen wrijf voel ik dat Koekoei bijstuurt. Als ik weer wat kan zien is het rotsblok alweer ver achter ons.

Als het donker begint te worden komt onze overnachtingsplaats in zicht; een eiland in de rivier. Koekeoi legt uit dat het veiliger is op dit eiland omdat de goudzoekers er niet op kunnen komen. Die goudzoekers schijnen levensgevaarlijk te zijn. Toch houdt Koekoei voor de zekerheid zijn stokoude Winchester geweer dicht bij zich. Zodra we zijn geland komt de indiaanse vrouw die de hele tocht onverstoorbaar achterin heeft gezeten in aktie. Binnen een uur verrijst er een kamp met hangmatten, een kampvuur en zelfs een geimproviseerd toilet. Al snel zitten we aan het kampvuur de lekkerste kip te eten die ik ooit heb mogen proeven. Ik kijk door het kampvuur naar Koekoei die mij vertelde dat hij f16 piloot wilt worden bij de Venezolaanse luchtmacht. Caracas, Si? Daar zit de luchtmacht, toch? Ik weet dat de weg van Canaima in de jungle naar het wereldse Caracas zeer lang is, ondanks zijn geweldige stuurmanskunst.

De hangmat ligt heerlijk. 'sNachts regent het zo hard dat ik denk dat de 2e zondvloed aangevangen is. 'sOchtends, als ik in de rivier mij sta te wassen, zie ik links en rechts van mij een regenboog. Kan dat wel, denk ik? Hier in Venezuela blijkbaar wel.

Tegen het middaguur bereiken we de Angel Falls. Je kunt bijna tot de voet van de waterval komen. Als je dan omhoog kijkt zie je het water 1 kilometer lang naar beneden kletteren. Vanaf een uitkijkpost op een nabijgelegen heuvel is het uitzicht nog indrukwekkender. De top van de waterval verdwijnt soms in de wolken. Er valt een flinke tak langs de waterval naar beneden en drijft met de stroom mee naar de plek waar onze kano's liggen afgemeerd. Ik denk, ja, het is weer tijd om terug te gaan.

Als U in Venezuela bent dan moet u eens de tocht naar de Angel Falls maken - een van de meest indrukwekkende tochten ter wereld. Dat is dan ook de gouden tip: de tocht naar de Angel Falls per kano vanuit basiskamp Canaima.