Publicatiedatum: 11-09-2000

Ont-moeten

Verliefd worden is een truc van de natuur om mensen te laten geloven dat ze voor eeuwig bij elkaar horen. Als het koppel eenmaal besluit om samen te wonen, dan is ontsnapping aan de relatie moeilijk. Trouwen gooit nog meer achterdeurtjes dicht. En wie daarna kinderen ter wereld brengt, zal zijn belofte van trouw nog moeilijker kunnen breken. Deze wijsheid is vandaag de dag algemeen bekend. Vandaar ook dat steeds meer mensen wachten om in het huwelijksbootje te stappen. Maar wat is een goed alternatief? Samenhokken in communes is nooit wat geworden. Logisch, want vrienden blijven met de man die net met je vrouw heeft geslapen, is psychisch niet haalbaar. Het open huwelijk is als experiment ook mislukt. Geen wonder, want vreemdgaan is alleen leuk als je partner het niet doet. In feite is de LAT-relatie als enige samenlevingsvariant op het huwelijk overeind gebleven. En dat verbaast me niets. Immers in elke goede verhouding leven de partners in wezen 'apart-together'. Tegenwoordig heet dat 'elkaar de ruimte geven'. En dat is hard nodig. Want wie zijn levensgezel intimiteit afdwingt, vraagt om moeilijkheden.

Ineke komt bij mij op het spreekuur met de klacht dat ze zo weinig "echt contact" heeft met haar man: "Door de week zijn we allebei aan het werk en in het weekend wil Otto op zondag met zijn vrienden naar het voetballen." Als ik vraag of haar man na het voetballen tenminste goed gehumeurd thuiskomt, zegt zij met een duivels lachje: "Nee, hij gaat helemaal niet naar het voetballen; ik verzin altijd iets belangrijks waardoor hij er niet onder uitkomt om de tijd met mij door te brengen." "En", vraag ik, "lukt het je om hem van die gezamenlijke activiteiten te laten genieten?" "Nee", antwoordt Ineke getergd, "dat is nu juist het probleem. Het is net alsof hij erop uit is om altijd de sfeer te bederven. Had ik vorige week geregeld om samen naar een theatervoorstelling te gaan, zit meneer de hele avond op de achterkant van bierviltjes tekeningen te maken van de boekenkasten die hij voor zijn studeerkamer wil timmeren." Lachend vraag ik haar: "En betrap je hem er ook vaak op dat hij niets onthoudt van wat je tegen hem heb gezegd?" "Ja, precies. Dat bedoel ik met weinig echt contact, hij is altijd zo afwezig. Ik moet vaak met mijn vingers knippen om hem bij de les te houden." Verbaasd en verontwaardigd is Ineke als ik de conclusie trek dat zij de oorzaak is van het probleem: "Hoe meer je aan hem trekt, des te harder zal hij geestelijk weglopen."

Mijn vrouw heeft een hekel aan zeilen. Maar toen ik onlangs op een winderige zaterdagmiddag vanaf het Zuidlaardermeer met mijn mobieltje belde om te vragen hoe het met haar ging, zei ze: "Goed, en als je straks bij boer Gaastra aanlegt, dan vaar ik een stukje met je mee." Het succes van 'living apart together' is in één woord samen te vatten: ont-moeten.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden