Ongevraagd hulp aanbieden is, zoals blijkt, een gevaarlijke onderneming. En zelfs in de reguliere hulpverlening waar patiënten, cliënten of klanten zelf vragen om geholpen te worden, kan het aanbieden van een oplossing voor een probleem tot ongewenste complicaties leiden.

Feit is namelijk dat de meeste mensen niet in een positie willen verkeren waarin zij zich onhandig, onwetend of onvermogend voelen. Zelfs duurbetaalde adviseurs weten uit ervaring dat je de verdwaalde mens het beste kunt helpen door niet te helpen; of in ieder geval zo te helpen dat de klant de illusie heeft dat hij geheel eigenhandig zijn probleem heeft opgelost.

Om die reden heb ik zelf de gewoonte ontwikkeld om een mens in nood te benaderen met de opmerking: "'Ik heb wel een oplossing, maar is die wel aan jou besteed?" Zegt de klungelaar "nee", dan respecteer ik zijn wens om lekker aan te modderen. Zegt hij "ja", dan is mijn volgende vraag: "Oké, maar als ik de oplossing geef, ga je die dan ook gebruiken?" Zegt hij dan nog steeds "ja", dan is mijn derde vraag: "Ja, maar zul je me er ook dankbaar voor zijn?" En is zijn houding nog steeds positief, dan slaap ik er nog een nachtje over.

Toegegeven, voor iemand die om hulp schreeuwt omdat hij verdrinkt, is het niet een benadering die aanbeveling verdient. Maar, de helper moet nooit vergeten dat de weg naar de hel geplaveid is met goede bedoelingen.