Bijgewerkt tot zondag 9 augustus 1999, 18:15 uur

El Aynaoui klasse apart

De enige bedreiging die Younes El Aynaoui tijdens de finale van de Grolsch Open ondervond, kwam van boven. Van zijn tegenstander, de Argentijn Mariano Zabaleta, had de Marokkaan gisteren niets te duchten; hij moest op het centre-court van het Amsterdamse Amstelpark alleen het tijdschema van de regengoden voorblijven. Met de precisie van een Zwitsers uurwerk, de hele week al zichtbaar in zijn tennisslagen, won El Aynaoui de strijd van de eerste regendruppels en daarmee tevens zijn allereerste ATP-toernooi. Zabaleta, die 's ochtends eerst nog zijn zaterdag wegens de invallende duisternis afgebroken halve-finalepartij had uitgespeeld, kwam er niet aan te pas: 6-0 6-3.

Younes El Aynaoui springt een gat in de lucht na zijn eindzege in Amsterdam.
FOTO:ANP

Hoe pijnlijk de conclusie in de oren van toernooidirecteur Piet van Eijsden ook mag klinken, met de zwaar teleurstellende eindstrijd kreeg de Grolsch Open helaas wel de finale die het verdiende. Want de Internationale Tenniskampioenschappen van Nederland groeiden de afgelopen week maar zelden uit tot een toernooi dat naar 'meer' smaakte. Het spelersveld ontbeerde grote namen, de vijf Nederlanders (lees: potentiële publiekstrekkers) werden in de eerste ronde uitgeschakeld en tot overmaat van ramp stak het weer vijf dagen te heet voor een lang verblijf op de tribunes, een verregende zaterdag en een miezerige zondag ook geen uitnodigende hand uit voor een bezoek aan de Grolsch Open. De optelsom van al deze factoren leidde tot een bezoekersaantal dat achterbleef bij dat van vorig jaar (36.000 tegen 40.000) en kon hen die wel verschenen nauwelijks tot enthousiasme verleiden.

Die terugloop in belangstelling baarde Piet van Eijsden niet echt zorgen, maar het gedrag van zijn VIP-bezoek, dat hem vooral op de finaledag het bloed onder de nagels vandaan haalde, des te meer. "Het is toch te gek voor woorden dat de finale al twintig minuten bezig is en ik de mensen uit de VIP-tenten zo ongeveer naar de tribunes moet schoppen. Ik weet niet of het typisch Nederlands gedrag is, maar bij toernooien in bijvoorbeeld Duitsland en Frankrijk maak je dat niet mee. Als daar de partij begint, zit het publiek op de tribunes. En zo hoort het ook", aldus de toernooidirecteur.

Voor de ophef van de voormalig Nederlands tenniskampioen (1961) valt veel begrip op te brengen, al dient te worden aangetekend dat het bij vlagen irritante VIP-gedrag zeker geen Nederlandse ziekte is. Zelfs op Wimbledon, toch 'de moeder aller tennistoernooien', laaide dit jaar de 'VIP-discussie' regelmatig op. Hoe immers valt het goed te praten dat echte tennisfans dagenlang tevergeefs in de rij staan voor een toegangskaartje en vervolgens op televisie half lege tribunes zien, omdat de kaarthouders de VIP-units interessanter vinden. "Met ingang van volgend jaar gaan de televisies in de VIP-tenten in ieder geval uit", zo kondigde Van Eijsden, in navolging van het Rotterdamse ABN/Amro-toernooi alvast een eerste maatregel aan.

Maatregelen met betrekking tot het spelersveld zijn heel wat minder makkelijk te nemen, zo legde Van Eijsden gisteren uit. "Ik kan me nu wel sterk gaan maken om hier volgend jaar graveltoppers als Kuerten en Corretja te hebben, maar wie zegt me dat zij volgend jaar nog wel tot de wereldtop behoren. Zeker met het nieuwe rankingsysteem, dat per januari 2000 wordt gehanteerd, loop je het risico veel geld te betalen voor een speler die tijdens je toernooi niet eens meer tot de top-100 behoort. Een top-10 speler vraagt al snel tussen de 100.000 en 150.000 gulden startgeld, dat betaal ik echt niet voor iemand die ergens rond de duizendste plek bungelt en geen toeschouwer extra naar mijn toernooi lokt."

De echte publiekstrekkers zijn bij Nederlandse toernooien nog altijd de Nederlandse spelers, zo weet ook Van Eijsden. "Natuurlijk heb ik Richard Krajicek hier dolgraag als speler, maar hij houdt nu eenmaal niet van graveltoernooien." En de bij de Grolsch Open wel aanwezige overige Nederlandse spelers lieten Van Eijsden de afgelopen week behoorlijk in de kou staan. Van Eijsden: "Wil je in het tegenwoordige tennis gravelwedstrijden winnen, dan moet je over een enorme vechtersmentaliteit beschikken. Ik heb de indruk dat het daar bij de Nederlanders nog wel eens aan schort."

Aan vechtersmentaliteit bij Younes El Aynaoui in ieder geval geen gebrek, al hoefde hij in de finale tegen Zabaleta geen moment uit zijn reserves te putten. Zelfs een opspelende hamstringblessure, waaraan hij aan het begin van de tweede set werd geholpen, kon hem niet weerhouden van zijn eerste ATP-titel. Zo gebrand was hij op deze primeur, dat hij in de laatste game van de partij zelfs te vroeg juichte. Op 40-0 vervormden zijn ogen een uitgeslagen bal tot winnend projectiel, waarna de Marokkaan een gat in de lucht sprong. De scheidsrechter riep hem lachend tot de orde, waarna El Aynaoui met het schaamrood op de kaken een tweede en dit keer wel succesvolle poging tot het scoren van het winnende punt ondernam.

"Volgend jaar kom ik mijn titel beslist verdedigen", beloofde hij oprecht. Piet van Eijsden hoorde het met een glimlach aan. Bij de steeds lastiger wordende onderhandelingen met spelersmakelaars hoeft hij zich over het vastleggen van de titelverdediger alvast geen zorgen meer te maken.

Haarhuis ook met
Schalken onverslaanbaar

Ook met een gelegenheidspartner is Paul Haarhuis in het dubbelspel nog altijd nagenoeg onverslaanbaar. De 33-jarige Eindhovenaar won gisteren in Amsterdam eerst in de halve finale met de tien jaar jongere Sjeng Schalken in drie sets van Meligeni/Oncins en vervolgens in de finale met 6-3 6-2 van Bowen/Ran.

Vorig jaar eiste Haarhuis met Jacco Eltingh de titel op. Eltingh is inmiddels gestopt. De Amerikaan Jarryd Palmer, Pauls nieuwe partner, speelde deze week in Montreal. Daardoor deed de gelegenheid zich voor met het oog op de Davis-Cupwedstrijd Ecuador-Nederland van eind september een nieuwe combinatie uit te proberen. Dat werd een succes.