Edith van Dijk. (Foto: ANP)

AMSTERDAM - Bijna smekend vroeg Edith van Dijk deze week of ze op haar favoriete 25 kilometer tijdens de WK open water in Sharm El Sheikh eindelijk eens geconfronteerd kon worden met zware omstandigheden. De Wognumse langeafstandszwemster, liefhebster van de strijd tegen de elementen, werd zaterdag op haar wenken bediend. Zozeer zelfs dat ze halverwege werd getroffen door zeeziekte en zich tussen de metershoge golven wanhopig afvroeg of ze überhaupt nog wel de finish zou bereiken. Een zeeziektepleister deed echter zoveel wonderen dat Van Dijk niet alleen in 6.11,21 de eindstreep haalde, maar in een zinderende eindsprint ook nog eens haar naaste Duitse belagers Angela Maurer (6.11,22.4) en Britta Kamrau (6.11,22.7) met niet waarneembaar verschil voorbleef. De spannende slotfase ging Van Dijk niet in de kouwe kleren zitten. "Het kwartje is nog steeds niet gevallen", meldde ze 24 uur na haar zege.

Want niet alleen voor de kust van de Egyptische badplaats, ook eenmaal veilig op het strand steeg de nervositeit naar ongekende hoogten. Van Dijk wist zich in haar hart zeker van de zege, maar het definitieve uitsluitsel van de juryleden liet dertig tergende minuten op zich wachten. Pas toen coach en aanstaande echtgenoot Hans van Goor zich na een half uur bij de organisatie diende te melden om te luisteren of de muziek die op een cassettebandje stond, inderdaad het Wilhelmus was, viel een loden last van Van Dijks schouders. "Als je zolang moet wachten, ga je vanzelf twijfelen. Ben ik het nou wel of niet geworden? Je gaat je van alles in je hoofd halen. Zeker ook omdat de verschillen zo verschrikkelijk klein waren. Zulke marges zie je zelfs bij het langebaanzwemmen niet."

Het optimisme waarmee ze zich - ondanks haar teleurstellende vierde plaats op de tien kilometer van woensdag - zaterdagochtend aan de start meldde, verdween ogenblikkelijk toen het deelnemersveld de Na'ama Baai van Sharm El Sheikh uitzwom. Omdat de temperaturen schommelden tussen 35 en 38 graden Celsius, had de Europees kampioene op de 10 en 25 kilometer haar haaienpak vervangen door een orthodox zwempak. Haar lichaamswarmte raakte Van Dijk weliswaar kwijt, maar van haar tegenstanders kon ze zich niet ontdoen. De golven waren daarnaast ook nog eens zo hoog en talrijk, dat de Noord-Hollandse halverwege werd getroffen door zeeziekte.

"Omdat het parcours langs de rotskust liep, waren er voortdurend van die vreselijke klotsgolven. De boten van de organisatie en de deelnemers maakten het allemaal nog veel erger. Doordat ik geen vaste horizon zag en voortdurend heen en weer werd geschud, voelde ik me steeds beroerder worden. Na een kilometer of twaalf was ik zelfs zo misselijk, dat ik heb overgegeven. Vanuit de volgboot kreeg ik meteen een pleister met scopodermine aangereikt, die ik onder mijn badpak heb geplakt. Normaal gesproken doe ik dat bij wedstrijden op zee altijd voor de wedstrijd, maar de weersvoorspellingen waren dusdanig dat het ernaar uitzag dat het ook zonder kon. Toen dat eenmaal ging werken, was ik binnen 20 minuten weer de oude."

In de uitputtingsslag die volgde, werd duidelijk waar een 'oude' Edith van Dijk allemaal toe in staat is. Van de aanvankelijke kopgroep van twaalf zwemsters waren er aan het einde van de 25 kilometer nog slechts drie over. De eindsprint waarin het trio ten slotte verzeild raakte, was er een die op Van Dijks netvlies gebrand staat en die haar nog lang zal heugen. "Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit zó zwaar heb gehad. Maar ik kan me ook niet heugen dat ik zó blij ben geweest. Eigenlijk kan ik het allemaal nog niet geloven."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 30 september 2002