Penney ziet er voor haar leeftijd van 54 jaar nog fantastisch uit. "En dat moet ook want ik moet weer keihard werken. Na 18 jaar heeft mijn man Theo Zantman gekozen voor een toekomst zonder mij. Van prinses op de erwt ga ik verder als zelfstandige werkende vrouw. Ik heb al contact met Frank Wentink van de Dinnershows."

AMSTERDAM - Na 33 jaar vond Penney de Jager haar verloren zoon David weer terug. David, die na zijn geboorte werd geadopteerd door een Amerikaans echtpaar, heeft tien jaar naar zijn natuurlijke moeder gezocht. De twee wonen intussen in België samen, omdat na de ongelooflijke hereniging in beider leven nogal wat is veranderd. Penney werd in dezelfde tijd dat David zich meldde verlaten door Theo Zantman, de man met wie ze 18 jaar 'als een prinsesje' samenleefde. En het Californische hotel waar David manager was, werd verkocht. Beiden werken nu aan een nieuwe toekomst.

"Ik zal het nooit vergeten. Vorig jaar oktober", vertelt Penney vechtend tegen de tranen. "Ik was de keuken aan het opruimen in het paleisachtige landgoed dat Theo en ik in België bewoonden. Mijn zusje Petie belde. Haar boodschap was kort maar krachtig: 'Ik heb jouw eerst geboren zoon gesproken' - want ik heb daarna natuurlijk nog mijn tweede zoon Rick gekregen van Exception-toetsenist Rick van der Linden - 'je kind heet David, het gaat heel goed met hem en hij wil graag contact met je'."

"Ik kon niets zeggen en ben meteen met mijn hondje het bos ingelopen. Huilen, huilen, huilen. Dit was het kind dat ik had weggegeven in Amerika. Over wie ik nooit meer had gepraat. Mijn geheime zoon. Mijn zwangerschap had ik in het huis van mijn zusje in San Francisco uitgedragen, de baby in een roes gekregen en hem daarna nooit meer gezien. Ik vond het ongelooflijk. Ik was gelukkig en verdrietig tegelijk."

"In de tuin kwam ik prompt de buren tegen, die al in de gaten hadden dat er tussen mij en Theo problemen waren. 'Wat is er?' informeerden zij naar mijn betraande gezicht, maar uit een soort gewoonte David te ontkennen stamelde ik 'er is iemand ziek'." Ze onderbreekt zichzelf: "En nu wil ik het de hele wereld wel vertellen hoe gelukkig ik ben." Ze wijst naar de lachende David. "Dit is mijn kind, deze kanjer heb ik in mijn buik gedragen en nu ga ik al die 33 jaar inhalen."

David had tante Petie intussen een brief gestuurd voor zijn moeder Penney: "Ik had, toen mijn speurtocht van tien jaar uiteindelijk resultaat had opgeleverd, wel tien brieven geschreven en ze steeds weer weggegooid. Tot ik er uiteindelijk maar één in een envelop heb gestopt. Ik was zo bang dat Penney mij niet zou willen accepteren. Maar toen ging 's ochtends om 5 uur opeens de telefoon: Hai David, this is your mama speaking!"

David en Penney praten door elkaar. De emoties van toen nemen weer bezit van hen. "We hebben uren aan de telefoon gezeten. En de volgende dag weer. En de volgende dag weer. En de volgende dag weer", zegt David stralend. "We gingen bijna failliet aan de telefoonrekeningen. En we giebelden en maakten grapjes. Ik vertelde over mijn jeugd en dat ik haar niks kwalijk nam. En zij bleef maar zeggen dat ze me niet had afgewezen, maar dat ze niet anders had gekund. Ik stuurde foto's en zij stuurde foto's en toen ik die uitpakte, waaaauw! Daar was ik wel even stil van. Ik heb een glamour mama!"

David belde vanuit het hotel, waar hij manager was, uiteraard ook onmiddellijk zijn adoptieouders, die net zo blij waren als hij. "Mijn moeder zei dat ze Penney snel wilde ontmoeten en we regelden, natuurlijk met Penney's medeweten, een enorme familiebijeenkomst in december. Uit de hele Verenigde Staten vlogen we mensen in. Wat ik toen nog niet wist, was hoe eenzaam Penney intussen was. Theo was al vertrokken naar Bali. Hij had mama in een fax laten weten dat hij niet meer met haar verder kon, omdat hij zijn leven wilde voortzetten als kunstschilder..."

Penney onderbreekt haar zoon: "Daar had ik veel verdriet van. Maar ik zette dat uit mijn hoofd. De hemel had iets voor me geregeld. David had mij gevonden. Het jongetje naar wie ik de nacht na mijn bevalling in dat Amerikaanse ziekenhuis zo wanhopig had gezocht. De jongen aan wie ik mijn hele leven steeds moest denken. Hoe zou het met hem zijn? Zou hij een vrouw hebben en kinderen? Ik zou hem gaan zien. Eindelijk." Ze slaat haar handen voor haar gezicht. "Dat was op dat moment belangrijker dan wat dan ook."

De Kerstmis met de familie was geweldig. David: "Ik ging mama Penney van het vliegtuig halen en toen ze me zag, kon ze niks meer zeggen. We hebben twee uur in die aankomsthal tegenover elkaar gezeten. Elkaars handen vasthoudend. Gewoon overmand door emoties." Penney grinnikt: "Je had gemillimeterd haar en een baseball pet op. Ik was ook verbijsterd over hoe Amerikaans je eruit zag. Je bent veel leuker nu. Je moet je haar nog verder laten groeien, dan ben je echt een spetter."

David: "We hebben Penney langzaam voorbereid. Ik had een diner georganiseerd met eerst alleen mijn adoptieouders. En mijn adoptiemama had alle fotoalbums meegenomen. Die hebben ze samen zitten bekijken. Het ontroerendste was toen mijn moeder Penney bedankte omdat ze zo'n geweldige zoon aan me had gehad." David schiet vol: "I love both of them so much - ik hou zo veel van alletwee..."

Penney en David bezochten ook dr. Dick Baldwin, de inmiddels ex-man van Penney's zusje Petie die haar tijdens haar zwangerschap had verzorgd. David: "Hij was hartstikke trots op me en opgelucht dat alles zo goed is afgelopen. Een hereniging van moeder en zoon, na 33 jaar. Het is natuurlijk ook krankzinnig."

En toen moest David nog kennismaken met Nederland. Dat gebeurde afgelopen februari nadat de hoteleigenaar in San Francisco het hotel waar hij manager was verkocht. David: "Ik trof mama Penney aan in het paleishuis dat ze met Theo had bewoond. Ze vertelde me over hoe Theo was vertrokken en ik heb haar met de afwikkeling van allerlei dingen geholpen. Hun huis moest verkocht en Penney heeft één van de haarwerkzaken van Zantman verder afgehandeld. Dat heeft mij overigens op een idee gebracht. We gaan nu samen naar Amerika en daar ga ik haarwerkensalons à la Zantman openen. Dat is daar werkelijk een gat in de markt. Het moet lukken. Met het doorzettingsvermogen dat ik erfde van Penney en de ondernemerslust die mijn adoptieouders me met de paplepel hebben ingegoten, heb ik er alle vertrouwen in..."

Penney: "Mijn afscheid van Theo doet me nog steeds heel erg pijn, omdat hij me niet had gewaarschuwd. Hij spendeerde wel steeds meer tijd in ons huis op Bali, maar dat was omdat hij zich overspannen voelde. Ik wilde ook dat hij uitrustte en ik gun hem dat hij met alles kan breken om invulling te geven aan zijn grote wens om kunstschilder te worden." Ze aarzelt: "Al hoorde ik wel dat hij daar een Balinese vriendin heeft en dat geeft me dan een rotgevoel."

Penney vermant zich: "Ik had een leven als een prinsesje met Theo. Achttien jaar lang heeft hij me verwend en me alles gegeven waar ik van droomde. Nu kom ik weer met één klap in de werkelijkheid. We waren niet getrouwd. Ik wil niet kwaad op hem zijn. Ik moet gewoon weer keihard gaan werken."

Penney, die nog steeds slechts 46 kilo weegt en een superconditie heeft, wil haar oude vak als choreografe weer oppakken. "Ik ben met Frank Wentink van de Dinnershow in gesprek. Ik zou onder zijn auspiciën weer een balletgezelschap willen leiden. Ik ben de kunstjes bepaald niet verleerd."

David knijpt haar liefkozend in de wang: "You'll do great, mam!"

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 30 september 2002