LA MONGIE - Zonder ook maar een greintje respect voor de vroegere bewoners van La Mongie sprak Lance Armstrong zijn ongeloof uit. In het tegen de Tourmalet geplakte dorpje, dat in de Middeleeuwen bevolkt werd door nijvere monniken, was de nieuwe geletruidrager even helemaal de weg kwijt toen de prestatie van zijn meesterknecht Roberto Heras ter sprake kwam. "Het was ongelooflijk wat hij presteerde", loofde Armstrong. "Hij is vandaag de morele winnaar. Ik draag mijn ritzege aan hem op."

Lance Armstrong (achter) looft zijn ploegmaat Roberto Heras voorbij de finish in La Mongie. (Foto: Reuters)

In de lijdensweg naar de finishplaats van de elfde etappe werd bijna de gehele oppositie aan het kruis genageld. Met Heras als laatste aanjager arriveerde de titelverdediger op 1715 meter hoogte. Alleen Joseba Beloki was tot de intocht in staat gebleken om het ritme van de twee US Postal-troeven te volgen. Eén versnelling van Armstrong was vervolgens voldoende om ook de enige kopman van ONCE een kruisteken te laten maken.

Onbarmhartig voor het sleur- en sloopwerk van zijn adjudant overwoog de nieuwe patron van de Tour geen moment om de etappe op de schaal te leggen. Armstrong: "Op de finish lagen acht bonificatieseconden te wachten. Je moet niet spotten met de wetten van deze wedstrijd. Bovendien is elke tijdwinst meegenomen. Daarom heb ik hier zelf gewonnen."

Waarna hij zijn ploeg opnieuw regelrecht de hemel in prees. "Mijn team heeft vandaag getoond goed genoeg te zijn om de Tour de France te winnen. Bij de bespreking werd er even wat lacherig over deze klim gedaan. Toen zagen mijn mannen dat we over de Tourmalet moesten. Oh god, dat is andere koek. Daarbij speelde de hitte een grote rol. In de communiqués stond vooraf dat het een graad of zestien zou worden. Vergeet het maar, het voelde alsof het twee, drie keer zo heet was."

Na een lange, indrukwekkende solo van Laurent Jalabert verwelkomde de Tourmalet een enorme groep. Aangevoerd door US Postal en met de onverklaarbare steun van Rolf Aldag (Telekom) ramden de tempobeulen van Armstrong op kop. Terwijl Jalabert langzaam doch gestaag werd ingelopen, gingen de lijdzame volgers onder het fileermes. Vijf kilometer van de aankomst loste geletruidrager Igor Gonzalez de Galdeano, voor zijn landgenoot Heras het sein om het tempo nog verder te verhogen.

Armstrong: "Hij loste Rubiera perfect af. Dat deed Heras op eigen initiatief, want voor dit werk is hij twee jaar terug aangetrokken. Ik wist dat Roberto tot veel in staat was, maar het tempo dat hij in de laatste kilometers opvoerde, was zelfs voor mij te veel. Ik kon alleen volgen. Geen moment heb ik zelf aan aanvallen gedacht."

Met de etappes naar het Plateau de Beille (vandaag) en zondag de Mont Ventoux begint voor het peloton het tweede gedeelte van de kruistocht. Waarbij met name ONCE uit een ander vaatje zal moeten tappen. José Azevedo en Marcos Serrano staan ook in de toptien, maar waren in geen velden of wegen te bekennen toen Laurent Jalabert op de Aubisque zijn duivels ontbond. Dat was met Gonzalez de Galdeano in het geel ook niet nodig. Na de demonstratie van US Postal kan manager Manolo Saiz echter niet al te lang meer wachten. Een vroege aanval lijkt de enige optie. Anders krijgt zijn ploeg vanmiddag opnieuw een mentale opdoffer. Het geloof in eigen kunnen zal snel moeten worden hersteld om te voorkomen dat zijn kansloze coureurs overmorgen, als de Tour op de Mont Ventoux naar de hoogmis gaat, van Armstrong de zegen krijgen.

"Als ik terugkijk, heb ik eigenlijk een ongelooflijke dag achter de rug", constateerde de ongenaakbare Texaan. "Op de slotklim is er in feite één keer aangevallen. Laurent Lefevre heeft het even geprobeerd. Dapper en ongevaarlijk. Op de Aubisque had ik ook veel meer agressie verwacht. Natuurlijk, er reden wel wat groepjes weg, maar de klassementsrenners hielden zich gedeisd. De afgelopen drie jaar kon ik in de eerste de beste bergrit zelf in de aanval gaan. Nu moest ik mij door mijn ploeg laten leiden. Ik zal nog even geduld moeten hebben om te weten hoe het met mijn conditie is. Het is mij wel duidelijk geworden dat de groep achter mij in vergelijking met voorgaande jaren sterker is geworden. Joseba Beloki voorop."

Met een duidelijke waarschuwing aan zijn rivalen sloot Armstrong zijn nabeschouwing af. "Ik kan nu lekker gaan slapen. De gele trui zit lekker om mijn schouders, maar wat veel belangrijker is: mijn team is ready."

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 19 juli 2002