LE MANS - Het is voor de bioscoopbezoekers te hopen dat de film over de Franse stripheld Michel Vaillant straks meer entertainment zal bieden dan de zeventigste aflevering van de klassieke 24 Uren van Le Mans. De hoofdrolspelers van gisteren voerden getrouw het scenario uit dat hun werkgever Audi hen in de beroemdste langeafstandsrace ter wereld had opgedragen. De 'Vingt Quatre Heures du Mans' ontvouwde zich dan ook als een film die weliswaar wegens succes geprolongeerd werd, maar die daarmee ook een slaapverwekkend 'déja vu-gehalte' kende. Opnieuw was de Audi-brigade veel te sterk voor de concurrentie, waardoor de jubileumeditie net zo voorspelbaar afliep als een James Bond-film.

De Nederlandse auto, bestuurd door Val Hillebrand, Tom Coronel en Jan Lammers (inzet, vlnr). (Foto: WFA FRITS VAN ELDIK)

Om weer eens een echte race-movie te maken sinds de befaamde film 'Le Mans' in 1971 had Luc Besson, die onder andere de kraker 'The Fifth Element' produceerde, speciaal toestemming gekregen om twee wagens voor de Vaillant-opnamen in te zetten. Daardoor was het startveld van de reguliere 48 wagens naar 50 auto's uitgebreid, één voor de 'good guy' (een Lola), de ander voor de 'bad guy' (een Panoz). Over enkele weken zullen de opnamen op het Circuit de la Sarthe worden hervat in een minder hectische omgeving. Hoe het plot in elkaar zit wordt nog angstvallig geheim gehouden, maar de ontknoping zal ongetwijfeld verrassender in elkaar steken dan de Audi-trilogie.

Hoewel de andere fabrieksteams van Bentley, Cadillac en MG steken lieten vallen, komt alle eer natuurlijk wel toe aan het Duitse merk dat voor de derde keer op rij de prestigieuze slijtageslag won. De geoliede machine uit Ingolstadt haperde op een enkele lekke band na nimmer. Dat was te danken aan een perfecte organisatie, waarin geld geen rol speelde en alles Duits 'gründlich' was voorbereid. De drie turbo-aangedreven fabrieks-Audi's R8, voorzien van een verfijnd FSI benzine-injectiesysteem waardoor een ronde langer kon worden doorgereden dan de rivalen, waren het speelgoed van een select groepje rijders. De enige vraag die nog resteerde was er een uit de serie 'Wie van de Drie'. Uiteindelijk schreef het trio Tom Kristensen, Frank Biela en Emanuele Pirro historie door als eerste equipe driemaal achtereen de 24 Uren op zijn naam te schrijven.

In de ongelijke strijd met Goliath moest het Racing for Holland-team in de rol van David het onderspit delven. Zelfs 'best of the rest' bleek niet weggelegd voor het ambitieuze trio Jan Lammers, Val Hillebrand en Tom Coronel, dat vooral geplaagd werd door haperende versnellingsbakken aan hun Dome-Judd. Op het sfeervolle circuit met volgepakte tribunes maakte Lammers bij de start nog even 'de blits' door meteen naar de derde plek door te stoten, maar daarna werd al snel duidelijk dat het tempo van de Audi's voor de 'Dutchies' te hoog lag. Dat Racing for Holland in zijn vierde deelname aan Le Mans voor het eerst de finish haalde (achtste) stemde het privé-team niettemin tevreden.

Vooral het teamwerk in de pits maakte grote indruk. Vier (!) wisselingen van de bak werden steeds in zeven minuten (!) geklaard, hetgeen de vele Nederlandse supporters met groot gejuich beloonden. Desondanks klonk ex-Le Mans-winnaar Lammers enigszins teleurgesteld: "Ik ben blij dat mijn eigen team de finish heeft gehaald, maar vanuit de historie heb ik de ambitie om echt mee te doen in de race. Vier keer de bak wisselen, is gewoon vier keer te veel geweest."

Uitgevallen en toch voldoening was het beeld bij het Spyker-team. Voor het eerst trad een Nederlandse fabrikant op Le Mans aan. Vanwege de korte en problematische voorbereidingstijd waarin het lasapparaat constant stond te vonken, was het team van financier Victor Muller en ontwerper Maarten de Bruijn geen lang raceleven beschoren. Maar de oranje getinte Spyker timmerde beter aan de weg dan iedereen had verwacht. Uiteindelijk werd na pas 12,5 uur de strijd gestaakt. Niet omdat de vibrerende Spyker uit elkaar was getrild, maar vanwege plastic brokjes van de inlaatkelk, die in de van een Audi-motor afgeleide krachtbron terecht waren geraakt.

Rijder en medesponsor Hans Hugenholtz liet dan ook fier weten: "Dit was voor ons een ontwikkelingsrace. We hebben niet ons doel bereikt, dat was de 24 uur voltooien. Tegen de verwachting in hebben we het echter lang volgehouden en bewezen dat we in deze klasse (GT3) thuishoren. Door de concurrentie en organisatie werden we als een volwaardig team gezien. Daar ben ik best wel trots op."

Eindstand 70ste 24 Uren van Le Mans: 1. Biele-Kristensen-Pirro (Dui/Den/Ita) 375 ronden in 24.01.26,651 (gem. 213,068 km/uur), 2. Capello-Herbert-Pescatori (Ita/GBr/Ita) op 1 ronde, 3. Krumm-Peter-Werner (Dui/Oos/Dui) op 3 ronden, allen Audi R8, 4. Wallace-Leitzinger-Van de Poele (GBr/VSt/Bel) Bentley op 13 ronden, 5. Beretta-Lamy-Comas (Mon/Por/Fra), 6. Sarrazin-Montagny-Minassian (Fra) beiden Oreca Dallara-Judd op 16 ronden, 7. Ara-Dalmas-Katoh (Jap/Fra/Jap) Audi R8 Japan op17 ronden, 8. Lammers-Hillebrand-Coronel (Ned) Dome-Judd op 24 ronden, 9. Taylor-Angelleli-Tinseau (VSt/Mon/Fra) Cadillac op 30 ronden, 10. Bouillon-Lagorce-Bourdais (Fra) Courage-Peugeot op 32 ronden. Uitgevallen: Kox-Hugenholtz-Simon (Ned/Ned/Dui) Spyker C8 na 142 ronden (motor) en Hezemans-Kumpen-Matteuzzi (Ned/Bel/Ita) Chrysler Viper na 93 ronden (crash Matteuzzi).

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 17 juni 2002