ROTTERDAM - Drie uur lang maar liefst vermaakten Marco Borsato en zijn twaalfkoppige band gisteravond dik veertigduizend fans in De Kuip in Rotterdam. Hoewel het weer niet echt meewerkte, de eerste noten waren nog niet ingezet of de regen kwam met bakken naar beneden, zorgde de zanger voor een onvergetelijke avond. De door lange files geteisterde fans werden getrakteerd op een ruim overzicht van de Blaricummer. Alle grote hits kwamen voorbij, zo af en toe met hulp van door Borsato geïnviteerde gasten als Sita, Trijntje Oosterhuis en Blof. Met recht mag Borsato trots zijn op een prestatie van ongekend formaat. Ook vanavond en morgenavond speelt de populairste zanger van ons land voor een uitverkocht stadion.

Marco Borsato laat 40.000 fans meegenieten in De Kuip.

Is er een mooier moment denkbaar in de carrière van een Nederlandse artiest dan optreden in een volle Kuip? Nee dus. Ook nationale trots en Nederlands populairste zanger, Marco Borsato, is niets menselijks vreemd. Toen het idee ontstond om eindelijk ook maar eens te proberen hét stadion voor popconcerten vol te krijgen, was bij de 36-jarige zanger uit Blaricum het hek van de dam. Dolenthousiast borrelden de ideeën bij 'm op. De productie die uiteindelijk dit weekeinde in het stadion staat is van ongekende grootte en vergelijkbaar met die van elke buitenlandse topper. Uiteindelijk bleek een keer de Kuip te weinig om alle fans van Borsato te herbergen; het werden drie dik uitverkochte shows met in totaal zo'n 120.000 betalende bezoekers. Ook daarmee zorgt Borsato voor een unicum in de Nederlandse popgeschiedenis. Onze verslaggever werd een blik achter de schermen gegund en volgde de sympathieke zanger op weg naar wat met recht het grootste evenement van een Nederlandse artiest in de Kuip mag worden genoemd...

"'t Is voor mij de eerste keer dat ik zo groot speel en het is de eerste keer dat ik dat in de buitenlucht doe. Ik wil die mensen wat geven, iets extra's. Maar geen cancan, pluche en veren; geen blote tieten achter een doorzichtig kamerscherm. En ik wil me ook niet met een kanon laten afschieten naar de andere kant van het stadion. Dat is Marco niet!"

Vol overtuiging probeert Marco Borsato tijdens een productievergadering de rest mee te krijgen in zijn beleving en vooral ook zoektocht naar variatie in zijn drie uur durende show. "Dat is best", pareert John Mulder van Mojo Concerts, "maar je moet geen effect zoeken voor het effect; het moet iets bijdragen." De twee schaarliften met mini-podia die aan de zijkant van het grote podium zouden komen, worden op dat moment afgeschaft. Tot groot genoegen van de jongens van het licht en geluid...

Het is de derde bijeenkomst waarbij ieder onderdeel van de productie betrokken is, een maand voordat de eerste show zal plaatsvinden. Er wordt vergaderd in de pauzeruimte van Focus, het facilitaire bedrijf en oefenparadijs voor allerhande kunstuitingen in het Westelijk Havengebied in Amsterdam. Ook Borsato en z'n band hebben hier in de aanloop naar vijf Belgische concerten in het Antwerpse Sportpaleis verleden week en natuurlijk de drie Kuip-shows dit weekeinde een week lang gerepeteerd, nieuwe arrangementen en nieuwe geluidssystemen uitgeprobeerd.

Na de repetitie schuift de artiest aan bij het bonte gezelschap dat onder anderen bestaat uit geluids- en lichttechnici, video-experts, concertorganisatie en uiteraard iemand van het management. Gezamenlijk zullen ze voor het eerst de gehele setlist doornemen, nummer voor nummer, om elk detail dat zich op dat moment op het podium afspeelt door te spreken. Alles komt aan bod. Zelfs de arbo-wetgeving wordt erbij gesleept, als Marco wat al te wilde ideeën heeft. Zo had hij graag tijdens de akoestische set voorop de B-stage (de voor het grote podium gelegen kleine verhoging die zich via een uitloper half in het publiek bevindt) een kampvuur gehad. Akoestische gitaartjes, community singing, gezellig! Maar omwille van de veiligheid van band en publiek wordt (ook) dat idee al snel afgeserveerd. Het worden uiteindelijk vier kampvuurtjes, maar dan wel als een soort mini-olympische vlammen op hoge palen. Volgende probleem: waar wordt op gezeten. Kussens, een boomstam? Het worden gewone (houten, dat wel...) barkrukken. "Anders had het B-podium omhoog gemoeten, want als je zo laag had gezeten had driekwart van je veldpubliek je niet meer gezien. Nu hoeft dat niet en wat denk je dat dat scheelt voor licht, geluid en video?" Marco raakt lichtelijk teleurgesteld. Zijn romantische beeld van 'sitting around the campfire' in een met 40.000 man gevuld stadion is in rook opgegaan.

Ook zijn idee om bovenop de piano te zitten tijdens de twee liedjes die hij met vriend, toetsenist en componist John Ewbank zal doen aan de andere kant van het stadion, wordt al snel afgekeurd. Deze C-stage blijkt zich namelijk op een schaarlift te bevinden die achttien meter de lucht in zal gaan! Bovendien blijkt er geen vleugel op te passen, te zwaar en te groot. "Kan me niet schelen, van mijn part bouw je er een van piepschuim", vindt Marco. "Zo lang het er maar wel uitziet. Als je daar nou toch staat en twee kleine liedjes als 'Onbewoonbaar verklaard' en 'Als mijn hoofd mijn hart vertrouwt' zingt met alleen pianobegeleiding, dan wil ik bovenop dat instrument zitten. Voor het intieme gevoel." John Mulder vindt het maar niks. Komt met 'de wind, die de schaarlift wel eens behoorlijk zou kunnen doen schommelen'. "Nou", bedenkt Marco, "als het weer zo is zoals een collega van me een paar jaar geleden had (een van de concerten van René Froger in de Kuip werd geteisterd door een hevig noodweer, red.) moeten we misschien maar niet zo hoog gaan." Uiteindelijk lijkt het idee te smoren. Tot de eerste show in Antwerpen plaatsvindt en Marco al tijdens het intro van Ewbank én terwijl het piepkleine wankele podium omhoog rijst, direct bovenop het instrument klautert...

Nog meer 'kleinigheidjes' komen aan bod: de zanger zal direct na 'Vreemde handen' het podium afrennen, in de auto (!) springen om via het stadionterrein binnen dertig seconden naar de andere kant te worden gescheurd ("Ik wil die mensen die zo ver van het grote podium afzitten toch ook iets meegeven die avond...") En dan? Moet het podiumpje omhoog tijdens het intro of pas als Marco gaat zingen... Uren wordt er gediscussieerd over elk detail. Borsato zelf blijkt niet de ster die op die avond z'n liedjes zingt en dan klaar is. Hij is tot in detail geïnformeerd en vraagt iedereen het hemd van het lijf.

Mojo's John Mulder blijkt een grote steun en toeverlaat in dit proces. En dat is niet zo vreemd. De productiemanager van het inmiddels wereldwijd vermaarde concertorganisatiebureau uit Delft, heeft in zeventien jaar tijd alle groten der pop-aarde al op 'zijn' podia in ons land gehad. Van David Bowie tot aan de Stones, van Celine Dion tot aan ZZ Top, van Bruce Springsteen tot aan Pink Floyd; hij heeft het allemaal gezien en meegemaakt. Tijdens de discussies hoor je 'm niet vaak; stelt louter simpele vragen en trekt simpele conclusies: "als het technisch mogelijk is, doen we het". In oktober 2001 werd hij betrokken bij de plannen van Borsato en zijn management. "Dan stel je als eerste de vraag: wat willen ze en hoeveel mag dat kosten. Dan beginnen wij met het visualiseren daarvan op de computer."

Voor Mulder zijn de Borsato-shows vergelijkbaar met de grootste popshows op deze wereld. "Wat ik fantastisch vind is dat de wings nu ook eens gebruikt worden. Normaal kijk je alleen naar dat podium, in die bak, en ernaast zijn van die grote zwarte vlakken. Het heeft me altijd geïrriteerd dat niemand daar ooit wat mee deed. Bij ons lopen de uitlopers er doorheen en zitten er strips met led's op waar allerlei prachtige lichteffecten mee worden gemaakt. In deze setting zou je een prestigieuze show als de MTV Awards zo kwijt kunnen."

Mulder gaat zelfs zover te stellen dat de productie van deze unieke shows kan wedijveren met die van popgroten als U2 en de Stones. "Wij meten de grootte van dit soort concerten af in het aantal trucks dat gebruikt wordt. Bono en Jagger bijvoorbeeld hebben 34 trucks nodig om hun shows te vervoeren. Wij ook. Dit is echt van vergelijkbaar niveau met een Stones-show, maar door hun naam lijkt zoiets veel groter." Mulder heeft bewondering voor Borsato. "Hij luistert en komt zelf met veel ideeën. Dat maak je niet veel mee met artiesten. Begrijpt ook heel goed wat wel of niet haalbaar is. Iets dat bij de Stones bijvoorbeeld totaal anders is. Als Jagger op een gegeven moment besluit dat alles groen moet worden, wordt alles gewoon groen. Ongeacht wat dat zou kosten. Ik hou van simpel, bakken geld weggooien aan allerlei flauwekul vind ik niks. En Marco snapt dat, is een normaal mens en ziet alles in perspectief. Echt, samen met alle toeleveringsbedrijven vinden we het een eer om mee te werken."

Marc Hofstede is managing director music van The Entertainment Group, waar Marco's management is ondergebracht. Voor hem begon het hele circus al in september 2000. "Toen wisten we al dat we in 2002 met een overzichtsplaat zouden komen (het onlangs uitgebrachte 'Onderweg', waarop alle grote hits verzameld zijn). Vanaf die tijd hebben we brainstormsessies gehad om te bedenken wat we er allemaal omheen zouden kunnen doen. Een paar ontmoetingen met John Mulder gehad, op elkaar de meest krankzinnige ideeën losgelaten en daar is dit uitgefilterd."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 15 juni 2002