PARIJS - De regen kwam als een geschenk uit de hemel, Tjerk Bogtstra als geroepen. Op het moment, dat Pluvius zich boven Roland Garros van zijn slechtste zijde liet zien, slaakte Sjeng Schalken een zucht van verlichting. Tegen de Peruaanse muur Ivan Miranda had hij volhard in de verkeerde tactiek, hetgeen resulteerde in een achterstand van 0-2 in de tiebreak van de eerste set. De twijfel, die hem in zijn onprettigste voorseizoen sinds het begin van zijn carrière al parten speelt, dreigde wederom toe te slaan.
Daviscup-captain Bogtstra meldde zich tijdens de gedwongen pauze in de kleedkamer en nam met de ploeterende Limburger de te volgen tactiek door. Bij de hervatting stond een herboren tennisser op baan vijf van het imposante park aan de Boulevard d'Auteuil in Parijs. Met als direct gevolg dat Schalken onmiddellijk deed, wat hij aan zijn stand verplicht was: de Peruaanse qualifier een ongenadig pak slaag geven. Hij pakte zeven punten op rij en daarmee de eerste set om vervolgens zijn kreunende en steunende opponent nog maar één game te gunnen: 7-6, 6-0, 6-1.
Op het eerste gezicht een resultaat, dat van tevoren als normaal mag worden bestempeld. Immers de nummer 33 van de wereld zou in theorie over de volslagen onbekende Peruaan, 195 posities lager gerangschikt, moeten heen walsen. Maar Schalken was de voorbije periode zichzelf niet, of juist wel. Toen aansprekende prestaties steeds langer uitbleven, begon hij ernstig aan zichzelf te twijfelen. Op de baan stond een piekeraar in plaats van een naar succes hunkerende tennisprof. Zonder coach - Schalken brak met Alex Reijnders - kreeg hij de de ene opdoffer na de andere oplawaai te verwerken. En hij is er de man niet naar om dergelijke mentale dreunen op simpele en snelle wijze weg te wuiven.
Trainerloos pakte hij de draad in het gravelseizoen op. Naarmate de triomfen langer uitbleven, werd ook de tennisprof zelf duidelijk, dat hij niet geheel zonder begeleiding zou kunnen om zijn loopbaan van een positieve impuls te voorzien. Hij kon terecht bij de tennisschool van Henk en diens zoon Willem-Jan van Hulst. Samen met Tjerk Bogtstra vormen zij het trio parttime coaches, waarmee Schalken zich voorlopig tevreden stelt. "Ik probeer het zo veel mogelijk alleen te doen. Maar het is wel duidelijk, dat je op sommige momenten iemand nodig hebt. Ik moet op zoek naar een vaste coach en heb ingezien, dat het bij tijd en wijle toch lastig is om alles helemaal in je eentje te doen. Ik was dan ook dolblij, dat Bogtstra beschikbaar was en in die verlossende regenpauze op me inpraatte. Ik had heel wat zelfvertrouwen verloren. Voor deze overwinning geef ik mezelf een grote pluim. Ook al kwam die tot stand tegen een onbekende grootheid."
Redenen om te twijfelen had Schalken overigens te over. Ook zijn fysieke gesteldheid was na een virusinfectie afgelopen zondag, een onzekere factor. Hij zegde een ultieme trainingssessie met Andre Agassi af en kroop, na het slikken van multivitaminen en paracetamol, onder de wol van zijn Parijse bed. Een dag later voelde hij zich een stuk beter en in elk geval goed genoeg om zich in de partij met twee gezichten te ontdoen van Miranda (22).
De gedrongen tennisprof uit Peru leek rechtstreeks weggelopen uit een documentaire over de oude Indianenstammen, die eeuwen geleden het Andesgebergte bevolkten. Alleen zijn kledij en zijn racket verraadden, dat het hier wel degelijk een Peruaanse tennisser betrof, die overigens zeer dun gezaaid zijn. Jaime Yzaga was in het tijdperk van Borg, McEnroe en Wilander de laatste Peruaan, die een redelijk niveau wist te halen. "Ik wist helemaal niets van die jongen", moest ook Schalken bekennen.
"Dat was een nadeel. Ik heb het overal nagevraagd, maar ook Zuid-Amerikanen kenden hem niet. Het doet niet meer terzake. Ik heb gewonnen en daar kan ik op terugvallen. Langzaam maar zeker begint het goede gevoel terug te komen. Dat telt. Op mijn 'ranking' let ik momenteel totaal niet. Ik ben alleen met m'n spel bezig. Slechter dan de voorbije maanden kon het echt niet", aldus de opgeluchte Schalken, die in de tweede ronde niet op oud-kampioen Michael Chang, maar op de Fransman Sébastien de Chaunac stuit.
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}