AMSTERDAM - Ze hebben in televisieland hun hart vastgehouden. Twee karaktervolle vrouwen als Linda de Mol en Monique van de Ven samen in een politieserie. Spangen-regisseur van het eerste uur Alain de Levita vreesde zelfs "dat het vechten zou worden". Maar het tegenovergestelde is gebeurd. Linda en Monique zijn een gouden koppel dat nu zelfs buiten de set van Spangen bevriend is geraakt. Samen praten ze over de toekomst. Linda: "Een spannende erotische filmrol zou me wat lijken. Zoals Sharon Stone in Basic Instinct. Of Glenn Close in Fatal Attraction."

Linda en Monique staan beiden op het punt lekker een weekje met de kinderen met vakantie te gaan. Monique met Sammie (8) naar Italië, Linda met Julian (5) en Noa (2 1/2) naar Portugal. Hun mannen Edwin de Vries en Sander Vahle kunnen nog niet weg; het gezinsuitje komt straks in de zomervakantie. Edwin staat in het toneelstuk Who is afraid of Virginia Woolf en is zes avonden per week van huis. Sander had te veel regisseurswerk.

Het seizoensafscheidsfeestje van de set van Spangen is net achter de rug. Monique: "En die Linda gaat maar door hè. Wat een perfectionist. Maken we met de acteurs een gek filmpje voor het afscheid van de crew, gaat ze daar ook weer met alle energie in. Alsof het een speelfilm is die een kans moet maken in Cannes."

Beschouwt: "Linda en ik zitten tijdens die opnames toch bijna 24 uur bovenop elkaar, maar er valt geen onvertogen woord. Ik vind haar echt geweldig. We hebben nu een paar maanden geen Spangen, in januari beginnen we pas weer met het opnemen van de volgende serie, maar ik weet zeker dat we elkaar ook in die vrije maanden af en toe zien. Dan gaan we samen eten of winkelen met de kinderen. Het klikt gewoon..."

Linda de Mol (Foto: Foto: Roy Beusker)

Linda glimlacht: "Monique en ik voelen elkaar prima aan. Als ik één wenkbrauw optrek, begrijpt zij precies wat ik bedoel en gieren we het uit. En omgekeerd. Monique is heel eerlijk en betrouwbaar en recht voor zijn raap. Ik ben meer een diplomaat, die soms beleefd om dingen heenwandelt. Natuurlijk leren we van elkaar."

Monique: "We hebben bijvoorbeeld hetzelfde criterium over hoe lang we doorgaan met boeven vangen op televisie. Net zo lang als wij het leuk vinden. En ter geruststelling van iedereen: we genieten nog steeds. Het goede van Spangen is dat het geen politiesoap is geworden. Het is rijker en voller. De acteurs en de schrijvers gaan verder. Spangen heeft klasse."

Mijmeren over een verdere toekomst doen ze samen wel. Linda: "In een film spelen, net als Monique heeft gedaan, dat staat heel hoog op mijn verlanglijstje. Omdat dat iets is wat ik nog niet geprobeerd heb. Vanuit Duitsland heb ik al filmaanbiedingen gehad. Ik kon een dierenarts in de binnenlanden van Afrika gaan spelen. En laatst kreeg ik een moederrol aangeboden. Maar daar voel ik me dan, sorry, toch nog te jong voor. Oké, ik ben te oud om als Bondmeisje te figuren in een James Bondfilm. Maar ik zou wel eens in een hele enge thriller willen optreden. En dan als de Evil Woman, zo'n vrouw aan de onderkant van de samenleving, waar werkelijk niets aan deugt. Of een spannend en erotisch verhaal, zoals Glenn Close in Fatal Attraction of Sharon Stone in Basic Instinct."

"Ik kijk op televisie met veel plezier naar Rozengeur en Wodka Lime. Dat vind ik leuke erotiek. Heel suggestief, maar je ziet eigenlijk niks." Grijnst: "Ik weet nog dat ik bij Basic Instinct echt naar het beeld heb zitten staren, wachtend op dat beroemde shot onder de rokken van Sharon Stone. Nou, ik heb niks gezien. En toch was het heel spannend. Knap, toch!"

Zit het ideale schoondochterbeeld Linda dwars en is dat de reden dat ze in een film een volkomen tegengesteld, slecht of ondeugend karakter zou willen spelen?

"Ach", zegt ze, "dat lieve imago is natuurlijk ontstaan door het presenteren van Love Letters. Over dat programma zit echt een roze suikertoef. Ik wil daar echter niet over klagen, want ik weet ook dat ik daaraan mijn succes heb te danken. Nu is het fijn dat ik ook Spangen kan doen. Mijn vriendinnen herkennen mijn echte ik namelijk heel erg in politievrouw Nicky. In het echte leven, zeg maar, heb ik ook een vrij scherpe humor en ben ik een stuk minder braaf dan het publiek wel eens denkt."

Monique: "Jij zou zo in een Engels- of Duitstalige film kunnen spelen. De filmindustrie is een dure business en je weet niet of die waanzinnige opleving van de Nederlandse film voortduurt. Dan is het misschien handiger op het buitenland te mikken. Als je aan mij vraagt wat IK nog zou willen, is dat overigens geen quiz presenteren. Het is niet zo dat Linda en ik stuivertje zouden willen wisselen. Ik verlang wel eens naar een mooi toneelstuk en dan een zware karakterrol, een hele oude doorleefde vrouw spelen. Een karakter waar je aan kunt slijpen. Of experimenteel toneel. En ooit zou ik nog eens willen opgaan in een hele grote speelfilm, een kostuumstuk. Waanzinnig."

Linda: "En dan van die lange opnamedagen. Die sfeer met de crew, als een rondtrekkende circusfamilie. Lekker samen en aan lange tafels met elkaar buiten eten. Zoals we nu met Spangen wel hebben gedaan. Weet je, Monique geeft nu af en toe les op de toneelschool. Dat zou ik er misschien nog wel bij willen doen: presentatieles geven aan jonge presentatoren. Want presenteren is ook een vak." Monique nuchter: "Denk aan jezelf, Linda. Je combineert nu al een carrière in twee landen met een gezin met twee kleine kinderen."

Linda: "Sander en ik hebben geluk. Julian en Noa zijn werkelijk heel gemakkelijk. Ze zijn vrolijk en optimistisch en nemen het leven zoals het komt. En we hebben natuurlijk de luxe van vaste mensen die hen opvangen. Plus alle opa's en oma's. Geweldig om te zien hoe je ouders het eindeloze geduld opbrengen om tachtig keer dezelfde puzzel te maken." Bedachtzaam voegt ze eraan toe: "Ik zou trouwens echt overwegen 'nee' tegen dingen te zeggen als ik ook maar het gevoel had dat een van de twee kinders zou lijden onder het feit dat ik vaak van huis ben. Trouwens dat laatste valt wel mee. Ik werk ook veel thuis."

"Ik ga me na Portugal voorbereiden op de Duitse 1 tegen 100 en dat doe ik thuis met een Duitse vriendin. Als zo'n programma in het Nederlands zou lopen, zou zorgvuldig het script lezen voldoende zijn, maar in het Duits moet ik toch wel even goed 'üben'. Je moet voorbereid zijn op elk antwoord op de dertig vragen die je stelt. Als het gaat om, zeg maar, een Duitse vogelsoort moet je ook de bijnaam van dat beestje kennen, anders reken je misschien iets fout omdat je de alternatieve benaming niet kent. Dat mag niet gebeuren." Ze trekt een komisch geleerd gezicht: "Met de Duitse Triviant ben ik intussen niet meer te verslaan. Ik onthoud de meest idiote dingen."

Tegen Monique: "Jouw Sammie had een heel goed rapport, toch?"

Monique van de Ven knikt: "Linda en ik zijn als elke werkende vrouw. We moeten oppassen dat we onszelf niet voorbijlopen en dat we onze kinderen niet verwennen. Sammie voelt feilloos aan hoe het functioneert, die zoekt en dat hoort bij zijn leeftijd, af en toe de grenzen en probeert ze te verleggen. Vooral omdat hij de afgelopen maanden afwisselend zijn vader en moeder zag. Ik was overdag bezig met de opnames van Spangen. Edwin stond 's avonds op de planken. Sammie is nog niet besmet met het acteervirus, hij wil schrijver of tekenaar worden." Glimlacht: "De komende vier, vijf maanden ben ik niet aan het opnemen en heb ik alle tijd voor hem. Dan heb ik alleen het werk voor Unicef. Dat is het gekke aan mij, ik heb het nodig om ook maatschappelijk relevante dingen te doen. Dit werk voor de kinderen in de wereld doe ik met passie en liefde. Ik hou spreekbeurten op scholen, bezoek Bangladesh, help bij acties. Dan besef je pas hoe ongelooflijk rijk wij het in Nederland toch hebben. Wij hebben zelfs een toekomst waar we over kunnen dromen."

zoek naar gerelateerde artikelen

di 14 mei 2002