door Harry Blom DEN HAAG - Jasser Arafat goochelt met woorden, voor elk publiek weer wat anders. Dat hij nu als 'underdog' opgesloten zit in de ruïnes van zijn regeringspaleis in Ramallah, wil nog niet zeggen dat hij het gelijk aan zijn kant heeft. En Israël is niet uit op de vernietiging van het Palestijnse volk of zelfs maar tegen een Palestijnse staat. Het zijn een paar feiten - waarheden als koeien, zou je kunnen zeggen - in de steeds hoger lopende escalatie-spiraal waarin Arafat, premier Ariel Sjaron, en hun volken zijn beland. Toch wil Israëls ambassadeur in ons land, Eitan Margalit, ze benadrukken en uitleggen, al was het maar om het bijna onbreekbare beeld te verstoren van domme, wrede Goliat Israël en kleine, moedige David Arafat.
|
Ambassadeur Eitan Margalit.
|
Het lijkt een bijna hopeloze taak voor de 57-jarige beroepsdiplomaat. Enkele uren later zou in het centrum van Den Haag een demonstratie tegen Israël worden gehouden. In de ambassade zelf komt post binnen met teksten als: "Met betrekking tot de joden staat één ding vast. Adolf Hitler had op dat punt volkomen gelijk!" .
Over de bomaanslag van 27 maart in Netanja en de daaropvolgende, grote militaire operatie tegen het terrorisme zegt hij het volgende:
"De bedreiging is niet alleen gericht tegen individuele Israëli's, maar ook tegen de staat Israël en het joodse karakter ervan. De vergelijking die mensen als in Nederland maken, over geweld tussen twee partijen, over bezetting tegenover terrorisme, is volkomen verkeerd.
Verteld wordt dat de terreur een antwoord is op de bezetting, en, als die ophoudt, er weer gepraat kan worden. Terrorisme mag dan niet te rechtvaardigen zijn, maar is op z'n minst begrijpelijk, omdat Israël illegaal Palestijns gebied bezet houdt.
Wij vinden dat een gevaarlijke verdraaiing van wat er werkelijk aan de hand is. Waar de terroristen op mikken is niet alleen beëindiging van de bezetting, maar vernietiging van de staat Israël. Ter correctie van de fouten die in 1948 gemaakt zijn. Zij (de terroristen) worden gesterkt door het succes van hun missie, zoveel mogelijk Israëli's te doden. Zij zijn er van overtuigd dat mensen doden, meer en meer, de juiste formule, het juiste recept is om de zaak te beslechten.
Wie denkt dat, als wij ons maar terugtrekken uit de sinds 1967 bezette gebieden, er een eind komt aan het terrorisme, heeft het volkomen bij het verkeerde eind. Volgens de normen van het Midden-Oosten, is zwakheid de sleutel tot agressie, tot geweld".
Ambassadeur Margalit haalt er de recente geschiedenis bij om zijn twijfel aan de oprechtheid van Jasser Arafat duidelijk te maken. Hij legt nogmaals de kernpunten uit van het op het allerlaatst mislukte vredesoverleg van Camp David, twee jaar geleden.
"Wij aanvaardden daar ALLE voorstellen van president Clinton, om 90 procent van bezet gebied terug te geven, om 80 procent van de nederzettingen te ontmantelen en om de resterende nederzettingen te concentreren in drie blokken, dicht bij onze grens, om de Palestijnen schadeloos te stellen met ander gebied. Om de Arabische wijken van Oost-Jeruzalem te overhandigen, om op een of andere manier de soevereiniteit over de Tempelberg te delen.
Nee, niet wat betreft de terugkeer. Maar Israël stemde wel in met Clintons voorstel dat het vluchtelingenprobleem op faire wijze zou worden benaderd. Dat alle vluchtelingen uit 1948 zich in de Palestijnse staat mochten vestigen. Dat een aantal vluchtelingen (ergens tussen de 50 en 100.000) het recht zou hebben terug te keren naar Israël. Zo hebben wij dat ook met joodse vluchtelingen uit de Arabische wereld geregeld.
Maar Arafat sprak over al dit zijn veto uit. Onze toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Shlomo Ben-Ami, nu hoogleraar, denkt dat Arafat van het begin af aan niet van plan was echte vrede met Israël te sluiten.
Onze regering heeft beslist dat hij een vijand van de staat is. Maar dat wil niet zeggen dat dit niet kan veranderen. Zelfs vijanden kunnen ophouden, elkaars vijand te zijn. Hij moet alleen maar verklaren dat hij het aanbod aanvaardt en een rechtstreekse opdracht in het Arabisch geven aan zijn eigen mensen, zijn eigen organisatie die 80 procent van het terrorisme in de (bezette) gebieden voor hun rekening nemen, zoals de Tanzim en de Al Aksa Brigades.
Arafat onttrekt zich telkens weer aan dit soort verplichtingen. Hij is een goochelaar in het gebruik van 'double talk'. Voor eigen publiek praat hij over de martelaren, de mensen die zelfmoordacties plegen."
Margalit vindt het onbegrijpelijk dat er zoveel begrip is voor het doden van onschuldigen, als het doel beëindiging van de bezetting van Palestijnse gebied is, terwijl die in zijn ogen uit eigen vrije wil doorgaat.
"Nog geen twee jaar geleden kon die voor tenminste 90 procent opgeheven worden. Vormen die resterende vijf, zes, zeven procenten dan een rechtvaardiging voor het geweld van nu?"
Margalit benadrukt dat de regering-Sjaron niet van plan is de Palestijnse gebieden permanent te bezetten en dat er, in de operatie, relatief weinig mensen zijn gedood, ongeveer 70 tot vrijdagochtend.
Wat hij een 'chirurgische' operatie noemt, met als bedoeling de burgerbevolking zo veel mogelijk te ontzien, blijkt overal in de wereld ernstiger te worden opgenomen in de media. Dat heeft ook te maken met het feit dat de Israëli' met een enorme materiële overmacht vechten.
"Door sommige mensen worden wij ervan beticht een Palestijnse holocaust aan te richten, worden we beschuldigd van nazi-praktijken. Maar stoppen wij Palestijnen in concentratiekampen? Zenden wij ze naar de gaskamers? Integendeel! We zeggen telkens met nadruk dat wij geen oorlog voeren met het Palestijnse volk, alleen met het terrorisme. Als de rookwolken zijn opgetrokken, moeten wij weer gaan onderhandelen. Wij slachten ze niet af, wij beschouwen ze niet als een inferieur volk. Ze zijn onze buren, ze zijn zelfs, in zeker opzicht, onze broeders.
Misschien zijn wij wel eens te hardhandig. Misschien zijn we niet altijd gevoelig genoeg voor de misère, de problemen, het leed van de Palestijnen. Misschien hadden wij ze meer als medemensen moeten benaderen. Kritiek over het gedrag van onze soldaten bij checkpoints, over belemmering van bewegingsvrijheid, de toegang tot ziekenhuizen, die kan ik soms delen. Maar om dat te vergelijken met de holocaust, dat irriteert".
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}