AMSTERDAM - Wim Kan heeft een heel belangrijke rol gespeeld in mijn journalistieke carrière. Vijfendertig jaar lang was ik vrijwel de enige journalist met wie hij sprak. Hij gaf mij altijd 'exclusieve interviews'. De VARA zal daar niet blij mee zijn geweest, want zeker in de jaren zestig en zeventig waren de verhoudingen tussen VARA en Telegraaf nogal beperkt. Er was eigenlijk géén verhouding, maar VARA-grootheden zoals Tom Manders, Annie M.G. Schmidt en Wim Kan stonden daarboven. Daar had ik een goed persoonlijk contact mee, dat mij menige primeur opleverde. Ze stonden boven die ziekelijke hokjesgeest van de VARA.

Nu ik gisteren de foto publiceerde van WIM KAN, TOON HERMANS en WIM SONNEVELD doet het mij pijn dat, terwijl men toch ook dit seizoen weer regelmatig herhalingen ziet van SONNEVELD of HERMANS op tv, WIM KAN daarbij ontbreekt. Wim Kan zelf wist echter dat hem dit lot zou treffen.

Zijn nu 83-jarige vriend en jarenlange manager WOUT VAN LIEMPT, nestor van de Nederlandse impresario's, zei me: "Kan was zich ervan bewust. Hij zei zelf: 'Schilders als Vermeer leven na hun dood voort. Bij Sonneveld en Hermans blijven de chansons of de conferences overeind, maar de mijne zijn zo gebonden aan actualiteit. Van mij blijft niets over'."

Van Liempt zei het heel duidelijk: "Het is jammer dat Wim Kan maar één dag per jaar leeft in Nederland: op oudejaarsdag." Hij is dan net zo aanwezig als de geur van oliebollen. En hoe hard Van 't Hek ook scheldt of schreeuwt, toch zien velen achter deze cabaretier de onovertroffen WIM KAN oprijzen. Jammer is het dat WIM KAN voor zijn dood nog zo heeft geleden onder de slechte kritieken op zijn laatste OUDEJAARSCONFERENCE. Zoals men volgens Toon Hermans Wim Sonneveld heeft vermoord met de dodelijke kritieken op zijn laatste speelfilm, zo heeft men ook Wim Kan over die laatste conference keihard aangevallen. Men schreef over hem zo negatief, alsof hij bijna veertig jaar lang niet had laten zien welk een genie hij in zijn vak was. "Het was meer dan kritiek", zei Van Liempt terecht. "Het was imago-vernietiging."

Insiders wisten al dat Wim Kan die conference onder moeilijke omstandigheden had moeten maken. Zijn vrouw Corry had een attaque gekregen en hij verzorgde haar dag en nacht.

Van Liempt zei me: "Natuurlijk wist Wim Kan zelf ook dat die conference niet goed was. Bij de gebruikelijke screening bij de VARA zag hij vele teleurgestelde gezichten. Hij had een enorme intuïtie voor wat mensen dachten en hij had zelf ook kritiek. De VARA-mensen die bij de screening waren, hielden zich echter op de vlakte. Ze wilden natuurlijk dat hun uitzending door zou gaan. Het programma was al aangekondigd en heel Nederland verheugde zich al op Wim Kan. Alleen Sant Heyermans, die de liedjes voor Corry Vonk op het laatst inzong, deed haar mond open. 'Dit is niet goed, Wim', zei ze tegen hem, 'dit moet je niet laten uitzenden'. 'Dan doen we het niet', zei hij rustig. En dat meende hij. Maar op dat moment zei Corry Vonk: 'Wimmie, doe het dan voor mij, laat het doorgaan voor mij'."

Van Liempt: "Wim Kan was daar niet tegen bestand. Hij heeft haar niet willen teleurstellen en toen maar zijn fiat gegeven. Corry wilde dat die uitzending op het scherm kwam - dat voelde hij ook - omdat zij zich anders schuldig zou hebben gevoeld. Zij wist dat zij tijdens haar acht maanden durende verblijf na haar attaque in het ziekenhuis in Arnhem Wim Kan vierentwintig uur per dag had opgeëist."

Van Liempt: "In al die maanden zijn er misschien maar vijf minuten geweest dat zij Wim Kan níét heeft gezien. Hij sliep zelfs in de kamer naast haar. Als hij even op de gang wilde wandelen, merkte ze dat meteen en riep ze 'Wimmie, Wimmie'."

In zijn liefde voor Corry vergat de meester zichzelf. Hij offerde zichzelf en zijn reputatie voor haar op om die uitzending door te laten gaan. Uiteindelijk - hoe contrastrijk - zou deze finale, die laatste conference waarin hij hun twee-eenheid zo weer wilde tonen, juist het einde inluiden van hun bijzondere band.

De kritieken op de show kwamen voor Kan keihard aan. Hij werd (net als Sonneveld) beoordeeld op dit ene programma. Men vond het kennelijk heerlijk hem zo wreed van zijn voetstuk te stoten.

Wim Kan verzwakte. Lichamelijk was hij, mede door die uitputtende maanden in het ziekenhuis bij Corry, niet meer zo sterk. Hij klaagde over maagpijnen, gebrek aan eetlust. Ten slotte lag hij doodziek en vermagerd in een klein bedje in dat kleine achterkamertje in dat huisje in De Steeg. Corry eiste in dat huisje alle aandacht op van de verplegers, die er 24 uur per dag voor haar waren. Het kabouterhuisje was een veldhospitaal geworden.

Uiteindelijk werd een uitgeputte en doodzieke Wim Kan (hij had slokdarmkanker) opgenomen in het Radboud-ziekenhuis. Hij wilde Corry, toen hij werd opgenomen, daar niet meer zien. Wout van Liempt vroeg hem: "Moet uw vrouw niet komen?"

"Ze is al een jaar mijn vrouw niet meer", antwoordde Kan. Daarmee bedoelde hij de verandering die Corry's persoonlijkheid had ondergaan door die attaque.

Wim Kan heeft, daar is Van Liempt van overtuigd, voor euthanasie gekozen. Hij had ook tegen Corry gezegd: "Als jij sterft, wil ik samen met jou in een kist worden begraven. Dan maak ik er ook een einde aan." En hij had met zijn eigen huisarts en diens vrouw, die hij zijn 'medische engelen' noemde, afgesproken dat zij, als het zover zou komen, hem het sterven zouden vergemakkelijken.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 28 maart 2002