SAN BENEDETTO - De verwondering heeft plaats gemaakt voor bewustwording. Een week geleden sprak Erik Dekker vol vertrouwen dat in de Tirreno-Adriatico alleen de eindzege voor hem telde. Zelfverzekerd zette hij in de 1049 kilometer tussen de Tirreense en de Adriatische zee de woorden in daden om. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, bestijgt Dekker sinds de Tour van 2000 keer op keer het podium. In San Benedetto keek hij met een stalen gezicht om zich heen en zag Danilo Di Luca en wereldkampioen Oscar Freire op de treden onder hem staan. "Willen is kunnen", benadrukte hij achteloos zijn status.

Erik Dekker wist zich onderweg al zo goed als zeker van de eindzege. (Foto: Cor Vos)

In de slotrit aan de Adriatische kust mocht Mario Cipollini in de sprint zijn vertrouwen voor Milaan-Sanremo opvijzelen. De Rabo's vonden het allemaal prima, de belangrijkste buit was immers binnen. Zaterdag in de bergrit naar Rocca di Cambio legde kopman Dekker de basis voor deze zege, een dag later nam hij in de tijdrit de prestigieuze ronde in een machtsgreep. "Ik had verwacht dat ik tegen de klok de leiderstrui zou overnemen met slechts een handvol seconden voorsprong", keek hij terug. "Gelukkig kon ik daar meer terrein pakken. Als ik slechts tien seconden op Di Luca had gepakt, was het een moeilijke opdracht geworden."

Zoals bij iedere aangekondigde overwinning sprak bij Rabobank niemand over een verrassing. "Het is een logische stap in de openbaring van zijn kwaliteiten", constateerde ploegarts Geert Leinders. "De grootste progressie heeft Dekker in 1999 en 2000 geboekt. De kwaliteiten van toen komen nu dankzij zijn enorme zelfvertrouwen aan de oppervlakte."

De Tirreno is de zevende rittenkoers die de 31-jarige vedette op zijn naam schreef. Na de Ronde van Zweden (1995), Ronde van Nederland (1997 en 2000), Ruta del Sol (2001) en de Gulden Sporen Tweedaagse (2001 en 2002) is dit wel de zwaarste etappewedstrijd. Dekker omschrijft dit succes dan ook als de minst waarschijnlijke overwinning uit zijn carrière.

"Als je kijkt naar mijn verleden in de Tirreno is dit onlogisch", vindt Dekker. "Stiekem dacht ik er vroeger wel eens aan om de Amstel Gold Race of een rit in de Tour te winnen, maar wie mij had gezegd dat ik hier eindwinnaar zou worden had ik voor gek verklaard. Natuurlijk speelt het zelfvertrouwen een grote rol. Sinds de Tour van 2000 weet ik dat ik grote wedstrijden kan winnen. Ik ben overtuigd geraakt van mijn kwaliteiten. Vorig najaar heb ik in het Kampioenschap van Zürich, het WK in Lissabon en de Ronde van Lombardije gezien dat ik op de moeilijke beklimmingen met de besten meekan. Daardoor kijk ik hier met andere ogen naar de bergen. Ik heb er geen angst meer voor. Zoals ik maandag en dinsdag op de moeilijke omlopen geen angst had om mijn leiderstrui te verdedigen."

In de defensieve opdracht speelden zijn ploegmaten en vooral 'luitenant' Michael Boogerd een belangrijke rol. De ploeg piekt dit voorjaar bewust later, omdat de Giro d'Italia door de start in Groningen een belangrijk doel is geworden. Kon Rabobank zich in de eerste maanden van dit seizoen nog verschuilen achter dit excuus, in de Tirreno moest voor het eerst daadwerkelijk voor de prijzen worden gereden. Maandag en dinsdag demonstreerde het oranje-collectief de machtspositie in het peloton.

Volgens Leinders de beste ploegprestatie sinds de Amstel Gold Race in 1999 en 2001, toen respectievelijk Boogerd en Dekker de kroon op het werk zetten. "Zo'n teamprestatie kan alleen geleverd worden wanneer er enorm veel vertrouwen in de kopman is", analyseerde hij. "Op een onmenselijk zwaar parcours heeft de ploeg dinsdag ruim 200 kilometer gedomineerd. In de laatste vijf kilometer heeft een uiterst zelfverzekerde Dekker aangetoond dat hij boven zichzelf kan uitgroeien. Ik denk dat hij momenteel de grenzen van zijn fysieke kunnen nadert. Deze kwaliteiten moeten we nu verder uitbuiten. Je moet koesteren wat je hebt en dat laten renderen. Het is de structuur van deze ploeg die hem zover heeft gebracht. Van Dekker kunnen we nog veel moois verwachten."

In Italië boekte hij al zijn zesde zege van het seizoen. "Maar het is niet mijn doel om een beter seizoen dan vorig jaar te rijden", zegt hij met een waarschuwende wijsvinger. "De Tirreno was een belangrijk doel. Belangrijker dan Milaan-Sanremo, want daar kan ik weinig winnen. Op dat parcours kan zowel de ploeg als ik niet het verschil maken. Negen van de tien keer rijd ik daar een verloren wedstrijd. Maar ja, we gaan het proberen. De vorm is goed en ook het zelfvertrouwen is optimaal na deze zege. Anderzijds besef ik na iedere zege dat het niet kan blijven duren. Ik voel me zeker niet onverslaanbaar. Ik realiseer me dat eens de dag komt, dat ik met tegenslag te maken krijg."

Tirreno-Adriatico. Zevende etappe, San Benedetto del Tronto - San Benedetto del Tronto: 1. Cipollini (Ita) 162 km in 4.34.38 (35,393 km/u), 2. Zabel (Dui), 3. Ruskys (Lit), 4. Strazzer (Ita), 5. Svorada (Tsj), 6. Leoni (Ita), 24. Boogerd, 25. Dekker, 67. Lotz, 108. Tankink 0.20, 115. Boven, 116. Kroon, 160. Hoffman. Eindklassement: 1. Dekker 28.45.24, 2. Di Luca (Ita) 0.18, 3. Freire Gomez (Spa), 4. Bettini 0.23, 5. Ruslan Ivanov (Mol), 6. Trentin (Ita) 0.24, 16. Boogerd 1.05, 70. Lotz 15.51, 88. Tankink 19.41, 113. Boven 26.51, 128. Kroon 30.52, 161. Hoffman 47.03.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 21 maart 2002