AMSTERDAM - Carel Kraayenhof de gedreven bandoneonspeler die Máxima bij haar huwelijk met zijn vertolking van Adiós Nonino liet huilen, schoot deze avond in het uitverkochte Amsterdamse concertgebouw zélf vol, toen het enthousiaste publiek hem een minutenlange staande ovatie gaf na zijn optreden met zijn programma Tango Máxima.

Karel Kraayenhof kreeg een staande ovatie in het Concertgebouw. (Foto: Foto: Roy Beusker)

Na de finale, waarin vele tangomusici met wie Carel vroeger had gewerkt het toneel opkwamen en drie tangoparen stijlvol en sexy over het toneel dansten, droeg hij na het die avond al tweemaal vertolkt te hebben in een andere versie Adiós Nonino op aan zijn twee dagen voor dit concert gestorven grootmoeder.

Tango is ook de muziek van het lijden, van de weemoed, van voorbije liefdes. Nu was Adiós Nonino een laatste groet en hommage aan zijn oma, mevrouw Johanna Kraaryenhof-Van Kuyk, die op 98-jarige leeftijd is gestorven.

Carel: "Ze stierf in een verpleeghuis in Gelderland. De dag na mijn optreden in de Nieuwe Kerk op het huwelijk ben ik nog bij haar geweest. Ze is vredig ingeslapen.

Ja, zij heeft nog meegemaakt dat het succes voor mij nu echt begon."

Zo lagen verdriet en vreugde dichtbij elkaar deze avond in het Amsterdamse concertgebouw typerend voor de wereld van de tango. Want natuurlijk was er ook blijdschap voor Carel en zijn musici van zijn Sextete Canyengue. Na zestien jaar knokken is door die vier minuten tv bij het huwelijk van Máxima de tango echt doorgebroken in Nederland. Zelfs in die muziektempel, het Concertgebouw.

Voor het eerst in zijn leven stond Carel daar met zijn tangovrienden in een avondvullend programma op de planken.

En, het publiek raakte geëmotioneerd. Er vloeiden tranen bij Adiós Nonino en men werd geraakt door zijn gevoelige spel in tango's als Mi Refugio, een ontroerende solo van Carel, Piazolla's Muerte del Angel, Decarisimo, Escualo en ook werken van die andere tangogrootmeester Pugliese, zoals La Yumba dat op het slot gespeeld werd door vele tangovrienden met wie Carel al gewerkt heeft in zijn leven.

Het publiek genoot van het zeer gevarieerde programma dat zeker ook was afgestemd op de vele mensen die deze avond zeker voor het eerst een tangoavond bijwoonden. Het was daardoor een mengeling van puur tangomuziek, maar ook van zang en dans uitgevoerd door twee sterdansparen, die uit Buenos Aires naar Amsterdam waren gekomen voor dit concert, Claudia Codega en Esteban Moreno en Carolina Bonaventura en Demian Garcia en in de finale was daar ook nog het danspaar Mirta Diaz Campos en Lalo Diaz, die aan de wieg stonden van Carels tangocarrière.

Voor Carel was het zelf uiteraard ook een avond vol emoties.

Jaren geleden speelde hij op honderden meters afstand van dit Concertgebouw nog bij het Rijksmuseum of in het Vondelpark om wat bij te verdienen en nu was daar dit optreden in het Concertgebouw. Zo dichtbij, maar wat een toch lange weg was, het voor hem daar te komen.

Het was Máxima die hem de kroon op het hoofd zette om hier als tangokoning te triomferen. Maar Carel was zijn vrienden van weleer niet vergeten. Zo toostte hij na afloop in de solistenkamer van het Concertgebouw met de Argentijn Gerardo Neugovsen die hem indertijd toen hij nog harmonica speelde in het Vondelpark had aangesproken met de woorden: "Waarom ga jij niet bandoneon spelen?" Gerardo was eigenlijk Carels 'engel' die hem dus de weg wees. "De Bandoneon is al jaren mijn droom", antwoordde Carel "maar je kan dit instrument nergens kopen." "Geen probleem", zei Gerardo, "ik moet nu naar Argentinië. Over twee weken ben ik terug en heb jij je bandoneon."

Was dit toeval of misschien voorbestemd? Het lijkt op het laatste. Maar Gerardo was hier deze avond met zijn vrouw Elizabeth die vier uur voor het concert uit Argentinië geland was om bij haar man te zijn en ze was zo ontroerd toen zij de muziek hoorde net als Gerardo die voor het bewind gevlucht was naar ons land en er nu toch de oorzaak van was dat de oermuziek van het volk hier klonk in dit Concertgebouw. Zonder hem had ook Máxima Carel nooit bandoneon horen spelen. Een wonder bijna in Carels leven. In de solistenkamer waren ook Carels ouders die trots waren op hun zoon. Carels vader, nu vierenzeventig en oud-Philipsman, had zichtbaar genoten en samen met zijn vrouw Enny straalde hij net als de ouders van Carels vrouw Thirza die ook zijn manager is.

Tijdens het concert vertolkte Carel de door hem zelf geschreven tango 'Milonga para Thierza' die hij aan haar had opgedragen. Bij de finale liep zij spontaan het toneel op met een mooi boeket bloemen en overhandigde zij hem een roos als symbool voor hun innige liefde.

Ook uit het publiek werden regelmatig bloemen aangeboden tijdens het concert. Het was Buenos Aires in Amsterdam deze avond in het anders zo statige Concertgebouw, dat zo goed als helemaal gevuld was met lezers van DE TELEGRAAF die immers als eerste konden reserveren voor dit feestconcert dat in enkele uren was uitverkocht en daardoor gevolgd wordt door een concert op vier maart (ook uitverkocht) en een derde extra concert op maandagavond 18 maart waar nu nog wel kaarten voor beschikbaar zijn.

En men merkte ook dat het publiek Carels succes gunde, maar hij maakte het volgens tangodeskundigen met dit concert met gastartiesten uit binnen- en buitenland, waarbij de dansparen uit Argentinië ook echt waar.

Dat zei ook de regisseur van het huwelijk de eminente RUDOLF SPOOR die deze avond een der eregasten was. Carel zegt: "Aan zijn regie heb ik zoveel te danken." Want het was Rudolf die door zijn perfecte timing, op het juiste moment tijdens Adiós Nonino die ontroerende close up van Máxima liet zien op het moment dat de tranen kwamen.

Rudolf Spoor onthulde me deze avond dat deze close up zorgvuldig was voorbereid. "Ik had bij de opname van de 'huwelijks-cd' Adiós Nonino al gehoord en voelde dat dit een emotioneel moment kon worden voor Máxima. Thuis heb ik terwijl mijn vrouw op de bank luisterde daarna de band afgespeeld van de cd-opname.

Zelf hield ik mijn handen als een soort camera voor me gespreid en wist ik dat na twee minuten en twintig seconden het orkest en het koor inzette bij Adiós Nonino. Langzaam liep ik naar mijn vrouw toe, ik wist dat ik op dat moment moest inzoemen en dan veertien seconden had voor een grote close up van Máxima.

Ik liep met die denkbeeldige camera een paar stappen naar mijn vrouw toe en precies na die veertiende seconde gebeurde het en was ik heel close. Het koor zwol aan net als de muziek van het orkest." Rudolfs vrouw Mer zei: "En ik stroomde over. Ik begon te huilen, precies op dat moment dat Máxima dit bij haar huwelijk ook zou doen."

Rudolf Spoors intuïtie dat Adiós Nonino voor heel bijzondere tv zou kunnen zorgen werd een paar dagen later bij de generale repetitie in de Nieuwe Kerk bevestigd. Zijn vrouw Mer: "Ik was nu stand-in voor Máxima en weer schoot ik vol bij die muziek op dat bewuste moment." Rudolf Spoor wist het, hij kon min of meer rekenen op een zeker ontroerde Máxima die als Argentijnse een traan zou laten.

"Ik wist het na twee minuten en twintig seconden had ik nog veertien seconden om in te zoemen voor die grote close up. Die close up met die tranen, die de basis legden voor de doorbraak van de tango in Nederland en het succes van Carel Kraayenhof.

Spoor praat erover alsof het een geheime goed voorbereide militaire operaties is, waar zo'n reportage ook op lijkt. "Het is de mooiste afsluiting van mijn carrière die ik kon dromen", zegt hij. "Hier kom je wat je ook maakt nooit meer overheen. Toch wil de 63-jarige tv-meastro niet op zijn lauweren rusten. Daar is hij te creatief voor. "Ik ben nu al gevraagd voor motivatielezingen", zegt hij. "Want als regisseur moet je je mensen ook inspireren, stimuleren en is teamspirit belangrijk."

Carel Kraayenhof zie: "Het is toch een bijzondere avond ook door de data waarin de 2 zo'n grote rol speelde. Het huwelijk had plaats op 2-2-2002 en vanavond mijn debuut in dit Concertgebouw is op 22-2-2002. Weer die tweeën dus. En zijn grootmoeder stierf op 20-2-2002. Toeval of niet daar is weer die vraag.

Maar zeker is dat Carel niet alleen privé maar ook in zijn werk een hechte twee-eenheid vormt met zijn vrouw Thirza. Samen beleefden zij ups en downs, knokten zij voor dit succes, waren soms moedeloos en wanhopig en toen was daar die prinses in de kerk die alles veranderde. Een sprookje werd waarheid in die kerk maar ook deze avond in het Concertgebouw dat muziektheater waar hij jaren geleden nog langsliep om met zijn bandoneon op straat wat bij te verdienen en er met eerbied naar keek omdat daar toch alleen de groten der aarde speelden. En nu was het deze avond zijn tangopaleis.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 25 februari 2002