SALT LAKE CITY - Diep in zijn hart was Jochem Uytdehaage, direct na afloop van de 1500 meter, gewoon op het ijs blijven staan. Niet om uitgebreid zijn zojuist behaalde zilveren plak te vieren, maar om te trainen. Het is de perfectionist die in hem schuilt. Morgen wacht immers de tien kilometer, de derde afstand waarop de pupil van coach Gerard Kemkers olympisch eremetaal kan binnenhalen. "Ik heb nu even geen tijd om feest te vieren."

Jochem Uytdehaage (Foto: REUTERS)

De verplichte internationale persconferentie na afloop van de competitie werd door Uytdehaage dan ook in ijltempo afgewerkt en ook de eveneens verplichte medaille-uitreiking op Medal Plaza in het centrum van Salt Lake City beschouwde hij in dit geval als een noodzakelijk kwaad. "Ik probeer er maar positieve energie uit te halen", klonk het enigszins verongelijkt. De huldiging in het Holland House liet de 25-jarige Utrechter uiteindelijk wel uit eigen beweging aan zich voorbij gaan. "Maar ik hoop er na de tien kilometer terug te keren."

Direct na zijn 1500 meter-race - waarin hij met 1.44,57 niet alleen zijn eigen persoonlijke record (1.46,32) aan flarden had gereden, maar ook onder het oude wereldrecord van de Zuid-Koreaan Lee was gedoken - was Uytdehaage nog allesbehalve tevreden geweest met zijn optreden. "Mijn tweede ronde was te langzaam", klaagde hij. Maar na afloop kneep de Utrechter met zilver zijn handen dicht. Aan de winnende tijd van Parra (1.43,95) was hij immers toch niet gekomen, realiseerde hij zich. "Ik had misschien 0,3 seconden kunnen winnen, maar dan was ik nog tweede geworden."

Opvallend genoeg had de sensationale ontknoping op de schaatsmijl, zo bekende Uytdehaage achteraf, meer indruk op hem gemaakt dan zijn gouden optreden op de vijf kilometer in het openingsweekeinde van de Spelen. "Ik heb nog nooit zo'n wedstrijd als deze meegemaakt. Ik heb er echt van genoten. Die race van Parra was prachtig om te zien. Met zoveel lef is hij de strijd aangegaan, daar kan je alleen maar respect en bewondering voor hebben. Na mijn race had ik ook niet gerekend op goud, dus wat dat betreft betekende de tijd van Parra geen domper voor mij. In eerste instantie verwachtte ik zelfs dat er nog een paar meer onder mijn tijd zouden duiken. Pas toen Bos, Postma en Ritsma ruim boven mijn tijd bleven, kreeg ik iets meer hoop. Het duurde ontzettend lang voordat ik zeker was van zilver. Na mij kwamen immers nog vijftien ritten, maar ik heb echt van die wedstrijdspanning genoten. Je schaatst om dit soort wedstrijden mee te mogen maken. Deze 1500 meter heeft echt wat met me gedaan, ondanks het feit dat ik geen goud heb gewonnen."

Op de tien kilometer kan Uytdehaage morgen in de voetsporen treden van Ard Schenk, Yvonne van Gennip en Rintje Ritsma. Zij zijn de enige Nederlanders die op één Olympische Spelen (Schenk in Saporro '72, Van Gennip in Calgary '88 en Ritsma in Nagano '98) ooit drie medailles in de wacht sleepten. Schenk en Van Gennip wonnen destijds drie keer goud, Ritsma een keer zilver en tweemaal brons. Die optimale score van Schenk en Van Gennip zit er voor Uytdehaage niet meer in. "Ik heb na de vijf kilometer als grapje gezegd dat ik nog altijd een honderd-procentscore had, maar met de mogelijkheid van drie keer goud heb ik me nooit serieus bezig gehouden. Ik ga gewoon voor drie optimale races. En dan zie je aan het eind van de rit wel wat het opgeleverd heeft."

Met twee afstanden reeds achter de rug zal de tien kilometer morgen een zware bevalling worden, verwacht Uytdehaage. "Het worden 25 rondjes pijn lijden. Maar dat moet dan maar."

zoek naar gerelateerde artikelen

do 21 februari 2002