SALT LAKE CITY - De een was olympisch kampioene, de ander werd het. Marianne Timmer en Anni Friesinger zijn naast collega's en lotgenoten ook hartsvriendinnen. Gisteren, op de Utah Olympic Oval, was het contrast tussen beiden enorm. De één (Timmer) zakte figuurlijk door het ijs, de ander (Friesinger) beleefde haar 'finest hour'.

Na de teleurstellende vierde plaats op de 3000 meter is er eindelijk reden om te juichen voor Anni Friesinger. Met het nieuwe wereldrecord van 1.54,02 nam ze de olympische titel van de tegenvallende Marianne Timmer over.

Na de 1000 meter verloor Marianne Timmer, de ijskoningin van Nagano, gisteren ook haar olympische titel op de schaatsmijl. Ze reed gisteren met afstand de meest dramatische race van haar carrière. Als titelverdedigster ging ze andermaal voor het allerhoogste, maar halverwege capituleerde het lichaam. Timmer viel in het eindklassement net buiten de toptwintig: 21e in 1.59,60. Met die tijd gaf ze ruim vijfenhalve seconde toe op Anni Friesinger, haar troonopvolgster. De winnende 1.54,02 van de Zuid-Duitse betekende een verbetering van haar eigen wereldrecord (1.54,38). "Als ik het iemand gun, is het Anni wel", reageerde Timmer. De ontgoocheling over haar eigen optreden was er echter niet minder om.

Bij Friesinger overheerste - naast intense vreugde - vooral een gevoel van opluchting. De Beierse was in eigen land op voorhand uitgeroepen tot ster van de Spelen. Er werd gerekend op goud - in viervoud, welteverstaan. Maar Friesinger, die het gehele voorseizoen had gedomineerd, begon het olympische toernooi onverwacht teleurstellend met vierde plaatsen op de 1000 en 3000 meter. Maar juist op het moment dat het boegbeeld van het Duitse vrouwenschaatsen middelpunt werd van kritiek, sloeg ze genadeloos terug.

Dat laatste stond ook Timmer voor ogen. "Ik ging voor het maximale, maar het werd een drama", keek ze terug op haar laatste optreden in Salt Lake City. Nog niet eerder was ze halverwege een wedstrijd zo in elkaar geklapt als nu tijdens haar 1500 meter.

Timmer was gedurfd van start gegaan. "Topsport is immers compromisloos", had ze vooraf gezegd. Met haar opening van 25,43 en de daaropvolgende ronde van 28,35 reed Timmer op 700 meter ruim onder Friesingers oude mondiale toptijd, maar daarna klapte ze volledig in elkaar. De armen gingen los, het lichaam kwam omhoog, de vloeiende manier van schaatsen was verdwenen. Na twee ronden van 30,93 en 34,89 kwam ze uit op 1.59,60, ruim twee seconden boven haar persoonlijke record (1.57,58). "Het ging veel te moeilijk. Ik ging er vol voor, vanaf het begin. Dit zijn Olympische Spelen, dan moet je maximaal rijden als je iets klaar wilt maken. Soms rijd je dansend over het ijs en voel je geen vermoeidheid, maar nu ging het te moeilijk. Het was vechten in plaats van zweven. De opening was goed, maar daarna moest ik te veel forceren."

Naar een passende verklaring voor haar totale ineenstorting kon Timmer slechts gissen. "Ik ben zondag vreselijk diep gegaan op mijn 1000 meter. Misschien dat mijn lichaam nog niet volledig was hersteld."

Op de kilometer had ze in een nieuw Nederlands record (1.14,45) maar net het podium gemist: vierde.

Eerder in het toernooi had ze op de halve afstand voor het eerst in haar carrière de magische 38-secondengrens doorbroken: achtste in 37,87. De vorm was er, alleen bleven de ultieme uitschieters, zoals ze die in Nagano had, ditmaal achterwege. "Op de 1000 meter had er meer ingezeten. Dat is zuur. Het was ook best een goede race. Maar geen superrace."

De 1500 meter beschouwde ze al op voorhand meer als een loterij. Het is de afstand waarop sprinters en stayers elkaar ontmoeten. Ook gisteren hoopten op voorhand zeker tien rijdsters op eremetaal. Ondanks het feit dat ze dit seizoen nog geen enkele keer op het podium had gestaan, was Timmer één van hen. "Ik heb het geprobeerd. Een keus was er niet. Nee, ik ben hier zeker niet afgegaan. Als je je best doet, kun je nooit afgaan."

Natuurlijk had ze liever opnieuw tweemaal op de hoogste trede van het podium plaatsgenomen. Maar toch, het verlies van haar olympische titels heeft ook een zonnige kant. Ze had in Salt Lake City heimwee naar het magische 'dansgevoel' van Nagano, niet naar de gevolgen ervan. De voorbije vier jaar leerde Timmer als geen ander de keerzijde van het succes kennen. De twee plakken van Nagano drukten als een loden last op haar schouders. Want niet alleen haar presteren op het ijs, ook het privé-leven van de schaatsster werd op de voet gevolgd. Met name dit seizoen was het voor Timmer lastig, zo niet onmogelijk, zich volledig op het schaatsen te concentreren. Randzaken voerden de boventoon.

Zo was er het overlijden van Egbert van 't Oever, de oprichting en de daaropvolgende ondergang van Team Timmer BV, de rechtszaak van oud-coach Wopke de Vegt, het huwelijk met Peter Mueller, de overgang naar Team SpaarSelect en de ruzie met haar vader. Niets bleef binnenskamers. "De laatste periode is er steeds vaker in mijn privé-leven gedoken. Als topsporter ben je publiek bezit, dat besef ik ook wel. Maar ik wil sport en privé graag van elkaar gescheiden houden. Iedereen heeft immers recht op een privé-leven", meende ze. Maar nu het gouden aureool van Nagano definitief is vervaagd, keert wellicht de rust rond haar persoon weer enigszins terug. Ze zou het niet erg vinden. "Of ik ontgoocheld ben? Ach, weet je, je kunt in het leven niet alles hebben."

zoek naar gerelateerde artikelen

do 21 februari 2002