EINDHOVEN - De Olympische Spelen zijn het onweerlegbare bewijs. Uit tegenspoed worden de beste prestaties geboren. Veel schreeuwers staan met lege handen; aanhouders winnen. De sport leeft van zulke heldendichten. André Ooijer weet wat Dan Jansen, Tommy Moe, Nancy Kerrigan, Gerard van Velde, Derek Parra en al die anderen gevoeld moeten hebben. Verslagen worden en dan toch de sterkste zijn. "Elke keer als ik uit het dal kom, word ik er meteen weer ingegooid", kent de PSV-verdediger zijn klassieken. Zo gaat het, sinds de beenbreuk in 1999, al drie jaar. "Maar mijn ouders hebben me geleerd dat je niet zielig in een hoekje moet gaan zitten huilen."

Het leven van André Ooijer (r) wordt de afgelopen drie jaar gekenmerkt door een lange reeks van tegenslagen. (Foto: Fotografie Rob de Jong)

Niemand had het in de gaten na de bekerwedstrijd tegen Feyenoord. Onverstoorbaar meldde Ooijer zich voor de eerste strafschop in de lange reeks van zestien. Onberispelijk schoot hij raak. Ongezien maakte hij zich na de zege en een vluchtige juichkreet uit de voeten. De tragiek was nog vers. "Er is veel veranderd in mijn hoofd. Ik belde voor en na een wedstrijd altijd even met mijn vader. Beetje ouwehoeren. Dat is er nu niet meer."

Het is een cliché, maar tegenslag maakt een mens doorgaans sterker. Ooijer denkt dat het onbewust gebeurt. De bal is een middel om alle aardverschuivingen in zijn leven te weerstaan. "Om goed te presteren, moet je proberen je kop helemaal leeg te maken. Zodra de concentratie optimaal is, vergeet ik de rest."

Ernstige blessures en de dood van zijn ouders, in een tijdsbestek van twee jaar, trokken een zware wissel op de nuchtere Amsterdammer. Spoorslags vertrok hij in januari uit het trainingskamp in La Manga, omdat zijn vader op sterven lag. Hij wilde wachten op zijn zoon en hield woord. Drie dagen na de uitvaartplechtigheid voegde André Ooijer zich alweer bij de groep en speelde de oefenwedstrijd in Duitsland tegen Werder Bremen. Met een conditionele achterstand, maar puur op karakter. In de naam van de vader.

"Het was snel, maar we hebben het er nog over gehad. Hij wilde dat ik meteen door zou gaan. Omdat het een goede manier is om alles te verwerken. 'Pak het op; ik blijf je volgen', zei hij kort voor zijn dood. Daar geloof ik in."

Sindsdien schoof hij op naar het centrum van de verdediging, als voorstopper naast Kevin Hofland. Trainer Erik Gerets besloot daartoe vanwege de goede ontwikkeling van rechtsback Kasper Bögelund en het vermogen van Ooijer om door te schuiven. Dat was er bij PSV niet meer van gekomen. Jongstleden zaterdag, tegen NEC, viel Ooijer niet op een fout te betrappen. Door herhaaldelijk in te schuiven dwingt PSV bovendien weer een meerderheid af op het middenveld die meestal de doorslag geeft.

"Ik denk nog steeds dat ik als rechtsback beter tot mijn recht kom. Daarna als verdedigende middenvelder en daarna als voorstopper. Maar die posities ontlopen elkaar niet veel. Ik kan heel gemakkelijk omschakelen. In de jeugd van Ajax was ik niet anders gewend. Ik heb zelfs nog als linksbuiten gespeeld en achter de spitsen. Daar haal ik nu mijn winst uit."

Hij denkt aan de woorden die hij zojuist heeft uitgesproken en zegt dan: "Het is eigenlijk heel tweeslachtig. Ik merk dat mijn lichaam blijkbaar heel sterk in elkaar zit. Hoewel ik nog wel wat heb in te halen, trek ik mezelf die grens over. Ondanks alle gebeurtenissen weet ik steeds weer op de been te blijven. De andere kant van het verhaal is dat je niet doorgroeit en dat stoort me. Ik voer mijn taak uit, maar dat beetje extra komt er net niet uit. Terwijl ik nog steeds beter wil worden. Zodat ik het Nederlands elftal weer kan halen."

"Tijdens trainingen heb ik nog momenten dat mijn gedachten afdwalen. Dan loopt het niet lekker en word ik prikkelbaar. In een wedstrijd mag en zal dat nooit gebeuren. Ik kan me niet slecht voelen, want ik ben in staat me helemaal af te sluiten. Op het veld voel ik me heel zeker, daar ga ik tot het uiterste. Gelukkig heb ik die instelling. Altijd gehad trouwens."

Ooijer zal wel moeten. Hij heeft het zijn ouders beloofd. "Uit de dood van mijn moeder haalde ik de drive om mijn vader te laten zien dat hij moest blijven vechten. En dat heeft hij tot de laatste zucht gedaan. Dat voorbeeld zal ik volgen."

zoek naar gerelateerde artikelen

do 21 februari 2002