SALT LAKE CITY - Hij is nog niet in actie geweest tijdens de Winterspelen, maar het mooiste moment van zijn olympisch debuut heeft Cees Juffermans eigenlijk al achter de rug. Tijdens de openingsceremonie zag de Nederlandse shorttracker kans de aandacht van niemand minder dan George Bush, de president van de Verenigde Staten, te trekken. "Hij was ineens zo dichtbij dat ik me de kans niet wilde laten ontglippen. Dus riep ik zijn naam, waarna hij naar me toekwam en me een hand gaf. Hij vroeg me wie ik was en op welk onderdeel ik tijdens de Spelen in actie kwam. Normaal gesproken ben ik een hele nuchtere vent, maar ik stond echt te trillen op mijn benen."

Cees Juffermans

Vanaf vandaag moeten die benen een stuk stabieler zijn, want na een lange voorbereiding kan Cees (spreek uit: 'Sees') Juffermans in het Salt Lake Ice Center eindelijk aan de bak; op de 1000 meter, de andere twee afstanden waaraan hij meedoet (500 en 1500 meter) komen volgende week. "Het wordt tijd ook, want ik ben al dat gedoe er omheen wel zat. Het is tijd om te gaan schaatsen", aldus de afgelopen zondag twintig jaar geworden atleet, die zich als enige Nederlandse shorttracker voor de Winterspelen van Salt Lake City wist te kwalificeren.

Een wapenfeit dat zijn populariteit bepaald geen slecht heeft gedaan. Juffermans heeft de afgelopen week meer interviews dan schaatsmeters afgewerkt en in zijn geboorte- en woonplaats Stompwijk hebben vrienden zelfs een heuse 'Cees Juffermans-website' geopend. "Of ik vanuit Salt Lake City zo nu en dan maar even wat nieuwtjes wilde doorgeven", meldt hij met een brede grijns. Aan dat verzoek wordt vanzelfsprekend gehoor gegeven, want Juffermans is de beroerdste niet. Al beweert hij zelf zo nu en dan het tegendeel: "Mensen zeggen vaak dat ik een aardige jongen ben, maar eigenlijk ben ik zo egoïstisch als de pest."

En met die constatering houdt de zelfkritiek niet op. "Mijn slechtste eigenschap is dat ik nooit tevreden ben over mijn prestaties en daar dus ook nooit echt van kan genieten. In feite moet ik het fantastisch vinden dat ik bij de Spelen ben en in alle realiteit vaststellen dat ik hier niet voor de medailles ga. Maar ik weet nu al dat ik straks met bijvoorbeeld een plaats bij de eerste acht niet tevreden ben. Dan heb ik al heel snel het gevoel dat er meer in had gezeten en dat ik er dus ook meer had moeten uithalen. Echt, een dag na mijn tweede plaats op het EK was de lol er voor mij al vanaf. Dan denk ik 'met een paar foutjes minder was ik eerste geworden' en loop ik alweer te balen."

Het zijn de zielenroerselen van een sporter waarvan er nu eens geen dertien in een dozijn gaan. Juffermans weet dat het leven uit meer bestaat dan sporten alleen en baalt dat hij zijn favoriete muziekinstrumenten, gitaar en drumstel, niet kan meenemen op zijn vele reizen rond de wereld. "Dat zijn mijn hobby's waarin ik alles kwijt kan, een betere manier om de zinnen te verzetten is er niet." Bij gebrek aan zijn instrumenten zoekt hij in Salt Lake City afleiding in boeken. "Je kent ze wel, John Grisham en Michael Crichton, dat werk; daar verdrink ik helemaal in."

In de maanden voorafgaand aan de Winterspelen liet Juffermans zich meerdere malen ontvallen het olympisch toernooi net zo te zien als alle andere belangrijke wedstrijden in zijn loopbaan. Maar nu hij eenmaal in het olympisch dorp verblijft ("voor de luxe hoef je daar echt niet heen, we zitten in een soort jeugdherberg"), weet hij dat dat oordeel dient te worden bijgesteld. "Eerlijk is eerlijk, het is hier allemaal even bijzonder. In niets lijken de Spelen op andere toernooien, de enige overeenkomst is dat ik straks heel hard moet schaatsen om hoog in het klassement te eindigen."

En dat is precies wat de beslist niet als medaillekandidaat van start gaande shorttracker wil gaan doen. "Regelmatig krijg ik te horen dat ik nog alle tijd heb en er nog veel meer Spelen voor mij in het verschiet liggen. Maar als ik ergens een schurfthekel aan heb, dan is het wel dat mensen zeggen dat ik nog zo jong ben. Ik ben hier niet alleen om te leren, maar ook om te presteren."

En na die prestaties rap terug naar huis en haard in Stompwijk. "Heerlijk, daar ben ik straks weer gewoon Cees, zoals ik dat al twintig jaar ben. Ik vind het iedere keer weer geweldig thuis te komen en al mijn vrienden weer te zien. Ze volgen me op de voet, maar voor hen ben ik nog steeds 'die klootzak die geen bier drinkt'. En dat wil ik graag zo houden."

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 13 februari 2002