SALT LAKE CITY - Nog drie maanden, dan verwacht zijn vriendin, de Italiaanse oud-schaatsster Elke Felicetti, hun eerste kind. Maar eigenlijk schikt Gerard Kemkers zich al twee seizoenen in de rol van vader. Met de olympische 'rookies' Jochem Uytdehaage, Carl Verheijen en Renate Groenewold, plus de reeds ervaren Andrea Nuyt staat de oud-schaatser in Salt Lake City op het punt een missie te voltooien. Kemkers is er klaar voor.

Gerard Kemkers oogt ontspannen met Carl Verheijen (r) op een bankje op de Olympic Oval.

"Ik slaap nog goed, maar ik voel het van binnen al kriebelen. De spanning loopt op. Dat is het nadeel wanneer je zelf geschaatst hebt. Als ik zaterdag het startschot hoor, giert bij mij de adrenaline met dezelfde snelheid door mijn lijf als bij mijn rijders."

Het zijn niet alleen topsporters die die natuurlijke 'doping' nodig hebben om het beste uit zichzelf te halen. "Voor coaches geldt precies hetzelfde. Toen ik afgelopen zondag het laatste weekprogramma voor het begin van de Spelen moest schrijven, betrapte ik me erop dat ik op de toppen van mijn zenuwen stond. Het is toch de laatste stap die je zet naar een enorm belangrijk moment."

Kemkers was er een halve dag mee bezig, alvorens hij - zoals te doen gebruikelijk - voor een second opinion bij de overige leden van zijn begeleidingsteam aanklopte. De voormalige allrounder werkt altijd volgens een vaste verdeelsleutel. "Voor eenderde ga ik gevoelsmatig te werk, voor eenderde staat de wetenschappelijke onderbouwing centraal. Het laatste deel wordt ingevuld met de eigen inbreng van de sporter."

Momenten waarop de spanning zich meester van hem maakt, vinden evenwel slechts plaats wanneer de deur van zijn hotelkamer in het slot verankerd zit. Binnen zijn onervaren ploeg is hij de factor die de rust en het overzicht moet bewaren. Bovendien kent hij - met het brons op de 5000 meter en de vijfde plaats op de tien kilometer van de Winterspelen van 1988 in Calgary op zak en zijn ervaring als coach van de Amerikanen in Nagano 1998 - de reikwijdte van de schijnwerpers die twee weken op de Olympus gericht staan.

"Voor we naar Salt Lake City vertrokken, heb ik ze tijdens een bijeenkomst verteld wat ze hier allemaal zo'n beetje te wachten stond. Ik ben toen bewust niet in details getreden, want je moet een debutant vooral een debutant laten zijn. Het is ontegenzeggelijk een voordeel wanneer je voor het eerst komt kijken en geheel onbevangen tegen dit gigantisme aankijkt. Ze accepteren zonder morren de enorme reistijd en de overdreven veiligheidsmaatregelen. Dat ze het zo goed zouden oppakken, had ik vooraf alleen maar durven hopen."

Dat Uytdehaage en Verheijen het spits van het olympisch schaatstoernooi afbijten en daarmee de toon kunnen zetten voor het verdere verloop van de Spelen, laat het tweetal volgens Kemkers al even koud. "Een erfenis van Nagano? Nee, daar heb ik niets van meegekregen. Ik werkte destijds voor Amerika en de meeste van mijn rijders hebben die Spelen voor de televisie bekeken. Maar het is duidelijk dat er medailles moeten komen. Dat ze daartoe in staat zijn, hebben ze dit seizoen immers al voldoende bewezen. Aan de andere kant laten de Olympische Spelen altijd uitzonderlijke situaties zien. De grote kracht van mijn rijders moet uit hun onbevangenheid komen. Maar uiteindelijk zal ik voor iedere Nederlandse medaille juichen. Ook voor mensen als Bob de Jong of Gianni Romme. Al weet ik nu al dat het even zal duren voor ik een eventuele nederlaag van mijn rijders kan accepteren. Maar mocht het succes van de volledige Nederlandse ploeg voor de komende weken inderdaad staan of vallen met die vijf kilometer, dan is het tenminste de juiste afstand om mee te beginnen."

Na Salt Lake 2002 breekt vervolgens een nieuwe episode in Kemkers' leven aan, wanneer hij in mei ook biologisch vader wordt. "Momenteel kan ik de situatie thuis en mijn werkzaamheden hier nog prima scheiden. Ik kan met een gerust hart mijn rijders hier begeleiden, omdat Elke als oud-schaatsster weet wat er nodig is om goed te kunnen functioneren. Maar ik zal nooit of te nimmer privé gezien ook maar één concessie doen voor mijn sport. Wanneer mocht blijken dat het vaderschap niet valt te combineren met mijn werkzaamheden als trainer, ga ik op zoek naar ander werk. Maar dan dien ik wél eerst mijn tweejarig contract bij TVM uit, hoe hard ik ook op mijn tanden zal moeten bijten. Want mijn werk zal nooit of te nimmer onder welke situatie dan ook lijden. Als dat wel het geval is, zou ik mezelf namelijk verloochenen. En dat zal nooit gebeuren."

zoek naar gerelateerde artikelen

do 7 februari 2002