MELBOURNE - Zelf begreep Jennifer Capriati er eigenlijk nog het minste van. Met meer verbazing dan vreugde in haar ogen tilde ze de trofee, behorend bij haar tweede opeenvolgende Australian Open-titel, boven haar hoofd. "Vraag me niet hoe ik hier vandaag (zaterdag) gewonnen heb, want dat weet ik zelf ook niet", was de meest zinnige tekst die ze vlak na haar zege op Martina Hingis wist uit te brengen. De Zwitserse lachte beleefd, maar was in gedachte bezig het raadsel te ontrafelen dat haar op weg naar haar eerste grandslamtitel sinds januari 1999 op de valreep te veel was geworden.

Alle sterren leken goed te staan voor de 21-jarige Hingis, die na haar enkeloperatie in oktober vorig jaar als herboren terugkeerde in het vrouwencircuit. Frisser en fitter dan ooit begon ze aan het nieuwe tennisjaar, won het toernooi van Sydney en meldde zich vol optimisme in Melbourne, waar zijn na een 'droogte' van drie jaar eindelijk wel weer eens de smaak van een grandslamzege wilde proeven. En toen zij zaterdag in de finale tegen Capriati, na winst van de eerste set, in de tweede set een 4-0 voorsprong nam, leek niets die lange tijd uitgebleven zesde grandslamtitel nog in de weg te staan.

Niemand rekende nog op Capriati, ook de forse Amerikaanse zelf niet meer.

Maar 'Jen Jen' deed waar ze goed in is - blijven knokken - terwijl Hingis in de hitte van Melbourne (35 graden Celsius) steeds meer van de kook raakte. Ze verspeelde in de tweede set zelfs vier (!) matchpoints, zag Capriati een tiebreak afdwingen en vond zichzelf na verlies van die tiebreak (9-7) als een zwalkende zwerver terug in de derde set. De zowel fysiek als mentaal zwaar aangeslagen Hingis speelde vanaf dat moment een verloren partij.

"Ik was passief op die beslissende punten", zou ze later geëmotioneerd aan die matchpoints terugdenken. "Het overkwam me. In het vervolg zal ik toch het initiatief moeten houden. Maar mentaal en fysiek kon ik het niet aan. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Ik denk dat het nog wel even zal duren voordat ik dit heb verwerkt."

Na een uitputtingsslag van twee uur en negen minuten kon vader Capriati op de tribune zijn emoties de vrije loop laten. Dochterlief had zojuist haar derde grandslamtitel in dertien maanden veroverd, nadat ze vorig jaar ook al in Melbourne en op Roland Garros zegevierde. "Ik kan het nauwelijks bevatten dat ik heb gewonnen", jubelde ze met de voor haar zo kenmerkende meisjeslach. "Ik droeg als titelverdedigster en nummer één van de wereld een zware last op mijn schouders. Martina was heel dicht bij een revanche. Ik ben blijven vechten, dat is alles wat ik kon doen."

Zoals gebruikelijk na toernooizeges belde Capriati meteen na afloop met een mobiele telefoon haar broer Steven in Amerika. Ze kon hem trots melden dat ze de eerste speelster is sinds de Australische Mary Carter in 1956, die in de finale een matchpoint overleefde. Met het overwinnen van vier matchpoints schreef ze een klein beetje geschiedenis. Niemand werkte eerder zoveel matchpoints weg in de finale.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 28 januari 2002