Li Yang demonstreert in de Verboden Stad voor een menigte studenten hoe je je lichaam moet gebruiken als je Engels spreekt. Met zijn 'Crazy English' -methode heeft hij miljoenen volgelingen in China.

door Tjyying Liu PEKING - Varkensingewanden op je bord in plaats van de bestelde eend? Het kan gebeuren. Voor iemand die geen Chinees spreekt, kan een bezoek aan China een frustrerende en tijdrovende gebeurtenis zijn. Slechts een klein percentage van de 1,3 miljard inwoners spreekt Engels, zelfs in een miljoenenstad als Peking.

Maar dat gaat veranderen, voorspellen de autoriteiten, die zich na het binnenhalen van de Olympische Spelen van 2008 hebben voorgenomen de Chinese hoofdstad te internationaliseren. Tegen die tijd moeten de Pekinezen, van taxichauffeurs tot supermarktcaissières, Engels kunnen spreken.

De man die dat voor elkaar moet krijgen, is Li Yang (33), de best betaalde leraar Engels in China. Diens methode 'Crazy English' is een daverend succes in China.

Li's boodschap is simpel: Engels spreken leer je door het te schreeuwen. Volgens Li bevordert het schreeuwen de concentratie en het geheugen. "Toen ik naar de universiteit ging, kon ik me tijdens de colleges nooit concentreren. De enige manier waarop ik dat wel kon, was door hardop Engelse zinnen uit te schreeuwen."

Zijn methode wierp vruchten af. Hij studeerde met de hoogste cijfers voor Engels af. Li besloot schreeuwlessen uit te proberen op groepen studenten. Inmiddels is zijn methode zo populair dat hij stadions met 30.000 mensen vult. En miljoenen mensen hebben zijn boeken met geluidsbandjes gekocht.

Het bureau Peking-Spreekt-Engels, verantwoordelijk voor het stimuleren van het Engels in Peking, heeft Li daarvoor ingehuurd. "Wat mij betreft waren we eerder begonnen. Twaalf jaar geleden las ik dat 300 miljoen Chinezen Engels konden lezen. Maar tot dusver kan bijna niemand het ook spreken."

In een bomvol stadion in Peking wachten 20.000 fans op zijn optreden. Met het leerboek en het speciale krantje met de lessen van vandaag in de hand wachten de aanwezigen gespannen op Li's entree. Zodra hij binnenkomt, wordt hij als een held ontvangen.

"Zeg na", gebiedt hij op luide toon: "I enjoy losing face!" ("Ik houd van gezichtsverlies!") Het stadion dreunt gedwee mee. De echte lol begint daarna. "En nu gaan we er gebaren bij maken", zegt Li. "I", schreeuwt Li en steekt zijn hand omhoog, "enjooooooy", roept Li en maakt een enorme cirkelbeweging op de letter O, waarop 20.000 handen cirkels in de lucht draaien. Even later legt hij uit waarom hij hiermee begint. "Engels spreken doe je met je lichaam, maar wij Chinezen zijn veel te bang om voor gek te staan", zegt Li. "'I'm sorry, my English is poor', is het eerste dat we vaak tegen buitenlanders uitkramen. Heb zelfvertrouwen! Stap over je gevoel van gezichtsverlies heen en maak je niet druk om wat anderen over je denken. Doe gek!"

Niet iedereen is blij met zijn lessen. "Pure commercie", luidt de kritiek. Wat valt er te leren in een show van nog geen uur, denken anderen. Veel wordt er ook niet geleerd tijdens zijn massale lessen. Af en toe schreeuwt Li een Engels woord tussen de lange zinnen Chinees en roept het publiek hem na. Maar na afloop barst men van het zelfvertrouwen. En dat, zegt Li, is minstens zo belangrijk. "Ik wil dat de Chinezen zich realiseren hoe sterk China is en hoe sterk ze zelf zijn." Li's show is dan ook doorspekt met vaderlandslievende spreuken zoals 'Hou van je vaderland' en 'Laat China nooit in de steek'.

Voor Wang Weitao, een 17-jarige scholier, maakt het allemaal niet uit. "Waar kom je vandaan?" roept hij enthousiast. "Holland is een mooi land, ik hoop dat je Peking ook mooi vindt!" zegt hij in het Engels, waarop hij en de omstanders om zichzelf moeten lachen.

zoek naar gerelateerde artikelen

di 20 november 2001