EILAT - Israëli's trekken deze zomer meer dan ooit naar de zuidelijke kustplaats Eilat. Is het de laatste oase in een door geweld geteisterd land? "Laten we het hopen. We willen niemand op een idee brengen, maar Eilat is nog steeds veilig. Er zijn hier geen terroristische aanslagen", zegt Rina Maor van het plaatselijke toeristenbureau.

Badplaats Eilat.

De uitgestrekte Negev-woestijn is waarschijnlijk een te groot obstakel voor de met explosieven beladen Palestijnse 'martelaars'. Bovendien hebben de buurlanden Egypte en Jordanië, die samen met Eilat het uiterste puntje aan de Golf van Akkaba delen, weinig behoefte aan onlusten in hun achtertuin.

Sinds de start van de 'Al Aksa-intifada' zijn ambitieuze samenwerkingsplannen, zoals een nieuwe, gedeelde luchthaven, weliswaar op een laag pitje gezet, maar de buren zien ook in dat rust een voorwaarde is voor de financieel aantrekkelijke toeristenindustrie.

Na het begin van de Intifada is het aantal binnenlandse toeristen met 40 procent toegenomen. Ze hangen bijvoorbeeld rond in het net een maand geleden geopende Isrotel, waar het bordje 'vol' al voor de deur hangt. De investering van ruim 180 miljoen gulden in het van alle gemakken voorziene logement lijkt daarmee gerechtvaardigd.

Zon, zee en...

Eilat is, zoals Tzigi Proper van de lokale Hotel Associatie grif toegeeft, voor veel mensen zon, zee en seks. Hier is de moraal losser dan in de rest van het land. Er rijden bussen op sabbat, ultra-orthodoxe scherpslijpers ontbreken en de hitte dwingt tot een relaxte levensstijl.

Weliswaar zijn de ruim 50.000 inwoners en 11.000 hotelbedden samen gepropt op een klein lapje grond met nog geen 12 kilometer kust, maar wie deert dat? Het is gezellig met zijn allen in de zon.

"Als er hier een sirene klinkt dan denk ik aan een auto-ongeluk. Thuis vraag ik me af waar mijn kinderen zijn omdat ik een bomaanslag vrees", zegt Eva Danilova, een van oorsprong Russische uit Netanja, dat vlak bij de Palestijnse Westoever ligt.

De Nederlandse consul honoraire, J. Pri-Gal, woont al sinds 1955 in Eilat toen het 'nog een beetje een dorp voor een tikje geschifte mensen was'. "Je woonde er het verst weg van de schoonfamilie en het was de makkelijkste plek om iets voor jezelf te beginnen. Veel meer dan een Britse politiepost stond hier in 1949 bij de stichting van Eilat niet. Wist je dat de eerste burgemeester van de stad een Nederlander was?."

Ook Pri-Gal prijst de losse levensstijl in de stad. De kritiek op de muur van hoge, betonnen hotels langs de kust en het aangetaste koraalrif wuift hij weg. "We hadden er natuurlijk een hek omheen kunnen zetten en ons dorpsleventje voort kunnen zetten, maar nu wonen en leven hier 50.000 mensen van toerisme. Natuurlijk betaal je daar op bepaalde gebieden een prijs voor."

In een voor Israël desastreus verlopen toeristenjaar, met een geschat verlies van 400 miljoen gulden, blijft Eilat deze zomer nog aardig op de been. De hotels hebben een bezettingsgraad van 80 procent, een percentage waar een hotelier in Jeruzalem alleen maar van kan dromen.

Toch is de losse en relaxte inwoner van Eilat wel degelijk op zijn hoede. In oktober begint het seizoen voor de buitenlandse toeristen weer. En in een stad waar bijna 70 procent van de inwoners direct of indirect van het toerisme afhankelijk is, weet iedereen dat de afgelopen maanden 40 procent minder buitenlanders de stad aandeden dan de jaren daarvoor. Dat aantal werd leuk gecompenseerd door de van de stress weggevluchte Israëli's, maar dat kan niet voortduren.

zoek naar gerelateerde artikelen

za 28 juli 2001