LONDEN - Peilloze diepten, hemeltergende hoogten. Serena Williams heeft alles in zich om de grootste speelster aller tijden te worden. Maar op het 'moment suprême' stort zij als een kaartenhuis in elkaar. Als één iemand Jennifer Capriati de afgrond had kunnen induwen, was het de jongste Williams-zus wel. Maar zij vergat de tennisster van het jaar het beslissende zetje te geven. Jennifer Capriati bleef derhalve op koers richting de derde grandslamtitel, nadat zij eerder succesvol was in Melbourne en Parijs: 6-7, 7-5, 6-3.

Ongelooflijk als je de Hollywoodstory van haar leven, in tweeën gehakt doordat zij ook naast de tennisbaan plezier wilde maken, bekijkt. En ook ongelooflijk, omdat zij niet werkelijk iets toevoegt aan het vrouwentennis, of het moet de onnavolgbare vechtlust zijn. Capriati is goed, maar niet geweldig. Capriati is in vorm, maar niet in topvorm. Capriati kan serveren, maar brengt niet meer dan de bal in het spel. Capriati weet hoe zij een volley moet slaan, maar verschijnt zelden aan het net. Toch wint zij ook op het heilige gras van Wimbledon de ene na de andere partij. Dat zegt iets over haar eigen vastberadenheid, maar aan de andere kant ook over het gebrek aan tegenstand. Vastberadenheid, die haar overeind hield tegen Williams, die een einde aan het sprookje had moeten maken.

Capriati's lichaam begint bovendien tegen te werken, hetgeen al duidelijk werd in de voorbereidingstoernooien op Wimbledon. Op het laatste moment zegde de Amerikaanse af voor de Heineken Trophy in 's-Hertogenbosch. Oververmoeidheid heette de oorzaak; op Wimbledon rekent zij al tien dagen lang af met die dubieuze diagnose. Hoewel in de merkwaardige en slechte partij tegen Serena Williams de fysiotherapeut meer dan 'stand by' moest zijn. Jennifer Capriati ondervond hinder van haar rechterheup en moest ongeveer dubbel gevouwen worden om de wedstrijd te kunnen continueren.

Ook Williams voelde zich verre van kiplekker. Al vier dagen lang had ze last van een virus, dat haar maag en darm-systeem in de war stuurde. Vlak na de nederlaag rende ze van het centrecourt om het toilet op te zoeken. Daarom leek de met argusogen bekeken kwartfinale-partij meer op een aflevering van ziekenhuisserie ER dan op een tenniswedstrijd. De ene afzwaaier volgde de andere op. Services vlogen alle kanten, behalve de goede, op. Jennifer Capriati zal in elk geval haar niveau moeten verbeteren, wil zij in de halve finales Justine Hénin verslaan en wil zij een kans open houden op het Groot Slem, de winst van de vier 'majors' in één seizoen. Een kunstje, dat Steffi Graf in 1988 voor het laatst flikte. "Ik denk er geen moment aan", meldde Capriati na afloop. "Ik heb een groot obstakel moeten nemen. Het grootste tot nog toe en op weg naar een eventueel Grand Slam komen er nog meer. Hénin ken ik niet goed. Ik heb pas één keer tegen haar gespeeld en moest opgeven. Maar ik weet, dat ze hele goede handen heeft."

Hénin is een van de twee Belgische 'bonbons', die als tegenwicht van 'dozen' Russinnen en 'blikken' Tsjechische en Slowaakse speelsters dienen. Bij ontstentenis van Martina Hingis, die in de eerste ronde een pak slaag had gekregen, vult Hénin de technische kloof moeiteloos op. De negentienjarige tennisprof uit Luik mag dan klein van stuk zijn, qua techniek is zij de meerdere van vele speelsters. Na haar nederlaag in de halve finales op Roland Garros ontdekte Justine Hénin dat zij veel te weinig had genoten van dat hoogtepunt. "Nu begrijp ik dat des te meer." Het 'onderdeurtje' met de verwoestende backhand liet Conchita Martinez op niet mis te verstane wijze weten, dat zij op Wimbledon weinig meer heeft te zoeken. Hénin gunde de Wimbledonkampioene van 1994 zegge en schrijve één game (6-1, 6-0). Beter had zij de generatiekloof niet kunnen markeren.

Haar landgenote Kim Clijsters kon haar Waalse landgenote niet volgen. De opmerkelijke finaliste van Roland Garros wenste Lindsay Davenport geen strobreed in de weg te leggen. Daarmee kreeg Wimbledon 2001 de halve finales, die het verdient: Capriati-Hénin en Davenport tegen Venus Williams, die in tegenstelling tot haar jongere zusje tegen oudgediende Nathalie Tauziat nergens last van had. De Amerikaanse verdedigt op Wimbledon haar titel, doet dat vergezeld gaan van nietszeggende uitspraken, maar laat haar racket spreken. En daar draait het tenslotte allemaal om.

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 4 juli 2001