door Wim Romeijn - LA GUAIRA, vrijdag

De regering van president Hugo Chavez doet alles om een zo humaan mogelijke opvang te regelen voor de ontredderden. Die traag en soms chaotisch zijn, de meeste vluchtelingen zijn vol lof over de behandeling in de opvangcentra. "Er staan artsen en psychologen voor ons klaar en er is volop eten. Iedereen is even aardig en medelevend", zo vindt Filomena.

Ambtenaren van het ministerie van Buitenlandse Zaken, diplomaten en zakenlieden organiseren in alle ruim 300 opvangcentra kerstdiners. De president heeft beloofd dat "elk Venezolaans jongetje of meisje krijgt op kerstavond een netjes verpakt stukje speelgoed cadeau krijgt".

Chavez, die nog steeds op handen wordt gedragen door de bevolking, heeft gezworen dat een modderramp als deze zich niet zal herhalen. Hij wil het door modder verzwolgen kustgebied veranderen in een natuurpark. Van de bedolven dorpen en stadjes, waar duizenden zoniet tienduizenden het leven verloren, wil hij nationale dodenakkers maken in navolging van Colombia, Nicaragua en Honduras waar de autoriteiten na dodelijke aardverschuivingen evenmin erin slaagden om alle lichamen te bergen.

"Goed bedoeld, maar het plan is onhaalbaar. De meeste mensen die de ramp van vorige week overleefden willen zich met de schrik in de benen wel elders vestigen, maar dan is het slechts een kwestie van tijd vooranderen hun plaats aan de kust innemen", zo voorspelt hoogleraar Geraldo Betancourt van de faculteit Stedelijke Planning van de Metropolitana Universiteit in Caracas. Hij wijst erop dat een belangrijk deel van het getroffen gebied reeds zo'n veertig jaar geleden ongeschikt was verklaard voor urbanisatie.

Voor Margarita Diaz en haar zoontje Eduardo van vijf ging na de ramp een nieuwe wereld open. "Omdat er maar geen hulp kwam zijn we uiteindelijk een verlaten huis binnengedrongen om er iets te eten en drinken te vinden. Gelukkig zat de ijskast vol. Ook hebben we geslapen in heerlijk zachte bedden. Ik hoop dat de eigenaars het ons kunnen vergeven. We hebben echt niets gestolen en ik heb nog geprobeerd om de ondergelopen boel een beetje schoon te maken als teken van dank", zo legt Margarita verontschuldigend uit.

Haar eigen huisje is onder een enorm rotsblok terechtgekomen. Margarita wil niet meer terug en hoopt vurig dat president Chavez zijn belofte aan de daklozen kan waarmaken en hen inderdaad allemaal zal voorzien van een nette woning en werk.

"Stel dat je inderdaad naar zo'n nieuw huisje op de savanne vertrekt. Wat dan? Daar is helemaal geen werk te vinden. Moet ik zeker mijn hand gaan ophouden bij de overheid. En die is ons over een jaar ook alweer vergeten", zegt de timmerman die al tussen de wrakstukken van de ramp aan het zoeken is naar bruikbare planken voor een nieuw huisje.

Volgens de autoriteiten raakten meer dan een kwart miljoen mensen have en goed kwijt terwijl de economische schade waarschijnlijk tien miljard dollar of meer bedraagt. Geld voor de wederopbouw van de verwoeste havenstad La Guaira is er niet ondanks dat onder Venezuela de grootste plas olie buiten het Midden-Oosten schuilgaat.

President Hugo Chavez wil dat de natie lering trekt uit het gebeurde om met een nieuw elan een betere, meer rechtvaardige en vooral solidaire toekomst op te bouwen. "We moeten als volk deze zware tegenslag ombuigen in een buitenkans om de oude, verrotte structuren die als een molensteen om onze nek hangen te verbrijzelen en een land te bouwen waarin plaats is voor iedereen. Chavez heeft onmiddellijk na de ramp zijn drie-delig pak verruild voor zijn legeruniform, compleet met de karakteristieke rode baret die hem in 1992 beroemd maakte als pleger van een mislukte maar populaire coup tegen het corrupte burgerbewind.

"Ach, Chavez meent het goed en heeft zijn hart op de juiste plaats zitten. Maar ook hij kan geen ijzer met handen breken. We zijn een arm land. De macht blijft bij de mensen die veel geld hebben en zij laten zich niet makkelijk vermurwen. Ik ga mijn eigen gang. Het is hier nog steeds ieder voor zich", aldus de 58-jarige automonteur Carlos Rodriguez die zijn zaak en huis verloor en eigenlijk niet goed weet wat hij nu moet doen.

"Doet er ook niet zo veel toe. Mijn gezin heeft het overleefd. De gouden ringen kun je verliezen, zolang je je vingers maar houdt." Carlos is met vrouw en kinderen is ondergebracht in een tot opvangcentrum gemaakte basisschool.