Geketende Leon van Bon
verliest tactisch steekspel
door Raymond Kerckhoffs - ROUBAIX, maandag
Met benen om te winnen machteloos toekijken. Na 273 kilometer over
middeleeuwse karrensporen wist Leon van Bon na een finale in
'gevangenschap' niet of hij moest glimlachen. "Het was eigenlijk
een frustrerende middag. Misschien moet ik wel naar Mapei overstappen,
wil ik ooit Parijs-Roubaix winnen", klonk het cynisch, terwijl hij
in de verte zag hoe Andrea Tafi, Wilfried Peeters en Tom Steels het
erepodium van de Hel van het Noorden beklommen.
De zesde plaats past niet meer in Van Bons ambities. "Ik ging als
een speer. Vorig jaar was ik blij dat ik kon aanklampen, nu zat ik
gevangen met goede benen. Dan baal ik dat er niet meer in zit dan een
ereplaats."
Onderweg zag Van Bon zich al juichend de loodzware kassei optillen. Op
kasseizone 9, genaamd Mons-en-Pevele, reed de Rabo-klassiekerspecialist
vooruit met Andrea Tafi, Tom Steels, George Hincapie en Jo Planckaert.
"Toen dacht ik aan winnen. Samen met Tafi was ik de sterkste in
die groep. Maar op het moment dat hij lek reed, waren ineens alle
verhoudingen verstoord. Toen hij later weer vooraan kon aansluiten met
Peeters, wist ik dat de situatie anders zou zijn. Het was niet meer een
gevecht van man tegen man, maar een tactisch steekspel. Frustrerend was
het hoe simpel Tafi wegreed. Het was niet eens een demarrage."
Toch kijkt Van Bon met een positief gevoel vooruit. "Misschien
moet ik er volgend jaar voor pleiten dat wij hier met een sterkere
ploeg aan de start verschijnen. Aan Maarten den Bakker had ik
bijvoorbeeld veel steun kunnen hebben. De tijd dat wij iedereen eraf
rijden komt nog wel."
"We hadden hier meer van verwacht", blikte ploegleider Theo
de Rooij terug. "Als je op 35 kilometer voor de streep machteloos
moet toekijken naar een demonstratie van Mapei, zit je toch niet lekker
in de auto."
|