&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT="">

zaterdag 13 februari 1999

Geesink speelt de beledigde onschuld door Jon Visbeen en Frank Woestenburg - UTRECHT, zaterdag 'Tot hier en niet verder' luidt de titel van het nog niet verschenen boek over het leven van Anton Geesink. Voorlopig zal het ook nog niet in de schappen van de boekhandels komen te liggen, want de voormalige judoreus heeft wel iets anders aan zijn hoofd. Zijn naam wordt andermaal genoemd nadat hij in een eerder stadium al officieel was 'gewaarschuwd' door zijn eigen organisatie (IOC), wegens een betaling van 5000 dollar aan zijn Stichting (Vrienden van Anton Geesink) door het comité van Salt Lake City 2002. Deze week dook zijn naam weer op in de Japanse krant Yomiuri Shimbun in verband met het 'ondergaan van buitensporige gastvrijheid' door het NAOC, het comité dat de Winterspelen van 1998 in Nagano organiseerde. • Om zijn gelijk aan te tonen, laat Anton Geesink in zijn kantoor een kopie zien van een Japans krantenartikel, waarin zijn naam niet voorkomt. In een andere publikatie is zijn naam echter wel gelijk opgedoken, maar Geesink speelt de beledigde onschuld en houdt het erop, dat een groep van 25 personen in Nederland de hetze tegen hem in gang heeft gezet. FOTO: HANS VAN TILBURG Het is duidelijk, dat Geesink momenteel meer lijkt op aangeschoten wild dan op de trotse judoka van weleer. De Utrechter, die binnenkort van een nieuwe knieschijf wordt voorzien, laat de aantijgingen en verdachtmakingen gelaten over zich heen komen, maar onder dat masker van onverschilligheid kookt de vroegere bouwvakker van woede. Hij doet een boekje open, al is dat nog niet zijn eigen proza. "Hoe heeft het zover kunnen komen?" "Ik weet dat de hetze tegen mijn persoon vanuit Nederland wordt aangejaagd. Een groep van zo'n 25 personen is tegen me. Er is aan bommenleggerij gedaan. Namen noem ik niet, ik praat liever over structuren. Al sinds mijn aantreden als IOC-lid in 1987 ondervind ik heftige tegenwerking. Eerst was ik niet goed genoeg voor het lidmaatschap, later was het IOC ineens een nietszeggende club en werd mij het functioneren vrijwel onmogelijk gemaakt. Ik ben systematisch door het NOC in een kwaad daglicht gezet. Altijd ben ik als lastig en moeilijk bestempeld. Wereldwijd is een IOC-lid een belangrijke pion in de nationale sportorganisaties. In Nederland is dat absoluut niet het geval, nooit geweest ook." "Maar de beschuldigingen komen toch niet direct uit Nederland, maar uit Amerika en Japan?" "Ik weet zeker, dat krachten in Nederland daar achter hebben gezeten. Over de publicatie in Japan kan ik geen oordeel vellen. Van de ambassade kreeg ik een kopie van een krantenbericht, maar daar wordt mijn naam niet eens in genoemd. Officieel heb ik nog niets vernomen. Ik moet me houden aan het gangbare proces, dus als ik iets verneem uit Lausanne (waar het IOC zetelt, red.) zal ik reageren. Ik laat me nu niet verleiden tot boude uitspraken. Maar het is wel zo, dat ik een hechte band heb met Japan. Het is een soort tweede vaderland. Ik krijg daar al sinds jaar en dag vanwege mijn judo-achtergrond een speciale behandeling. Kom er bij de mensen thuis, hetgeen in Japan heel ongebruikelijk is. Japanners vinden het juist een eer om gasten te verwennen, hun gastvrijheid gaat ontzettend ver. Daarom ben ik hogelijk verbaasd over de opmerkingen dat IOC-leden misbruik zouden hebben gemaakt van de Japanse gastvrijheid." "Onderneemt u niets om uw naam te zuiveren van alle aantijgingen?" "Als ik het advies van mijn vrouw Jans had opgevolgd, waren er nu enkele personen plat gewalst. Mijn familie is me heilig. Zij lijden onder de constante stroom van negatieve berichtgeving over mij. Dat baart mij de meeste zorgen. Jans was woedend en opperde het plan een tank te kopen om mijn vijanden in één klap uit te schakelen. Ik probeer mij op een waardige manier te verdedigen en ik weet zeker, dat mijn persoon op 17 en 18 maart bij de buitengewone ledenvergadering van het IOC in Lausanne niet ter sprake komt. Voorlopig reageer ik niet meer op krantenartikelen. Er wordt zoveel geschreven. Ik heb bewust andere telefoonnummers genomen, maar niet omdat ik geheimen heb. Er is op een verschrikkelijke wijze in mijn privé-leven gewroet. Dat is absoluut ongerechtvaardigd, alsof ik miljoenen zou hebben verduisterd. Daar ben ik niet echt vrolijk van geworden, maar ik beschouw het als een 'ship passing in the night'. Het is duidelijk, dat ik momenteel niet boven op de Dom sta te schateren van het lachen. Er zijn wel plezieriger tijden geweest, maar ik beschouw deze periode niet als een zwarte bladzijde in mijn leven." "Kunt u zich voorstellen, dat het IOC als een ondemocratische koepel wordt belicht?" "Het democratiseringsproces begint in de nationale olympische comités en niet bij het IOC. Ik was in 1987 niet de wenskandidaat van het toenmalige NOC. Maar men had twee bestuurders (Henk Vonhoff en Ruud Frese, red.) naar voren geschoven. Terwijl juist in die periode een lans werd gebroken voor meer ex-topsporters in het IOC als imago-verbetering. Ook bij de verkiezingen voor het Nederlandse IOC-lid vorig jaar heeft men nooit geluisterd en niemand geraadpleegd. Hein Verbruggen (eveneens lid van de olympische koepel, red.) en ik hebben van NOC*NSF-zijde nooit iets vernomen. Veel problemen hadden voorkomen kunnen worden, als het juiste pad was bewandeld. Zo ondemocratisch is het IOC nu ook weer niet." "Heeft u weleens geschenken aangenomen van kandidaatsteden, of weet u dat collega's dat hebben gedaan?" "Er is mij nog nooit door welke kandidaatstad voor het organiseren van Olympische Spelen gevraagd om geschenken aan te nemen. Ik ben ook nooit cadeaus op mijn hotelkamer tegen gekomen. Ik kan me ook niet voorstellen dat anderen dat wel hebben gedaan. Je gaat er toch vanuit dat je te maken hebt met verstandige mensen die ook weten dat dit soort zaken te traceren is." "In Japan zegt men dat U vaker dan gebruikelijk op bezoek bent geweest tijdens de olympische kandidatuur van Nagano en bovendien meer dan één persoon meebracht, die net als U van snoepreisjes zou hebben geprofiteerd." "In die periode bestond er binnen het IOC nog geen regelgeving op dat gebied. Dat is pas in 1994 gebeurd, de Hodler-regels. Maar ik kan mij niet dat ik ooit meer dan één gast heb meegenomen naar Nagano, het is ook alweer tien, elf jaar geleden. Ik ben de afgelopen tien jaar misschien wel vijftig keer naar Japan geweest, maar lang niet altijd in hoedanigheid als IOC-lid. Normaal gesproken begeleidt Jans mij op mijn reizen, zij is mijn eigen geisha. Daar is niets mis mee. Van collega-IOC-leden heb ik ook nooit vernomen dat zij wel geschenken hebben aangenomen of aangeboden hebben gekregen, maar ik heb daar ook nooit expliciet naar gevraagd. Alle ontboezemingen van de laatste tijd hebben mij dus hogelijk verbaasd, echt. Daar komt nog bij dat ik niet in een bepaald circuit pas. Ik heb het NOC*NSF en dus de Nederlandse sport nooit vertegenwoordigd, omdat ik van die club nooit een opdracht heb gekregen. Eigenlijk was ik voor niemand interessant, niet op nationaal en ook niet op internationaal sportgebied. Dat heeft er misschien ook mee te maken." "Zou het u niet bevreemden indien op 17 en 18 maart uw zwaar beschuldigde collega's, die zijn voorgedragen voor royement, gewoon met de schrik vrij komen en aan mogen blijven?" "In Nederland wonen toch ook niet alleen heiligen. In elke organisatie zullen mensen te vinden zijn die de grenzen van het betamelijke overschrijden. Dat is ook iets waar Willem-Alexander bij stil moet staan als hij een definitief besluit moet nemen over zijn lidmaatschap van het IOC. Een hele organisatie is niet direct slecht als een paar mensen de regels overtreden hebben. Daarbij wil ik erop wijzen, dat het IOC onlangs door de Verenigde Naties tot meest vooraanstaande organisatie van deze eeuw is uitgeroepen. Dat zegt toch iets." "Deze kwalificatie werd wel gegeven op het moment dat deze affaire nog niet speelde." "Maar dan nog. Het beste paard struikelt ook wel eens. Om een IOC-lid te royeren is reglementair een tweederde meerderheid noodzakelijk. Bovendien mogen de verdachten zich eerst nog verweren. Zo luiden de statuten en daar zal ik mij ook aan houden. Het IOC heeft altijd al onder vuur gelegen. Dat het nu van binnenuit komt (via de Zwitser Marc Hodler, red), verandert de zaak. Ik neem het als zeer ernstig op, maar ik loop niet op de besluiten vooruit." "Heeft u nooit overwogen het lidmaatschap van uw 'besmette' organisatie op te zeggen?" "Nee. Ik ben nog steeds heel trots om lid van het IOC te zijn. De doelstelling, het uitdragen van de olympische gedachte, is niet veranderd. Ik bemoei me binnen het Internationaal Olympisch Comité onder andere met de werkgroep 'Sport for All', kortom ik voer mijn olympische taken uit. Niets meer en niets minder. Daar heb ik mijn handen vol aan. Daarom komt het goed uit dat mijn waakhond-functie in Nederland vervalt. De olympische thema's gaan door toedoen van Joop van der Reijden bij NOC*NSF nu eindelijk de aandacht krijgen die zij verdienen. Dat was altijd een ondergeschoven kindje, waar ik veel tijd en energie in heb gestopt." "Hoe beschadigd bent u uit het strijdgewoel tevoorschijn gekomen?" "Laat ik voorop stellen dat ik vind, dat mij geen blaam treft. Daarom stoort het me zo dat ik voortdurend in de verdediging word gedwongen. Kijk, de officiële waarschuwing die ik drie weken geleden van het IOC heb gekregen, houdt weinig bijzonders in. Ik moet meer oog hebben voor mijn directe omgeving, is me verteld. Verder loop ik niet op de zaken, die 17 en 18 maart aan de orde komen, vooruit. Ik voel me in het geheel niet beschadigd en ben ook niet plotseling jaren ouder geworden. Ik hoef mijn attitude niet te veranderen en bovendien heb ik geen lesje geleerd. Alleen merk je wel, dat je in zo'n situatie buiten je familie slechts kunt terugvallen op een select groepje echte vrienden. Maar ik ben op deze positie gekomen, omdat ik daar zelf hard voor heb geknokt. En die positie laat ik me niet zomaar afnemen. Neem dat maar van mij aan." 'Tot hier en niet verder' slaat dus vooralsnog niet op de beëindiging van Geesinks lidmaatschap van het IOC, maar meer op de bezoedeling van zijn persoon. Daar heeft hij zijn, met twintig kilo gekrompen buik, overvol van.

Auteursrechten voorbehouden 1996-1999, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape Navigator, Netscape Communicator of Microsoft Internet Explorer.