donderdag 3 april 1997

Oranje als een kleuterklas door Valentijn Driessen - BURSA, donderdag foto's: Hans van Tilburg en Jan Stappenbeld De gemiste strafschop van Clarence Seedorf vier minuten voor tijd bleef hangen als het moment van de wedstrijd. Nam hijzelf de bal op, waar Wim Jonk en Frank de Boer op het lijstje stonden? "Duidelijk is dat afspraken zijn geschonden", aldus een teleurgestelde bondscoach Guus Hiddink na afloop. Het veranderde niets aan het 1-0 verlies in Turkije, waardoor Oranje niet met één been op het WK in Frankrijk staat, maar pas diep in het najaar kwalificatie kan afdwingen. "We hebben de problemen onnodig over ons afgeroepen." Toch mocht niet alleen de vinger naar Seedorf gewezen worden. Nederland verzuimde namelijk het oppermachtige veldspel eerder in doelpunten tot uiting te brengen op het scorebord. In de aanloop vertelde Hiddink dat zijn ploeg weleens vergeet dat effectiviteit gaat voor attractiviteit. Zoveel houden ze van goed voetbal. De Achterhoeker bleek niet in staat geweest deze vaststelling bij zijn internationals uit te bannen. Die conclusie is gerechtvaardigd na het verlies in de oefeninterland tegen Frankrijk en de nederlaag in Bursa. Eén goed uitgevoerde counter deed Oranje de das om. De ploeg van de Nederlandse keuzeheer was voorbereid op een stormloop in de eerste minuten. Ruim 24.000 Turken, opgezweept in een drie uur durende warming-up, trachtten er een hel van te maken om het Turkse team de vleugels te geven die het nodig had. Maar Nederland deelde vanaf het eerste fluitsignaal van de Spaanse arbiter Manuel Diaz Vega de lakens uit. Op ondubbelzinnige wijze. Turkije trok zich massaal terug, of beter, werd daartoe genoodzaakt. Seedorf dook de gaten in op de flanken en was constant aanspeelbaar. Was het Seedorf niet, dan heetten de opkomende mensen Aron Winter of Arthur Numan. Een dag eerder deed het olympisch elftal het met vaste vleugelspitsen, maar zo kon het ook. Mede vanwege Ronald de Boer, altijd aanspeelbaar in de diepte of breedte en zonder een enkele keer balverlies te lijden. Toch ontbrak er iets. Het meest essentiële in een voetbalwedstrijd: doelpunten. Wim Jonk, Patrick Kluivert, Seedorf en Jaap Stam verzuimden Nederland op voorsprong te zetten. Vooral bij eindstation Kluivert ontbrak de scherpte. Naweeën wellicht van de heupblessure en ongemak na een botsing vroeg in het duel met Ogün. Een ongeschreven wet in de voetballerij wil dat je in zo'n geval de moeilijkheden over je afroept. En zo gebeurde het. Na 52 minuten stond Turkije tegen alle verhoudingen in op een 1-0 voorsprong. Ilker kwam in een counter goed door op rechts en leverde een perfecte voorzet af op het hoofd van Hakan. De 'aap van de Bosporus' liet zien waarom hij dit jaar weer de lieveling is: de 'stier van de Bosporus'. De steenharde, geplaatste kopbal van Hakan verdween buiten bereik van Edwin van der Sar in de bovenhoek, 1-0. Een van de drie Turkse pogingen binnen het houtwerk van Van der Sar; wel een noodlottige voor Oranje. Aan het spelbeeld veranderde helemaal niets na de treffer. Tot de 86e minuut, toen invaller Pierre van Hooijdonk een steekpass van Phillip Cocu liet gaan omdat Alpay hem naar de grond trok. Een strafschop besliste Diaz Vega. Opnieuw het begin van een drama voor Clarence Seedorf. Zelfs de slechtste psycholoog van de koude grond bleef versteend staan toen de middenvelder achter de bal ging staan. Clarence Seedorf? De dinsdag 21 jaar geworden speler, die op het EK in Engeland tegen Frankrijk de beslissende elfmetertrap miste, waardoor Oranje naar huis moest. De man die zo'n moeite had met de verwijdering van zijn vriend Edgar Davids uit de selectie, en hij die zich heen en weer geslingerd voelt tussen zijn favoriete stek achter de spitsen en de vervloekte positie rechts op het middenveld. Frank en Ronald de Boer durfden beiden niet te kijken. Na de aanloop van één stap (!) schoof Seedorf de bal met de binnenkant van de rechtervoet hoog over het doel van Rüstü. Grote ontgoocheling, vanzelfsprekend bij Seedorf die doodstil bleef staan en vroeg om door de grond te mogen zakken. Ontgoocheling ook bij Guus Hiddink, die met vragende gebaren aan Frank de Boer om opheldering vroeg over de gebeurtenissen bij de stip. Waarom moest uitgerekend Clarence Seedorf achter de bal plaatsnemen? Kon niemand het team, maar vooral Seedorf tegen zichzelf in bescherming nemen? Wim Jonk was toch de eerst aangewezene met aanvoerder Frank de Boer daarachter. Jonk als eerste? De man die laatst faalde van elf meter tegen Heerenveen en even later rood kreeg? Liep Jonk daarom weg en pakte Seedorf de bal? Waarom lieten bondscoach Hiddink en Frank de Boer hun autoriteit niet gelden? Antwoorden werden gevraagd, maar het veranderde niets aan het eindresultaat. De resterende tijd was tekort om gelijk te komen. Ook een 2-0 hing in de lucht, maar iedere Turk wilde geschiedenis schrijven door een zelf opgezette counter ook zelf te benutten. Het maakte de verschrikkelijke nasmaak in de monden van de Oranje-internationals er niet aangenamer op. Al waren ze daar voornamelijk zelf verantwoordelijk voor. Turkije - Nederland 1-0 (0-0). 53. Hakan Sukur 1-0. Scheidsrechter: Diaz Vega (Spa). Toeschouwers: 24.000. Gele kaart: Ilker, Alpay (Turkije), Jonk, Seedorf, Van Hooijdonk (Nederland).

Auteursrechten voorbehouden 1996-1997, © Dagblad De Telegraaf, Amsterdam De Telegraaf-i wordt het best bekeken met Netscape of Microsoft Internet Explorer