Van onze speciale verslaggever - LENS, maandag
foto: EPA

Het draaiboek zag er gelikt uit. Kleine tournee door de provincie, opwarmertjes in het zuiden (Marseille) en het noorden (Lens) en dan op naar de finale, met een vaste speelplaats in het Stade de France aan de rand van Parijs, dus in het hart van Europa. Maar je kunt als thuisland in de aanloop naar een wereldkampioenschap voetbal nog zoveel regelen, de psyche van de mens laat zich niet voorprogrammeren. Zo kon het dus gebeuren dat een complete natie tot een paar minuten voor zeven in de avond moest vrezen voor een blamerende uitschakeling door een stelletje stugge Paraguayanen, omdat de voetballers van Frankrijk als meelijwekkende stakkers heen en weer werden geslingerd door losgeslagen zenuwen.

Pas diep in de tweede helft van de verlenging bracht de eerste goed uitgespeelde aanval opluchting. Invaller Pires gaf voor, aanvalsleider Trezeguet kopte opzij en Blanc schoot raak. Dat ene moment leidde tot onwerkelijk emotionele taferelen op en rond het gras. Wat een simpel klusje had moeten worden, werd een neurotenbal met een gelukkige winnaar.

Zoals bijna alle coaches in het nauw haastte Aimé Jacquet zich om het Paraguay van collega Carpeggiani te overladen met complimenten. De tegenstander speelde intelligent, wisselde korte combinaties af met lange passes en zoog daarmee de energie weg uit de benen van de Fransen. Fijn gezegd, maar zelfs met zo'n prachttekst valt niet te verbloemen dat de gedoodverfde wereldkampioenen toch vooral zichzelf in de problemen brachten. Als beginners liepen ze zich vast op de stugge Zuid-Amerikaanse verdediging, met de lichtelijk gestoorde doelman Jose Luis Chilavert als provocerende sluitpost.

Het vreemdelingenlegioen van Jacquet, toch voorbestemd als strijdvaardige eenheid in de woestijn van de Coupe du Monde, hing als los zand aan elkaar en dat kan toch onmogelijk louter worden toegeschreven aan de afwezigheid van de geschorste regisseur Zinedine Zidane. Volgens de coach was Zidane na de treffer van Blanc de gelukkigste man van Frankrijk en verheugen al zijn spelers zich op de kwartfinale-botsing met de Italianen, vrijdag in het Stade de France. "Omdat zeven van hen in dat land hun brood verdienen", verduidelijkte Jacquet.

Erg verstandig lijkt die voorpret niet, getuige de realiteit van gisteravond. Paraguay geloofde heilig in de eigen achterste lijn, verdedigde lange tijd professioneel en bleef rekenen op de impulsen van twee getructe spitsen. De Zuid-Amerikanen speelden in Lens veel minder mooi dan de Chilenen een dag eerder tegen Brazilië, maar ook veel minder naïef. Behoorlijk Italiaans dus, met dien verstande dat het echte Italië van vader Maldini als het echt om de knikkers gaat tot veel meer in staat is. Je kunt je als Fransman in Parijs dus op veel dingen verheugen, maar niet op de uitvinders van het 'catenaccio' als volgende opponent.

Dat matige tegenstanders die zich ingraven in het eigen strafschopgebied voor topteams lastige obstakels kunnen zijn, is bekend. Maar dat een ploeg als Paraguay er bijna twee uur lang in slaagde om Frankrijk te laten ogen als een verzameling dolende vedetten, geeft te denken. Djorkaeff deed tot diep in de slotfase niets goed, publiekslieveling Henry draafde totdat hij geblesseerd uitviel vooral zichzelf voorbij, Trezeguet wekte in de punt van de aanval medelijden op en Diomede presenteerde zich evenals tegen Denemarken als een onbegrepen dribbelmuis.

De Fransen dankten het aan twee slordigheden in de verdediging van Paraguay dat er voor rust toch nog kansen kwamen. Trezeguet schoot in het zijnet en Henry op de paal. Tot een echt offensief kwam het pas diep in de tweede helft en dat had alles te maken met de balvastheid van de Zuid-Amerikaanse handenbinders voorin, Cardozo en Benitez. De twee liepen zich uit de naad en zorgden met hun vlijt voor constante onrust in de Franse defensie.

Pas toen Pires was gekomen voor Henry (met een brancard van het veld), Boghossian voor de falende Petit en Guivarc'h voor de ook al hopeloos schutterende Diomede, kreeg Frankrijk de dreumes in de tang. Toch was er een verlenging voor nodig om een winnaar te krijgen. Het doelpunt van Blanc zorgde voor de plotselinge dood van Paraguay en voor nieuw leven in de harten van de Fransen. Het bleef tot laat onrustig in feestend Lens. De blijdschap oogde vreemd, maar was verklaarbaar. Extreem op de proef gestelde zenuwen werken vaak op de lachspieren.

Frankrijk - Paraguay 1-0 n.v. (0-0). 114. Blanc 1-0. Scheidsrechter: Bujsaim (VAE). Toeschouwers: 41.275. Gele kaart: Chilavert, Benitez, Enciso, Arce (Par).
Frankrijk: Barthez; Thuram, Blanc, Desailly en Lizarazu; Deschamps, Petit (70. Boghossian), Djorkaeff en Diomede (76. Guivarc'h); Henry (66. Pires) en Trezeguet.
Paraguay: Chilavert; Arce, Alaya, Gamarra en Sarabia; Enciso, Benitez, Paredes (74. Caniza) en Acuna; Campos (55. Yegros) en Cardozo (91. Rojas).