" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="RIGHT" ALT="">

De column van Richard Krajicek

De column van Richard Krajicek

Klaar voor grote werk

LONDEN, vrijdag - Het grote werk gaat tegen Goran Ivanisevic beginnen. Hij is een gerespecteerde grasspecialist en heeft het psychologische voordeel dat hij de laatste acht keer van me heeft gewonnen, terwijl ik de eerste twee keer de sterkste was. Op mij heeft die wetenschap geen vat, want ik kan daar tegenover zetten dat ik de titel op Wimbledon heb veroverd. Dat is juist zijn grootste frustratie, dat hem dat hier niet is gelukt, terwijl hij er twee keer heel dicht bij was.

Ik ben klaar voor een groot gevecht. De pijn in de knie is verdwenen; met wat extra aandacht vooraf moet dat gewricht het ook vandaag goed houden. Daar ben ik niet zo bang voor.

Ik ken Ivanisevic al een jaar of zestien. Bij de junioren tot en met twaalf jaar was hij al een groot talent. Hij was daarnaast snel berucht om zijn uitspattingen op de baan. Soms kan hij zichzelf helemaal gek maken op de baan. Op televisie kun je aan zijn gezicht zien, wanneer er onweer op komst is. Dat is geen act.

Jimmy Connors maakte er vroeger een potje van, speelde toneel op de baan en probeerde de tegenstander uit zijn concentratie te halen. Bij Goran zijn zijn uitbarstingen niet gespeeld. Dat zit in zijn soms opvliegende en wispelturige karakter. Het maakt hem, samen overigens met zijn grote tenniscapaciteiten, tot een charismatische speler.

Ik heb ook bij de junioren al vaak tegenover hem gestaan. Als ik me goed herinner won Paul Dogger een keer van hem bij de Europese jeugdkampioenschappen tot en met veertien jaar. Hij brak sneller door dan ik, maar zes, zeven jaar geleden won ik de eerste twee onderlinge confrontaties. Daarna kwam ik er tegen hem niet meer aan te pas.

Maar op gras sterkt mij de zekerheid, dat de laatste drie of vier duels tussen ons steeds pas in de tiebreak van een beslissende set in zijn voordeel werden beslecht. Daar wil ik vandaag eens een keertje verandering in brengen.

Ivanisevic is - net als ik twee jaar terug - een man met een missie. Hij heeft zichzelf onder controle en dat helpt hem zichzelf op te peppen. Tegen Jan Siemerink kon je ook goed zien dat hij zich ervan bewust wordt, dat hij in een soort roes verkeert. Hij gaat ervoor, heeft zichzelf in toom en is klaar voor de strijd. Maar dat geldt niet alleen voor hem, dat geldt ook voor mij en voor de andere twee halve-finalisten.

In deze fase van het belangrijkste toernooi ter wereld ben je scherp als een scheermes. Toch voel ik me anders dan twee jaar geleden. Toen had ik net van Sampras gewonnen en verbleef ik ergens in de wolken. Ik kon nauwelijks genieten van die belangrijke zege. Nu realiseer ik me, dat ik de laatste zes jaar de enige ben geweest die Sampras op Wimbledon heeft verslagen.

Dat ik met andere woorden tot het allerbeste grastennis van de wereld in staat ben. Speciaal voor dit duel met Goran heb ik gisteren geoefend tegen een linkshandige speler. Om de returns te trainen en bij te spijkeren. Daarnaast heb ik nog drie kwartier met Peter Wessels getraind. Die dubbele training heb ik gedaan op advies van Jan Naaktgeboren, die mij op het hart drukte, dat mijn knieën het beste bezig gehouden kunnen worden.

Vandaag krijgt of Ivanisevic of ik de rode kaart, als zoiets zou bestaan in het tennis. Tijdens de wedstrijd zijn we elkaars vijanden, maar voor de rest kan ik het goed met Goran vinden. Vaak spelen we partijtjes voetbal tijdens de toernooien. Daar doet hij ook vaak aan mee. Het is een goeie gozer, maar in de halve finales van Wimbledon zal ik de rode loper echt niet voor hem uitleggen. Dat kan hij vergeten.


Richard Krajiceks eerste column
Richard Krajiceks tweede column
Richard Krajiceks derde column
Richard Krajiceks vierde column
Richard Krajiceks vijfde column
Richard Krajiceks zesde column
Richard Krajiceks zevende column
Richard Krajiceks achtste column