De column van Richard Krajicek
Wimbledon boven rest verheven
LONDEN, donderdag - Wimbledon is anders dan alle andere tennistoernooien. Het is onvergelijkbaar. Het centre court heeft een prachtige uitstraling, omdat er op twee minieme bordjes na geen reclameborden zijn aangebracht. Dat zou de schoonheid en de sfeer van Wimbledon ook aantasten. Ik vind het gaaf. De commercie is noodzakelijk, maar Wimbledon bedruipt zichzelf - naast uiteraard de inkomsten uit televisierechten - alleen via de verkoop van kaartjes, allerlei artikelen en eten en drinken.Je kunt het vergelijken met de Golf Masters op Augusta. Daar wordt zelfs een blikje cola in een merkloos bekertje overgeschonken om de commerciële invloed tot een minimum te beperken.
Alle tradities en rituelen maken Wimbledon tot een uniek toernooi. Ik begrijp ook wel, dat er veel geld moet worden gegenereerd en dat andere tennisevenementen niet zonder sponsors kunnen, maar hier aan de Church road is dat niet nodig en zou het schade aanbrengen aan de grandeur van dit Grand Slam.
Toen ik in 1996 won, kreeg ik vaker te maken met het reilen en zeilen van de All England Club. Zo was het regel, dat alleen de zestien geplaatste spelers hun coach mochten meenemen in de speciale shuttleservice van en naar het statige park.
Destijds was ik officieel niet geplaatst. Omdat Muster op het laatste moment afzegde, kwam ik op diens positie (zevende) in het schema. Maar mijn coach Rohan Goetzke mocht niet met mij mee. Daarover is na het toernooi een enorme discussie ontstaan, want men kon geen precedenten scheppen. Ik geloof, dat de regels inmiddels zijn aangepast.
Dit toernooi ben ik als negende geplaatst, dus ik heb er geen last meer van. Maar er bestaat nog altijd een overtreffende trap, als het gaat om privileges. Daar kwam ik tijdens een van de vele regendagen achter. Christopher Gorringe, de toernooidirecteur, had net aangekondigd, dat "due to rain, further play impossible" was.
Alle spelers verdrongen zich op een gegeven moment bij het kantoor, dat het transport regelt. Junioren, dubbelspelers en de vedetten van weleer, die hier hun eigen Wimbledon afwerken in de tweede week, stonden er ook tussen. In de hiërarchie hoopte ik nu toch bij de eersten te horen, die een shuttle zou krijgen.
Totdat Martina Hingis en de Brit Greg Rusedski zich vertoonden. Binnen een minuut waren zij door de achterdeur vertrokken, terwijl ik nog stond te wachten. Zo zie je, dat er kennelijk altijd nog baas boven baas is.
Als je Wimbledon wint, word je lid van de All England Club en dat geeft recht op extra toegangskaarten. Geeft recht, want ik moet ze gewoon kopen. Per dag kan ik voor familie en vrienden twee centre-courtkaartjes en twee toegangsbewijzen voor baan 1 krijgen.
Langzamerhand ben ik bij het kantoor dat die tickets verdeelt ook een bekend hoofd geworden. Je krijgt een relatie met al die mensen, die enorm trots zijn op hun evenement. Een meer persoonlijk contact. Dan loopt het soepeler om nog eens iets extra's te regelen. Het is met voorrang de gaafste club, waar ik lid van had kunnen worden.
Het druipt van de traditie en dat heeft veel. In de kleedkamer kies ik al enkele jaren dezelfde kledingkluis. Die noem ik mijn 'lucky locker'. Toevallig zit die precies onder die van Pete Sampras. Dus wij zitten elkaar niet alleen op de tennisbaan in de weg, maar ook in de kleedkamer. Dat is wel lachen.
Ik respecteer hem om wat hij heeft gepresteerd en hij staat als kanshebber en tennisser in het algemeen nog altijd een trede hoger dan de anderen. Hopelijk kan ik daar de komende dagen verandering in brengen. Maar zover is het - zowel voor hem als voor mij - nog niet.
Richard Krajiceks eerste column
Richard Krajiceks tweede column
Richard Krajiceks derde column
Richard Krajiceks vierde column
Richard Krajiceks vijfde column
Richard Krajiceks zesde column
Richard Krajiceks zevende column