Nog geen vier jaar geleden werd bij de 27-jarige Amerikaan een kwaadaardige tumor in zijn teelbal geconstateerd. Zijn overlevingskansen bedroegen vijftig procent. De strijd tussen leven en dood heeft de krachtpatser inmiddels gewonnen. Sindsdien gaat hij als een fietsende ambassadeur voor kankerpatiënten door het leven. De imponerende zege met een gemiddelde snelheid van 50,788 kilometer per uur in de proloog van de 86e Tour de France is de beste reclame. Vandaag start hij voor de tweede dag in het geel.

Met een ingevallen gezicht, een beetjes witjes en geen grammetje te veel, maar glunderend van oor tot oor onderging Armstrong de huldigingen. "Na alles wat ik heb meegemaakt, kunnen maar weinig mensen begrijpen wat dit voor mij betekent", zei hij achter het podium met gedempte toon. "Ik ben nu lichamelijk sterker dan voor mijn ziekte. Vanuit het diepste dal ben ik weer omhoog gekropen. Deze overwinning is niet alleen voor mij. De grootste verdiensten zijn voor de doktoren die me behandeld hebben en de kankerinstituten."

Op 2 oktober 1996 maakte Armstrong bekend dat er teelbalkanker bij hem was geconstateerd. Nadat hij de zware klap had geïncasseerd, maakte hij zich op voor het Ultieme Gevecht. In het Saint David Hospital in Austin, Texas werd de wereldkampioen van 1993 geopereerd. Ook twee tumoren in zijn hoofd moesten operatief worden verwijderd. Als klap op de vuurpijl werden bij een scan-onderzoek uitzaaiingen in zijn buik ontdekt, waarna hij twaalf weken chemotherapie kreeg voorgeschreven. Na een lange herstelperiode keerde hij verleden jaar in februari in de Ruta del Sol terug in het peloton. Zeven maanden later eindigde hij al als vierde in de Ronde van Spanje.

"Dat ik hier aan de start sta, is al een mirakel. Toen ik twee jaar geleden gezond werd verklaard, was al mijn spiermassa weg. Ik moest van onder het nulpunt beginnen. Het was lastig. Maar was is pijn? Wat is afzien? Als je kunt leven en fietsen, heb je geen reden om te klagen. Mijn terugkeer in de Tour is een bijzonder moment. Dit is het Walhalla, de enige wedstrijd die in de Verenigde Staten telt. Nu sta ik hier in het geel. Er zijn geen woorden voor."

De Tour staat voor Armstrong bol van emoties. Zijn laatste succes dateerde van 1995, toen hij de rit naar Limoges won. Met z'n twee wijsvingers ten hemel gericht droeg hij de zege op aan Fabio Casartelli, zijn toenmalige ploegmaat bij Motorola die enkele dagen daarvoor in de afdaling van de Portet d'Aspet verongelukte. "Die overwinning blijft het meest speciale moment uit mijn wielercarrière."

Alle dopingverhalen kunnen hem gestolen worden. "Ik ben hier omdat ik van de sport houd. Vroeger kon ik me over die affaires druk maken. Nu interesseert het me niets. Als mens ben ik veranderd. Zeg maar: verbeterd. Ik sta dichter bij de personen die me liefhebben en de dingen waar ik van houd. In oktober verwachten mijn vrouw en ik ons eerste kind. Als je daar bij stil staat, telt deze Tour eigenlijk helemaal niet."

Op het 6,8 kilometer lange traject rond het historische kasteel van Le Puy du Fou was halverwege een gemene klim van achthonderd meter. "Ik was gewaarschuwd dat ik vanaf daar tijdwinst kon boeken. Tot aan de finish liep het vals plat omhoog en kon je op de macht rijden. Dit geel is mooi, maar ik ga mijn ploeg niet opblazen om de trui te verdedigen. De komende dagen zijn er zoveel bonificatie-seconden te verdienen, dat dat onmogelijk is. De Tour duurt drie weken. Ik zal mijn krachten goed moeten doseren."

Onder de renners is de Texaan de grote favoriet voor de eindzege. "En in het peloton weten ze meestal wel wie de sterkste is", zegt zijn ploegleider Johan Bruyneel. "Het enige gevaar is dat Lance niet de ervaring heeft om drie weken voor een klassement te rijden."

Armstrongs hele seizoen staat in het teken van 'La Grande Boucle'. "Mijn droom is om op de Champs Elysées in het geel rijden. Vanaf mei en juni voel ik me beresterk." In de Dauphiné Libéré won hij de proloog, terwijl de oud-pupil van Hennie Kuiper in de Route du Sud de bergetappe naar Plateau de Beille op zijn naam schreef. "Omdat ik geen klimmer ben, moet ik de komende weken voorzichtig zijn in de cols, goed doseren. Ik heb vertrouwen. Meer niet."

Zoals de kopman van US Postal zovelen een hart onder de riem wilde steken als toonbeeld voor alle kankerpatiënten. Zelf keek hij tijdens zijn ziekte naar de van kanker genezen schaatser Scott Hamilton en honkballer Eric Davis, die driekwart van zijn maag verloor. "Ik hoop dat mijn prestaties voor velen een steuntje in de rug zijn om te vechten. Om nooit op te geven. Dat ze proberen te overleven en de medische behandelingen doorzetten. Het is de zwaarste strijd in het leven, maar kijk naar mij: je kunt er als kampioen uitkomen."

De uitslag:

1.	Lance Armstrong (VS)	8.02'
2.	Alex Zülle (Zwi)	+ 0.07'
3.	Abraham Olano (Spa)	+ 0.11'
4.	Christophe Moreau (Fra)	+ 0.15'
5.	Chris Boardman (GB)	+ 0.16'
6.	Rik Verbrugghe (Bel)	+ 0.18'
7.	Alexandre Vinokoerov (Kaz)	+ 0.21'
8.	Santos Gonzalez (Spa)	z.t.
9.	Laurent Brochard (Zwi)	z.t.
10.	Gilles Maignan (Fra)	+ 0.23'
11.	Andrea Peron (Ita)	z.t.
12.	Laurent Dufaux (Zwi)	z.t.
13.	Steffen Wesemann (Dui)	+ 0.24'
14.	Christian Vandevelde (VS)	+ 0.25'
15.	George Hincapie (VS)	+ 0.26'
16.	Stuart O'Grady (Aus)	z.t.
17.	Angel Casero (Spa)	z.t.
18.	Tyler Hamilton (VS)	+ 0.27'
19.	Jonathan Vaughters (VS)	z.t.
20.	Pavel Tonkov (Rus)	+ 0.28'