Door alle tegenslagen kijk ik uit naar de rustdag. Ik ga een uurtje fietsen, daarna volgt er een persconferentie en ik hoop dat ik daarna een paar uur op bed kan liggen. Dat heb ik nodig, lekker lezen, naar muziek luisteren, gewoon uitrusten en even de zinnen verzetten.

De komende twee dagen in de Pyreneeën worden heel lastig. De etappe van morgen kent een paar slopende cols ondanks dat hij maar 173 kilometer lang is. Als de echte klimmers er vanaf het begin invliegen, wordt het een slijtageslag. Het wordt voor de bus dan heel gevaarlijk om het rustig aan te doen. Voordat je het weet, ben je te laat binnen en moet je naar huis.

Inderdaad, ik heb het over de bus en over te laat binnen komen. Dat is ook voor mij even wennen. Natuurlijk zijn er mensen die menen dat ik beter kan afstappen. Maar dan zit ik thuis en moet ik ook trainen. Dat is nog veel moeilijker op te brengen. Daarom doe ik nu maar gewoon mijn werk en wil ik Parijs halen. Het is even niet anders. Ik hoop dat mijn supporters daar ook respect voor hebben. Ondanks het dagelijkse lijden heeft deze Tour de France namelijk ook een positieve kant. Als ik weer iets moois presteer, zal ik daar nog meer van genieten. Want er komt een moment dat Michael Boogerd weer een keer lekker op zijn fiets zit.