Meryl Streep in tranendal
'Music of the Heart'

door Dick van den Heuvel

Dat is ook vragen om moeilijkheden! Een filmmaker die zijn rolprent 'Pas de scandale' noemt zal wel op een relletje uit zijn. En ja hoor, vijf minuten voordat hij de persconferentie in moet om vragen te beantwoorden over wat hij op het witte scherm laat zien, draait Benoit Jacquot zich om en wandelt doodgemoedereerd weg van. Meneer was het niet eens met het vertoningsuur van zijn film, die handelt over een industrieel met een crimineel verleden die na zijn gevangenschap een compleet ander mens is geworden.

Over de tijdstippen waarop films te zien zijn, is nogal wat te doen. Zo weigerden de producenten van Woody Allens 'Sweet and Lowdown' om hun film te draaien in de nacht, zodat alle schema's omgebouwd moesten worden en kilo's aan persberichten verstuurd werden om iedereen maar op tijd geïnformeerd te laten zijn. Allens film is een aardige fictieve documentaire over een gitarist die denkt dat hij beter is dan Jango Reinhardt, min of meer gemaakt op de manier waarop Allen in het verleden 'Zelig' maakte.

Meryl Streep geeft acte de présence op het Filmfestival van Venetië. Cameramensen en fotografen verdringen elkaar voor het mooiste plaatje.

Voor de prijzen die aanstaand weekend door een jury onder leiding van Marco Bellochio worden uitgedeeld, hebben zich intussen nog maar weinig kanshebbers aangediend. 'Le vent nous emportera' van de Iranees Abbas Kiarostami moet het vooral hebben van prachtige beelden, maar heeft een weinig tastbaar verhaal over mensen uit Teheran die een tijdje verblijven in een Koerdisch dorp. We hebben voor u een Koreaans meesterwerk doorstaan, dat 'Gojitmal' heet en de vreemde relatie beschrijft tussen een 18-jarige maagd en een 38-jarige kunstenaar die elkaar vinden in telefoonsex. Deze film van Jan Sun Woo heeft ingrediënten die het goed zouden kunnen doen in Venetië.

'Music of the Heart' heeft dat zeker niet. Regisseur Wes Craven maakt er zijn debuut mee in een geheel ander genre dan de horrorfilms ('Nightmare on Elm Street' en 'Scream') die we van hem kennen. Hij huurde Meryl Streep in voor deze uitermate sentimentele film over een gescheiden vrouw die zich in East Harlem nestelt om daar vioolles te geven aan arme kinderen. Een waar gebeurd tranendal waarvoor Streep helemaal naar de Dogenstad is gevlogen, om ons nóg eens duidelijk te maken wat het belang van deze vertelling is.

"Muziek is de meest directe manier van communiceren", zegt ze in eerste instantie wat afstandelijk als we naar haar motieven vragen om deze film te doen. Dan breekt ze wat meer open. "Mijn zoon hij is nu negentien heeft altijd geweigerd om pianolessen te volgen. Ik heb zelfs privéleraren naar huis gehaald, maar hij wilde er niet aan beginnen. Net voordat ik het script kreeg, verweet hij mij dat hij eigenlijk maar weinig muziekeducatie had gehad in zijn opvoeding. Ik dacht dat ik ontplofte! 'Jij gaat niet jouw mismaakte herinnering aan mij als waarheid in je kop nemen,' heb ik hem toegeschreeuwd. Ik wilde wel, maar hij niet. Bij de andere kinderen heb ik er wat meer druk achter gezet... gelukkig."

Eigenlijk zou Madonna de rol spelen van Roberta Guaspari, maar die trok zich een maand voor de opnames terug. "Ze hebben het hele schema veranderd, waardoor ik zes weken had om viool te leren spelen. Dat is veel te kort. Ze zeggen wel eens: 'film is wachten', maar ik heb elke seconde tussen de shots nodig gehad om die vingerzettingen aan te leren. Daar heb ik heel veel concentratie aan opgebruikt", zegt ze en het lijkt alsof er spijt in haar stem doorklinkt. Heeft ze spijt van de film?

"Nee, geenszins. Ik vond dat hij gemaakt moest worden. Maar ik keek naar mezelf tijdens de vertoning en ik vond dat ik de rol toch anders had moeten benaderen. Ik heb veel te veel het verdriet van die gescheiden vrouw toegelaten als ze wordt getekend als jonge vrouw. In haar latere leven is ze veel gelukkiger, en in wat ik nu zie, voelt het bijna alsof de jonge vrouw ouder is dan de oudere Roberta die ik in dezelfde film speel. Ik had moeten inzien dat geluk heel erg het beeld van jeugd bepaalt."

"Acteren zou ik nooit aan iemand kunnen leren", verzucht ze. "Na zoveel films maak ik zelf nog zoveel fouten waarvan ik elke keer denk: sla dat nou op, onthou dat nou! Maar ik geloof dat ik nooit iemand dit chaotische proces van naar een personage toekruipen zou kunnen uitleggen, zekeromdat het zelfs voor mij nauwelijks te behappen valt wat er in mijn geest gebeurd. Ik heb gaandeweg bewondering gekregen voor de vrouw die ik speel. Maar ik zou haar nooit kunnen zijn", zegt Streep en glimlacht zoals alleen zij dat kan doen.