Column Ellen van Langen

De Olympische Spelen zijn begonnen. Angelique Seriese heeft geen goud gewonnen. Dat was wel een schok en teleurstelling op de eerste dag. Vooral omdat we dachten dat die plak haar niet zou kunnen ontgaan. Ik was ook meegesleept in de "zekere" gedachte dat zij wel goud zou halen. Terwijl ikzelf toch zou moeten weten dat dat niet zomaar gaat, dat het van zoveel factoren afhangt. Het blijft sport. Niets is zeker.

Voor mij geen Olympische Spelen. Het voelt heel raar om hier thuis in Hilversum m'n column te schrijven, terwijl ik er jaren, maanden niet aan getwijfeld heb dat ik op dit moment in Atlanta zou zitten. Zelfs in de weken van m'n blessure twijfelde ik niet aan mijn deelname, alleen de laatste week toen ik opnieuw een scheurtje opliep, knapte er iets. Datgene waar ik zo lang naartoe geleefd heb, moet ik nu afstandelijk thuis op TV gaan bekijken. Toen ik vorige week woensdag de beslissing nam om niet te gaan, wist ik zeker dat ik van die hele Olympische Spelen ook niets meer wilde weten. Geen TV kijken, geen kranten lezen. Het moest uit m'n leven gebannen worden. En ik ben inderdaad vrijdagnacht niet om 2 uur m'n bed uitgegaan om de openingsceremonie te bekijken, maar ik verslind nu toch alweer al het nieuws omtrent de prestaties die er geleverd worden. Het hele evenement is te mooi om zomaar aan voorbij te gaan. Zelfs nu ik er zelf niet aan kan deelnemen.

Ik weet nu heel duidelijk dat het voor mij niet meer haalbaar was. Ik heb het geprobeerd. Ik heb misschien grenzen daarin overschreden, maar nu weet ik tenminste zeker dat het absoluut onhaalbaar was. Een scheurtje in m'n hamstring. Trainen met pijnstillende injecties. Het mocht niet baten. De pijn bleef. Ik kon het betreffende been niet inzetten. De coördinatie ontbrak, want door die verdoving waren toch een aantal spierfuncties uitgeschakeld. Het werd vorige week woensdag tijdens de training die het zou bepalen zo duidelijk. Ik hoefde dus toen ook niet meer lang na te denken over de beslissing. De laatste week heb ik in m'n onderbewuste waarschijnlijk toch al naar deze beslissing toegewerkt. Daarom kan ik het misschien nu al een beetje accepteren. Hoewel, dat verandert ook wel weer als het atletiektoernooi begint, denk ik. Natuurlijk word ik nog gek als ik denk aan alles wat had kunnen zijn. Als ik alleen al denk aan al die maanden dat de trainingen wel goed gingen. Aan de macht en de snelheid die ik voelde tijdens tempotrainingen. Als ik ook denk aan a.s. vrijdag als iedereen voor de series van de 800 meter zich met de warming-up bezig houdt. Als ze zich melden in de callroom, terwijl de zenuwen door de keel gieren. En vooral als ze voor de startlijn op het harde, hete tartan staan in dat mooie stadion met al die joelende mensen. Als bij het startschot de adrenaline in een stoot door ze heen schiet. Maar die beelden steeds in m'n hoofd halen, dat heeft geen nut meer nu. Dat besef ik wel.

Wel heb ik van deze tijd weer ontzettend veel geleerd. Over mezelf, maar ook over en van de mensen om me heen. We hebben met m'n teampje, waar ik het al eens over heb gehad alles op alles gezet. Iedereen steunde me en stond voor me klaar. Dat is wel iets om blij mee te zijn. Dat ben ik ook met de vele reacties die ik heb gekregen nadat mijn beslissing kenbaar werd gemaakt. Vrienden belden op, of stuurden een bloemetje of kaartje. En ook mensen die ik niet ken, maar die toch even wat wilden laten weten. Ik ga nu proberen alles even los te laten om dan langzamerhand te gaan nadenken over wat ik verder wil met m'n atletiekcarrière.