AMSTERDAM - De kunst van het schrijven is om het ongeloofwaardige plausibel te maken. Dat is al zo sinds de bijbel. Een film heeft derhalve een eigen waarheid. Je moet geloven dat mensen hun leven geven voor een hoger doel en dat er mannetjes op Mars wonen, dat liefde blind is en dat spoken bestaan. Van de film 'Mauvaises Fréquentations' van de Fransman Jean-Pierre Améris geloof ik geen snars, terwijl het best een waar gebeurd verhaal zou kunnen zijn.

Een jong meisje raakt op het verkeerde pad in 'Mauvaises Fréquentations'.

Alles draait om het mooie, gezonde meisje Delphine dat nog geen vijftien is en op de middelbare school vriendschap sluit met Olivia, die al veel volwassener is. Door Olivia komt ze in de disco terecht en daar wordt ze voor het eerst gezoend door een niet al te betrouwbaar sujet van pakweg zestien. En daardoor verliest het meisje alle gevoel voor realiteit uit het oog.

De jongen heeft geld nodig om naar Kingston Jamaica te gaan en Delphine wil het wel voor hem verdienen. In een vieze wc in het park geeft ze jongens hun bevrediging voor 50 franc per stuk, soms vijf achter elkaar.

Niet dat Delphine uit een liefdeloos gezin komt. Niet dat we begrijpen waar Delphine eigenlijk naar op zoek is. Nee, ze doet dat gewoon. En omdat Améris dat niet geloofwaardig weet te maken, wordt de film moralistisch. Jongens van zestien zijn smeerlappen, meisjes van veertien zijn domme wichtjes, in de disco is alleen maar ellende te vinden en iedereen wil uiteindelijk van het dak springen. Kom nou toch! 'Mauvaises Fréquentations' sterft daardoor aan een veel te hoog en iets te onsmakelijk 'Moeders-houdt-uw-dochters-binnen!'-gehalte.

Regie: Jeanne Pierre Ameris.

Cast: Maud Forget, Lou Doillon.

wo 24 okt 2001, 22:45